Συγκίνηση και αισιοδοξία

Ητανε μια μεγάλη βραδιά αυτή η χθεσινή στο ΟΑΚΑ. Αφ'ενός η υποδοχή των οπαδών στον μύθο Ζέλικο Ομπράντοβιτς ήταν μεγαλειώδης και συγκινητική, ακριβώς όπως άρμοζε στην περίσταση. Ο Ζοτς συγκινήθηκε, μίλησε για πρώτη φορά - αν δεν κάνω λάθος - δημοσίως στα ελληνικά, δάκρυσε  μαζί του (περίπου) 18,000 κόσμος, ο οποίος ζητούσε επίμονα την επιστροφή του στο ΟΑΚΑ. Κάτι πάνω σε αυτά δε χρειάζεται να γράψω, όσοι αγαπούν το άθλημα αντιλαμβάνονται τη σημασία της στιγμής και έχουν τον δικό τους τρόπο να τη νοιώσουν. Ας περάσουμε λοιπόν στο "αφ'ετέρου"...

Αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από την ενθαρρυντική αγωνιστική απόδοση της ομάδας με τον Αλβέρτη (η τέλος πάντων τον Πρίφτη) στον πράσινο πάγκο. Μετά από πολύ καιρό, ο Πανθηναικός κέρδισε πειστικά ενα παιχνίδι πάνω από τους 75 πόντους φτάνοντας μάλιστα και τη διαφορά στο + 15. Σύμφωνοι, η Φενέρμπαχτσέ είναι μια ομάδα που παίζει γενικά μέτρια άμυνα, αλλά μήπως τέτοια δεν ήταν και η Λαμποράλ στην οποία απέναντι οι πράσινοι δυσκολεύτηκαν τόσο πολύ να φτάσουν τους 60? Τα δυο αυτά παιχνίδια μοιάζει πλέον να τα χωρίζει μια αιωνιότητα. 

Η χθεσινή εικόνα του πρώτου δεκαλέπτου βέβαια, δεν προοιώνιζε για την σχετικά άνετη επικράτηση. Οι Τουρκοι (γκουχ, γκουχ) έβγαζαν άμυνες, έτρεχαν το γήπεδο και χτυπούσαν πάνω στον Φώτση με τον Μπιέλιτσα ή στα split-out που δημιουργούσε ο Μακαλεμπ. Ταυτόχρονα, πήραν εύκολα τα δύο φάουλ του Λάσμε και έδειχναν να βρίσκονται σε σχέση ισχύος. Κάπου εκεί, ο Αλβέρτης (ή ο Πρίφτης) πέρασε μαζί στο παρκέ τους Ουκιτς και Ράιτ και η εικόνα του αγώνα άλλαξε άρδην. Ο Ράιτ έπαιξε εξαιρετικά τον Μακάλεμπ και ανέβασε μια ταχύτητα όλη την ομάδα, η οποία βρήκε εύκολα καλάθια στον αιφνιδιασμό συνεπικουρούμενη και του Κροάτη. Η ταυτόχρονη και αναγκαστική λόγω rotation είσοδος του Κλέιζα στέρησε από την ομάδα την ποικιλία που προσέφερε ο Μπιέλιτσα και ο Παναθηναικός μέχρι το ημίχρονο ισορρόπησε πλήρως καταφέρνοντας μάλιστα να σκοράρει και 41 πόντους. Στο διάστημα αυτό ο Ράιτ ήταν ο κορυφαίος, μέχρι να παραδώσει αργότερα τη σκυτάλη σε έναν αφιονισμένο Διαμαντίδη. Σημαντικά και τα σουτ του πολύ εύστοχου Μπράμος και η άμυνα που έπαιξε στα πικ εν ρολ της Φενέρ ο Μπατίστ, που αντικατέστησε επάξια τον Λάσμε.

Στο δεύτερο ημίχρονο ο Παναθηναικός πήρε και άλλα από τα σουτ που του έδωσε η Φενέρμπαχτσε και τα έβαλε σχεδόν όλα, μιας και είδε και τον Φωτση να μπαίνει δυναμικά στην εξίσωση και στις δύο άκρες του παρκέ. Η ομάδα του Ομπράντοβιτς έχει γενικώς αυτή την τάση, να δίνει δηλαδή τα σουτ στο τρίποντο. Ομοια επιτυχία απέναντι της είχε και ο Ολυμπιακός, χωρίς να σημαίνει οτι έχουν όλοι. Η ουσία είναι πως μέσα στο κατάμεστο ΟΑΚΑ οι πράσινοι τόλμησαν και βγήκαν νικητές. Βλέποντας τον Γκιστ στον πάγκο και τον Λάσμε ουσιαστικά εκτός παιχνιδιού, έπαιξαν γρήγορα και άρπαξαν από τα μαλλιά τις ευκαιρίες που τους παρουσιάστηκαν. Η άμυνα τους ήταν στο β' μέρος και πάλι πολύ καλή, όμως επιτέλους τη διαφορά την έκανε και η επίθεση. 

Και όταν στο τέλος η Φενέρ χαμήλωσε το σχήμα επιχειρώντας αντεπίθεση μαζί με Κλέιζα και Μπιέλιτσα, τότε ανέλαβε δράση ο Διαμαντίδης. Διαβάζοντας πολύ εύστοχα την απουσία ενός καθαρού ψηλού, ο αρχηγός έτρεξε τα plays μαζί με τον Φώτση και εφόρμησε προς το καλάθι είτε κερδίζοντας φάουλ και βολές, είτε μοιράζοντας τη μπάλα ιδανικά στους συμπαίκτες του. Ποτέ άλλοτε τη φετινή σεζόν δεν έδειξε τόσο φρέσκος στο τέλος ενός αγώνα και αυτό θα πρέπει να το πιστώσουμε στο νέο προπονητικό τιμ του Παναθηναικού, το οποίο ξεκάθαρα (με τις επιστροφές των Γκιστ και Κάρι) προσανατολίζεται προς ένα μεγαλύτερο rotation. Και μπορεί οι "αναρχικές" στιγμές που υπήρξαν και χθες στο παιχνίδι του τριφυλλιού να μην ήταν και λίγες, όμως αν μη τι άλλο, η τάση για μια διαφορετική στάση απέναντι στο παιχνίδι είναι εμφανής. Χωρίς να περιμένουμε θαύματα, ίσως από εδώ και εμπρός να δούμε έναν Παναθηναικό να πλησιάζει κατά τι περισσότερο στις δυνατότητες του ρόστερ του.

Ως εκεί, γιατί μην ξεχνάτε πως η Φενέρμπαχτσε είναι όσο να ναι μια ομάδα με ένα σωρό ανορθογραφίες στην περιφέρεια αλλά και κοντά στο καλάθι, οπου Ζόριτς και Σέκουλιτς συγκροτούν ένα δίδυμο που μάλλον κανείς δεν θα ζήλευε. Οσο για τον ίδιο τον μεγάλο τον Ζοτς, βρίσκεται στη δύσκολη θέση να έχει στερηθεί πλέον και των υπηρεσιών του πολύτιμου βοηθού του. Χωρίς φυσικά ο Ιτούδης να ήταν ο mastermind, η προσφορά του ήταν σημαντικότατη και η χημεία των δύο εκπληκτική. Παίζουν και αυτά το ρόλο τους, όμως το κύριο πρόβλημα που έχει να λύσει ο Σερβος κοουτς είναι η ανισορροπία ταλέντου. Αφθονο στις θέσεις 2,3 και 4, πολύ λιγότερο στις υπόλοιπες. 

Υ.Γ. Εμένα μου άρεσε πάντως η χθεσινή βόλτα μου στο ΟΑΚΑ. Είμαι Ολυμπιακός, αλλά όταν έρχεται ο φίλος σου και σου λέει πως έχει εισιτήριο για μια τέτοια περίσταση, δε λες όχι. Το παιχνίδι άλλωστε είναι πάνω από όλα