Ο
αστακός λέει είναι νίντζα, είναι αθάνατος, δεν πεθαίνει ποτέ. Συνεπώς
είναι ένας από τρεις. Η Ελλάδα, η βλακεία. Για το δεύτερο δεν είμαι
σίγουρος, για το τρίτο αποδείχτηκαν τα πάντα μέσα στην εβδομάδα από την
ευρωλίγκα, και για τον αστακό θα σας πω αμέσως.
Ο οργανισμός του δεν γηράσκει. Τα κύτταρα του εξακολουθούν να πολλαπλασιάζονται εις τον αιώνα τον άπαντα και αν δεν αρπάξει κάνα (sic) μικρόβιο, δεν τον φάει κάτι άλλο ή δεν τον σκεπάσει το καπάκι μιας κατσαρόλας θα μπορούσε να ζει για πάντα. Υπό αυτή την έννοια μοιάζει ταιριαστό, όταν έρχεται στο τραπέζι μας και τον απολαμβάνουμε βραστό ή με μακαρόνια μαζί με μια Σαντορίνη, εμείς να φωνάζουμε: "Aθάνατος!". Aντίστοιχα το ίδιο θα μπορούσε να ακούγεται και σε μια καθημερινή κηδεία αστακού, αντί π.χ. σε μια κηδεία ενός ηρωικού ανθρωπου, για τον οποίο θα μπορούσε να πει κανείς πολλά καλά, αλλά όχι πάντως να επικαλεστεί την αθανασία.
Εγώ, ο συνδιαχειριστής μου και ένας που θα σας μάθει να σέβεστε δεν φάγαμε σήμερα αστακό, αλλά μας ήρθαν αχιβάδες, αντζουγιες, καλαμαράκια και διάφορα άλλα τα οποία τα συνοδεύσαμε με ένα ιταλικό κρασί το οποίο δε μου πολυάρεσε. Θα ήθελα πάντως να σας προτείνω ένα Gavi, Beni di Badasiolo εφόσον ψάχνετε για μια καλή και οικονομικά συμφέρουσα επιλογή από τον ιταλικό αμπελώνα.
Με αφορμή τα όσα έγιναν με τον Αρτεάγκα την εβδομάδα που μας πέρασε να σας θυμίσω ένα σκάνδαλο που βγήκε στο φως την προηγούμενη δεκαετία στο ΝΒΑ, όταν ο διαιτητής Φιλ Ντόναχι καταδικάστηκε από τα δικαστήρια των ΗΠΑ επειδή αποδείχτηκε πως στοιχημάτιζε σε παιχνίδια τα οποία ο ίδιος διεύθυνε (αλλά και σε άλλα). Από τα στοιχεία που βρέθηκαν και κατά ομολογία του ιδιου, προέκυψε πως είχε σχέσεις και με γνωστή οικογένεια της Μαφίας. Το ΝΒΑ σωστά τον έκρινε ως ακατάλληλο αλλά στη συνέχεια αρνήθηκε να διερευνήσει τα όσα ο διαιτητής υποστήριξε περί εμπάθειας ορισμένων διαιτητών απέναντι σε παίκτες ή προπονητές. Ο Ντόναχι λίγο εως πολύ είπε (και έγραψε αργότερα) πως στοιχημάτιζε και σε άλλα παιχνίδια ξέροντας πως ορισμένοι διαιτητές εκ πεποιθήσεως σφύριζαν κόντρα ή υπέρ παικτών ή κοουτς που αντιπαθούσαν ή συμπαθούσαν. Μαλιστα έδωσε και ονόματα ενώ αργότερα (2008) υποστήριξε πως ο περιβόητος έκτος τελικός μεταξύ Σακραμέντο και Λεικερς το 2002 ήταν προαποφασισμένο να λήξει υπέρ των δεύτερων. Να θυμισουμε πως τότε οι Λέικερς είχαν σουτάρει 27(!!!) βολές μόνο στην τελευταία περίοδο!
Το παράδοξο φυσικά στην όλη υπόθεση είναι πως το ΝΒΑ δεν προχώρησε ποτέ σε βάθος αυτές τις έρευνες, πατώντας πάνω στο ποινικό μητρώο του Ντόναχι. Φυσικά, το ερώτημα που τίθεται είναι λογικό: Aν θεωρείς πως κάποιος ήταν μέσα σε κυκλώματα παράνομου τζόγου, τότε πως τον βγάζεις αναξιόπιστο σε θέματα που άπτονται της παρανομίας στον αθλητικό χώρο?
Αλλά βέβαια είπαμε. Ο αστακός είναι αθάνατος.
(Επειδή τα έγραψα πολύ συνοπτικά, σας δίνω μερικά λινκ. http://themobmuseum.org/archives/2013/03/12/tim-donaghy-the-mob-betting-scandal-that-rocked-the-nba/ http://bleacherreport.com/articles/305088-a-look-at-tim-donaghys-allegations-true-or-false)
Ο οργανισμός του δεν γηράσκει. Τα κύτταρα του εξακολουθούν να πολλαπλασιάζονται εις τον αιώνα τον άπαντα και αν δεν αρπάξει κάνα (sic) μικρόβιο, δεν τον φάει κάτι άλλο ή δεν τον σκεπάσει το καπάκι μιας κατσαρόλας θα μπορούσε να ζει για πάντα. Υπό αυτή την έννοια μοιάζει ταιριαστό, όταν έρχεται στο τραπέζι μας και τον απολαμβάνουμε βραστό ή με μακαρόνια μαζί με μια Σαντορίνη, εμείς να φωνάζουμε: "Aθάνατος!". Aντίστοιχα το ίδιο θα μπορούσε να ακούγεται και σε μια καθημερινή κηδεία αστακού, αντί π.χ. σε μια κηδεία ενός ηρωικού ανθρωπου, για τον οποίο θα μπορούσε να πει κανείς πολλά καλά, αλλά όχι πάντως να επικαλεστεί την αθανασία.
Εγώ, ο συνδιαχειριστής μου και ένας που θα σας μάθει να σέβεστε δεν φάγαμε σήμερα αστακό, αλλά μας ήρθαν αχιβάδες, αντζουγιες, καλαμαράκια και διάφορα άλλα τα οποία τα συνοδεύσαμε με ένα ιταλικό κρασί το οποίο δε μου πολυάρεσε. Θα ήθελα πάντως να σας προτείνω ένα Gavi, Beni di Badasiolo εφόσον ψάχνετε για μια καλή και οικονομικά συμφέρουσα επιλογή από τον ιταλικό αμπελώνα.
Με αφορμή τα όσα έγιναν με τον Αρτεάγκα την εβδομάδα που μας πέρασε να σας θυμίσω ένα σκάνδαλο που βγήκε στο φως την προηγούμενη δεκαετία στο ΝΒΑ, όταν ο διαιτητής Φιλ Ντόναχι καταδικάστηκε από τα δικαστήρια των ΗΠΑ επειδή αποδείχτηκε πως στοιχημάτιζε σε παιχνίδια τα οποία ο ίδιος διεύθυνε (αλλά και σε άλλα). Από τα στοιχεία που βρέθηκαν και κατά ομολογία του ιδιου, προέκυψε πως είχε σχέσεις και με γνωστή οικογένεια της Μαφίας. Το ΝΒΑ σωστά τον έκρινε ως ακατάλληλο αλλά στη συνέχεια αρνήθηκε να διερευνήσει τα όσα ο διαιτητής υποστήριξε περί εμπάθειας ορισμένων διαιτητών απέναντι σε παίκτες ή προπονητές. Ο Ντόναχι λίγο εως πολύ είπε (και έγραψε αργότερα) πως στοιχημάτιζε και σε άλλα παιχνίδια ξέροντας πως ορισμένοι διαιτητές εκ πεποιθήσεως σφύριζαν κόντρα ή υπέρ παικτών ή κοουτς που αντιπαθούσαν ή συμπαθούσαν. Μαλιστα έδωσε και ονόματα ενώ αργότερα (2008) υποστήριξε πως ο περιβόητος έκτος τελικός μεταξύ Σακραμέντο και Λεικερς το 2002 ήταν προαποφασισμένο να λήξει υπέρ των δεύτερων. Να θυμισουμε πως τότε οι Λέικερς είχαν σουτάρει 27(!!!) βολές μόνο στην τελευταία περίοδο!
Το παράδοξο φυσικά στην όλη υπόθεση είναι πως το ΝΒΑ δεν προχώρησε ποτέ σε βάθος αυτές τις έρευνες, πατώντας πάνω στο ποινικό μητρώο του Ντόναχι. Φυσικά, το ερώτημα που τίθεται είναι λογικό: Aν θεωρείς πως κάποιος ήταν μέσα σε κυκλώματα παράνομου τζόγου, τότε πως τον βγάζεις αναξιόπιστο σε θέματα που άπτονται της παρανομίας στον αθλητικό χώρο?
Αλλά βέβαια είπαμε. Ο αστακός είναι αθάνατος.
(Επειδή τα έγραψα πολύ συνοπτικά, σας δίνω μερικά λινκ. http://themobmuseum.org/archives/2013/03/12/tim-donaghy-the-mob-betting-scandal-that-rocked-the-nba/ http://bleacherreport.com/articles/305088-a-look-at-tim-donaghys-allegations-true-or-false)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου