Τίποτα σπουδαίο μωρέ, απλά δύο λογάκια για τη Ζαλγκίρις.

H Zαλγκίρις εντυπωσιάζει αγαπητοί φανζ και πολλοί στέκονται στον Τζέιμς Αντερσον, τον Αμερικάνο που έκανε φέτος το υπερατλαντικό ταξίδι από τη Φιλαντέλφεια (και όχι Φιλαδέλφεια βλάχοι) στη Λιθουανία. Δεν έχουν άδικο, καθώς ο Αντερσον έχει ένα πολυεπίπεδο παιχνίδι και δεν αρκείται στο σκορ. Επιπλέον, και παρότι σε αυτή τη Ζαλγκίρις του δίνεται η ελευθερία κινήσεων, δεν κάνει κατάχρηση προσπαθειών. Ακόμη και χθες που πήρε 17 σουτ, αυτά ήταν ως επί το πλείστον ο,τι του έδωσε η άμυνα. Θα τον δούμε και παραπέρα φυσικά. Προσωπικά μου έχει κάνει εντύπωση το στυλ του, το οποίο δίνει την αίσθηση ενός "μη κινδύνου". 

Θα ήταν άτοπο βέβαια να εστιάσουμε μόνο σε αυτόν, μια εβδομάδα πριν ήταν άφαντος αλλά η Εφές έπεσε στο καναβάτσο. Η φετινή Ζαλγκίρις έχει πάνω από όλα πειθαρχεία και έναν τρόπο παιχνιδιού που έχει μπολιάσει την παράδοση με νέες ιδέες. Πως αλλιώς να ερμηνευτεί το επόμενο και συνεχές πέρασμα της μπάλας κοντά στο καλάθι?

 Δεν έχω την πολύτιμη στατιστική βοήθεια του in-the-game για φέτος, αλλά νομίζω πως δε με γελούν τα μάτια μου. Η ομάδα του Κράπικας τροφοδοτεί τους ψηλούς της, δεν διστάζει να παίξει με σχήματα χωρίς stretch four και εκμεταλλεύεται σε αυτό το κομμάτι τις καίριες τοποθετήσεις του Γιανκούνας, ο οποίος αξιοποιεί κάθε σπιθαμή που του δίνουν στο γήπεδο οι δυνατότητες του. Με τον Σονγκάιλα μέσα, τα πράγματα είναι φυσικά αλλιώς και ας θυσιάζεται λίγη άμυνα. 

Το παιχνίδι μέσα στο καλάθι ενισχύεται και από την παρουσία ενός πραγματικά περίεργου παίκτη, του 21άχρονου Εντγκάρας Ουλανόβας. Καμπούρης και ατάλαντος, ο πεισματάρης νεαρός παίζει με πλάτη όποιον βρει μπροστά του, γυρίζει σωστά τη μπάλα, σπρώχνει στην άμυνα και φιγουράρει στο γήπεδο σαν ένας αξιαγάπητος μπασκετικός Κουασιμόδος.
Για την Ούνιξ του RG δεν έχω λόγια, αλλά ελπίζω να έχω αργότερα.