Η μέχρι πρότινος παραπαίουσα Λαμποράλ αναστήθηκε και εκανε τη ζημιά στον ΠΑΟ και θέλω σήμερα να δείξουμε πως αντιμετώπισαν οι Βάσκοι το γνωστό πλέον "τρικ" με τον Τζέιμς Γκιστ σε κοντύτερους αντιπάλους. Το να λέμε "τρικ" πάντως είναι υπερβολικό, αφού πλέον έχει γίνει κανόνας και παρουσιάζεται από τους πράσινους σε κάθε παιχνίδι, είτε αντίπαλος είναι ο Σπανούλης, είτε ο Λάνγκφορντ, ειτε ο .... Ερτέλ με τον Κοζέρ. Οχι οτι δεν είναι καλοί παίκτες και αυτοί, ειδικά ο Ερτέλ είναι μια χαρά. Απλά στην ομάδα τους δεν είναι οι κύριες επιθετικές απειλές και φυσικά δεν έχουν ακόμη την κλάση των διασημότερων παικτών της θέσης.
Οι επιθέσεις που θα σας δείξω είναι επιθέσεις στις οποίες τα μαρκαρίσματα ήταν έτσι εξ'αρχής και δεν προέκυψαν από αναγκη (αλλαγές στα σκριν). Ειναι όλες από το τρίτο δεκάλεπτο και υπήρχαν κι άλλες. Πάμε.
Επίθεση 1.
Είναι η αγαπημένη μου γιατί δείχνει τι μπορεί να πάθει κανείς ακόμα και αν η άμυνα βγει. Ο Γκιστ κατ'ευθειαν από επαναφορά πάει στον Ερτέλ (ή στον Κοζέρ δε θυμάμαι).
Δεν χρειαζεται να εξηγήσει κανείς πολλά, να φύγει το βίντεο.
Τώρα που το βίντεο έφυγε, ας δούμε και την κατάληξη της φάσης.
Γενικά, ο Πλάις έκανε ζημιά με αυτον τον τρόπο και θέλω να σας δείξω και μια περίπτωση στην οποία δεν σκόραρε.
Επίθεση 2.
Α.
Γ.
Σε αυτή την αλληλουχία ο Γκιστ αρχίζει πάνω στον Ερτέλ (εικ.α) με τον Νοτσιόνι να μετακινεί τη μπάλα προς αυτον. Η πάσα είναι ψηλή όμως ο Πλάις την πιάνει (εικ.β) μιας και οι αντίπαλοι με τους οποίους βρίσκεται είναι κατά πολύ κοντύτεροι του. Στην ίδια εικόνα βλέπετε οτι το triple-team (sic) του ΠΑΟ του δίνει δύο εξαιρετικές επιλογές πάσας. Τελικά πρτιμά τον Κοζέρ ο οποίος σκοράρει εύκολα. Και ενώ όλη η άμυνα έχει κινηθει, ο Γκιστ παραμένει εκεί ακριβώς όπου ξεκίνησε, παρόλο που ο Ερτέλ είναι ουσιαστικά out of range.
Επίθεση 3 (Διαφορετική περιπτωση)
Κοιτάξτε την αρχική διάταξη.
Γκιστ και Ερτέλ μαζί, Μπράμος σε Νοτσιόνι, Λασμε σε Πλάις. Οπως θα δείτε στην εξέλιξη, η Λαμποράλ κάνει ένα εξυπνο πικ ωστε ο Αργεντίνος να βρεθεί με ακόμα κοντύτερο αντίπαλο (Ουκιτς) και να σκοράρει πάνω από τα χέρια του για τρεις πόντους. Σε αυτή τη διαφορετική από τις άλλες δύο περιπτώσεις, η ομάδα του Σκαριόλο χτυπά και πάλι πάνω στον παίκτη τον οποίο σε μια ορθολογική άμυνα θα χρεωνόταν ο Γκιστ.
Τι θέλω να πω? Για δεύτερη συνεχόμενη αγωνιστική οι αντίπαλοι βρίσκουν το αντίδοτο στις άμυνες του Παναθηναικού διότι απλούστατα τις έχουν πλέον διαβάσει. Το έχουμε πει και παλιότερα πως τέτοιες αμυντικές προσεγγίσεις είναι για ειδικές καταστάσεις, όπως π.χ. η αναχαίτιση ενός πολύ επικίνδυνου σκόρε όπως ο Σπανούλης. Γενικά όμως, εχουν και σοβαρά μειονεκτήματα για αυτό και συνήθως δεν χρησιμοποιούνται. Ομαδες οι οποίες έχουν διάθεση και σχέδιο να απομακρύνουν τα επιθετικά plays τους από το συγκεκριμένο ματς-απ και να ψάξουν αλλού τα miss match βρίσκονται στο τέλος ωφελημένες. Και ο κύριος λόγος είναι πως πλέον ο Πεδουλάκης έχει χάσει το στοιχείο του αιφνιδιασμού μετατρέποντας το τρικ σε κανόνα, ακόμα και απέναντι σε κοντούς που δεν χρήζουν της ίδιας προσοχής. *(1)
Φιλοσοφικά ζητήματα.
Από εκεί και πέρα, το παιχνίδι του Παναθηναικού ίσως χρειάζεται και μια επαναπροσέγγιση στο φιλοσοφικό πεδίο, άσχετα με τις τακτικές. Χωρίς να βγάζω τον Πεδουλάκη και τους παίκτες χέστες (όπως ακριβώς τους χαρακτήρισε "δημοσιογραφος" του Εuroleague Greece που μετά τα ντέρμπι τους αποθέωνε), εχω την εντύπωση πως η υπερβολική προσήλωση στην αμυντική τακτική αποβαίνει πλέον ξεκάθαρα εις βάρος της επίθεσης. Και γιατί λέω στο "φιλοσοφικό"? Μα διότι απλούστατα σε ένα παιχνίδι στο οποίο η ομάδα έβαλε μόλις 61 πόντους, η αυτοκριτική περιστράφηκε πάλι γύρω από την αμυντική επίδοση. Κάτι τετοιο ανάγεται κατά την ταπεινή μου άποψη στη διαμόρφωση των αξιακών σχημάτων μέσα στην ομάδα. Οταν στην ιεραρχία αυτών η αποτελεσματική, γρηγορη, κινητική και πλουραλιστική επίθεση ανέβει δύο τρία σκαλοπάτια, τότε ίσως να δούμε κάτι διαφορετικό. Διότι και 69 πόντους στην άμυνα να δεχτείς, μέσα στο γήπεδο σου μπορείς να βάλεις 75 και να νικήσεις. Δεν είναι δα και τόσο απίθανο.
Υπό αυτή την έννοια ίσως κακώς ασχολήθηκαμε και εμείς με την άμυνα στην τακτική μας αναφορά, απλά θέλαμε να δείξουμε τι συμβαίνει όταν και το τελευταίο οχυρο παύει πλέον να είναι απόρθητο. Εξάλλου για την επιθετική λειτουργία οι αναφορές έχουν υπάρξει πλείστες όσες.
Με όλο τον σεβασμό σε έναν προπονητή και μια ομάδα που όντως προσπαθούν για να τους λένε τα επίσημα media χέστες,
Giorgos Panou - Μπασκετ . #imalakiaexeikaioria (Στην τελική εμείς έιμεθα απλά προπονητές της εξέδρας.)
*(1) Εδώ σας θυμίζω με ποιο τρόπο αντιμετώπισε το ίδιο πράγμα η Μιλάνο.
Οι επιθέσεις που θα σας δείξω είναι επιθέσεις στις οποίες τα μαρκαρίσματα ήταν έτσι εξ'αρχής και δεν προέκυψαν από αναγκη (αλλαγές στα σκριν). Ειναι όλες από το τρίτο δεκάλεπτο και υπήρχαν κι άλλες. Πάμε.
Επίθεση 1.
Είναι η αγαπημένη μου γιατί δείχνει τι μπορεί να πάθει κανείς ακόμα και αν η άμυνα βγει. Ο Γκιστ κατ'ευθειαν από επαναφορά πάει στον Ερτέλ (ή στον Κοζέρ δε θυμάμαι).
Δεν χρειαζεται να εξηγήσει κανείς πολλά, να φύγει το βίντεο.
Τώρα που το βίντεο έφυγε, ας δούμε και την κατάληξη της φάσης.
Γενικά, ο Πλάις έκανε ζημιά με αυτον τον τρόπο και θέλω να σας δείξω και μια περίπτωση στην οποία δεν σκόραρε.
Επίθεση 2.
Α.
Β.
Γ.
Σε αυτή την αλληλουχία ο Γκιστ αρχίζει πάνω στον Ερτέλ (εικ.α) με τον Νοτσιόνι να μετακινεί τη μπάλα προς αυτον. Η πάσα είναι ψηλή όμως ο Πλάις την πιάνει (εικ.β) μιας και οι αντίπαλοι με τους οποίους βρίσκεται είναι κατά πολύ κοντύτεροι του. Στην ίδια εικόνα βλέπετε οτι το triple-team (sic) του ΠΑΟ του δίνει δύο εξαιρετικές επιλογές πάσας. Τελικά πρτιμά τον Κοζέρ ο οποίος σκοράρει εύκολα. Και ενώ όλη η άμυνα έχει κινηθει, ο Γκιστ παραμένει εκεί ακριβώς όπου ξεκίνησε, παρόλο που ο Ερτέλ είναι ουσιαστικά out of range.
Επίθεση 3 (Διαφορετική περιπτωση)
Κοιτάξτε την αρχική διάταξη.
Γκιστ και Ερτέλ μαζί, Μπράμος σε Νοτσιόνι, Λασμε σε Πλάις. Οπως θα δείτε στην εξέλιξη, η Λαμποράλ κάνει ένα εξυπνο πικ ωστε ο Αργεντίνος να βρεθεί με ακόμα κοντύτερο αντίπαλο (Ουκιτς) και να σκοράρει πάνω από τα χέρια του για τρεις πόντους. Σε αυτή τη διαφορετική από τις άλλες δύο περιπτώσεις, η ομάδα του Σκαριόλο χτυπά και πάλι πάνω στον παίκτη τον οποίο σε μια ορθολογική άμυνα θα χρεωνόταν ο Γκιστ.
Τι θέλω να πω? Για δεύτερη συνεχόμενη αγωνιστική οι αντίπαλοι βρίσκουν το αντίδοτο στις άμυνες του Παναθηναικού διότι απλούστατα τις έχουν πλέον διαβάσει. Το έχουμε πει και παλιότερα πως τέτοιες αμυντικές προσεγγίσεις είναι για ειδικές καταστάσεις, όπως π.χ. η αναχαίτιση ενός πολύ επικίνδυνου σκόρε όπως ο Σπανούλης. Γενικά όμως, εχουν και σοβαρά μειονεκτήματα για αυτό και συνήθως δεν χρησιμοποιούνται. Ομαδες οι οποίες έχουν διάθεση και σχέδιο να απομακρύνουν τα επιθετικά plays τους από το συγκεκριμένο ματς-απ και να ψάξουν αλλού τα miss match βρίσκονται στο τέλος ωφελημένες. Και ο κύριος λόγος είναι πως πλέον ο Πεδουλάκης έχει χάσει το στοιχείο του αιφνιδιασμού μετατρέποντας το τρικ σε κανόνα, ακόμα και απέναντι σε κοντούς που δεν χρήζουν της ίδιας προσοχής. *(1)
Φιλοσοφικά ζητήματα.
Από εκεί και πέρα, το παιχνίδι του Παναθηναικού ίσως χρειάζεται και μια επαναπροσέγγιση στο φιλοσοφικό πεδίο, άσχετα με τις τακτικές. Χωρίς να βγάζω τον Πεδουλάκη και τους παίκτες χέστες (όπως ακριβώς τους χαρακτήρισε "δημοσιογραφος" του Εuroleague Greece που μετά τα ντέρμπι τους αποθέωνε), εχω την εντύπωση πως η υπερβολική προσήλωση στην αμυντική τακτική αποβαίνει πλέον ξεκάθαρα εις βάρος της επίθεσης. Και γιατί λέω στο "φιλοσοφικό"? Μα διότι απλούστατα σε ένα παιχνίδι στο οποίο η ομάδα έβαλε μόλις 61 πόντους, η αυτοκριτική περιστράφηκε πάλι γύρω από την αμυντική επίδοση. Κάτι τετοιο ανάγεται κατά την ταπεινή μου άποψη στη διαμόρφωση των αξιακών σχημάτων μέσα στην ομάδα. Οταν στην ιεραρχία αυτών η αποτελεσματική, γρηγορη, κινητική και πλουραλιστική επίθεση ανέβει δύο τρία σκαλοπάτια, τότε ίσως να δούμε κάτι διαφορετικό. Διότι και 69 πόντους στην άμυνα να δεχτείς, μέσα στο γήπεδο σου μπορείς να βάλεις 75 και να νικήσεις. Δεν είναι δα και τόσο απίθανο.
Υπό αυτή την έννοια ίσως κακώς ασχολήθηκαμε και εμείς με την άμυνα στην τακτική μας αναφορά, απλά θέλαμε να δείξουμε τι συμβαίνει όταν και το τελευταίο οχυρο παύει πλέον να είναι απόρθητο. Εξάλλου για την επιθετική λειτουργία οι αναφορές έχουν υπάρξει πλείστες όσες.
Με όλο τον σεβασμό σε έναν προπονητή και μια ομάδα που όντως προσπαθούν για να τους λένε τα επίσημα media χέστες,
Giorgos Panou - Μπασκετ . #imalakiaexeikaioria (Στην τελική εμείς έιμεθα απλά προπονητές της εξέδρας.)
*(1) Εδώ σας θυμίζω με ποιο τρόπο αντιμετώπισε το ίδιο πράγμα η Μιλάνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου