To Κλαιπέντα είναι παραδειγμα προς αποφυγή. Προκειμένου να κερδίσει τη Νεπτούνας, ο ακέφαλος Ολυμπιακός έψαχνε εναγωνίως για περίπου 40 λεπτά τα χέρια του αρχηγού του. Εκείνος έφερε ως συνήθως την αποστολή του εις πέρας, όμως η ομάδα έπαιξε κακό μπάσκετ και δεν ικανοποίησε κανέναν. Ηταν βέβαια και η ανάγκη...
Η έλευση Σφαιρόπουλου, πέρα από την πολυθρύλητη επιστροφή στις αμυντικές αρχές της επιτυχίας, δείχνει μέχρι στιγμής να σηματοδοτεί και μια νέα τάση: την αναζήτηση περισσότερων δημιουργών στην περιφέρεια και την ως ένα σημείο «ελάφρυνση» των αρχηγικών καθηκόντων. Ο Σλούκας αποδεδειγμένα πληρεί τις προυποθέσεις για να αναλάβει τον ρόλο και τις ευθύνες. Παρόλα αυτά, και δεδομένου οτι η συνύπαρξη με τον Σπανούλη δεν είναι και στην ημερήσια διάταξη, ίσως να μην αρκεί. Θα μπορούσε άραγε ο Βαγγέλης Μάντζαρης να επεκτείνει το παιχνίδι του σε τόπους τους οποίους δεν έχει εξερευνήσει ως τώρα?
Τα πρώτα σημάδια είναι αν μη τι άλλο θετικά. Απέναντι στον Αστέρα και τη Γαλατασαράι ο Μάντζαρης έκανε δύο από τα πιο μεστά παιχνίδια της καριέρας του στον Ολυμπιακό. Επιτέθηκε στο καλάθι, πήρε σουτ, μοίρασε κάποιες τελικές πάσες, αλλά κυρίως κέρδισε πολύ περισσότερα φάουλ , προιόντα σωματικής επαφής. Το διάλειμμα απέναντι στην Βαλένθια ακολούθησε η περίπου ίδια καλή απόδοση απέναντι στον ΠΑΟΚ.
Ο Μάντζαρης δεν είναι παίκτης από τον οποίο λείπουν οι επιθετικές δυνατότητες, άσχετα αν είναι υπερπολύτιμος κυρίως στην άμυνα στη μπάλα. Είναι πρώτα από όλα ένας πολύ καλός σουτέρ από το τρίποντο. Τουλάχιστον οι αριθμοί αυτό δείχνουν. Δεύτερον, κατέχει ένα εξαιρετικό πρώτο βήμα με την αρχική του τρίπλα στο drive, εκεί όπου συχνά περνάει τον προσωπικό του αντίπαλο. Δεν είναι τυχαίο πως το παράπονο των φίλων του Ολυμπιακού είναι πως δεν τελείωνει φάσεις στις οποίες δείχνει να βρίσκεται σε ευνοική θέση, την οποία έχει αποκτήσει ο ίδιος.
Τα χαρακτηριστικά του αυτά κάνουν τον Μάντζαρη έναν εν δυνάμει υπολογίσιμο αντίπαλο και στο παιχνίδι της αδύνατης πλευράς. Μπορεί να σουτάρει, μπορεί να επιτεθεί αντίθετα στον αμυντικό που κλείνει επάνω του. Αυτό που αναζητείται είναι εν μέρει μια αξιόπιστη πάσα μεγαλύτερου βεληνεκούς από την απόσταση του διπλανού συμπαίκτη, και επίσης (όπως προείπαμε) ένα δυνατό τελείωμα.
Στα τελευταία παχνίδια βέβαια, δεν αναζητείται σχεδόν τίποτα. Ο Μάντζαρης δείχνει να απολαμβάνει εμπιστοσύνης και να αποδέχεται με χαρά και θάρρος κάποια νέα καθήκοντα. Το δείγμα είναι φυσικά μικρό και είναι δύσκολο να οριστικοποιήσουμε εάν πρόκειται για συγκυρίες ή αν ο νέος κοουτς του Ολυμπιακού προτίθεται να μοιράσει τα ίδια τραπουλόχαρτα σε όλους. Μεταξύ μας, με τον Σπανούλη στη σύνθεση κάτι τέτοιο είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολο, αφήστε που θα ήταν και λανθασμένο. Το σίγουρο πάντως είναι πως ο Βαγγέλης Μάντζαρης είναι ένας πολύ καλός παίκτης που μπορεί να διαδραματίσει σημαντικότερο ρόλο στην ερυθρόλευκη επίθεση από αυτόν που είχε ως τωρα.
Ας περιμένουμε και λίγο ακόμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου