Κυριακή 1 Ιουνίου 2014

Ματ από τα πρώτα λεπτά.

Οσο αδικία θα ήταν για τον Ολυμπιακό να είχε μπει το τρίποντο του Μπράμος στο ΟΑΚΑ, άλλο τόσο θα ήταν για τον ΠΑΟ να είχε ισοφαριστεί στο τέλος από τον Σλούκα. Και αυτό γιατί επί 35 λεπτά κατάφερε συστηματικά και με περίσσιο πάθος να ρίξει στο καναβάτσο τον αντίπαλο του ξεπερνώντας τα μύρια όσα προβλήματα αντιμετώπιζε πριν από την άναρξη του αγώνα. 


Οι πράσινοι μπήκαν στο ΣΕΦ σαν έτοιμοι από καιρό και μάλιστα για πρώτη φορά κυριάρχησαν πλήρως παίζοντας ωραίο μπάσκετ. 43 πόντοι στο πρώτο ημίχρονο για την ομάδα του Αλβέρτη που χτύπησε ανελέητα στα close out με drive και πήρε το μέγιστο από τον Λάσμε πάνω στις αλλαγές. Ταυτόχρονα, ο Παναθηναικός καταφερε να χαλάσει πλήρως το μυαλό των ερυθρόλευκων. Και επειδή αυτό είναι ένα κλισέ που λέγεται συχνά, να εξηγήσω και τι εννοώ: 



Ο Πεδουλάκης έβαζε τον Γκιστ στον Σπανούλη είτε μετά από αλλαγές, είτε σε ειδικές καταστάσεις. Απόψε, το προπονητικό τιμ του ΠΑΟ αντιμετώπισε τα πρώτα 7 λεπτά του παιχνιδιού ως μία τέτοια. Με τον Γκιστ απ'ευθείας επάνω στον αρχηγό και τον Λάσμε να βγαίνει στην αλλαγή, πέτυχε να αποσυντονίσει πλήρως το τσιπάκι λειτουργίας του Ολυμπιακού. Επειτα τα πράγματα αφέθηκαν στον αυτόματο. Παρόλο που τη λύση αυτή την είδαμε ξανά στο 38'(!) και παρόλο που κατά διαστήματα το ματς-απ έφερνε στον Σπανούλη μέχρι και τον Κάρι (!!), οι ερυθρόλευκοι δεν πήραν τίποτα παραπάνω από μερικές σκοτωμένες ενέργειες. Και αυτό γιατί το ψυχολογικό βάρος που έβαλαν στην πλάτη τους μετά τα πρώτα 7-8 δυσλειτουργικά λεπτά, ήταν ασήκωτο. Ενα ωραίο στοιχείο λοιπόν: H αρχή του αγώνα ως ειδική κατάσταση.

Γενικά, σε ένα παιχνίδι ζωής ή θανάτου, ο πράσινος πάγκος προσπάθησε να αλλάξει τη μοίρα του. Εξ'ού και ο χρησιμότατος Γιάνκοβιτς, εξ'ού και η αποφυγή εξουθένωσης των Γκιστ και Λάσμε σε αντίθεση με ο,τι είδαμε στο ΟΑΚΑ. 


Στην απέναντι όχθη, ένας Ολυμπιακός σε πλήρη αποσύνθεση. Χωρίς ιδέες (αλήθεια, ο Παπαπέτρου βρίσκεται σε τιμωρία?), χωρίς ρίσκο σε επίθεση και άμυνα, αλλά κυρίως με πολλά νεύρα και μια απίστευτη διστακτικότητα από πλευράς παικτών μέσα στο παρκέ. Ο Πέτγουει φοβόταν να σουτάρει ή να πάει στο drive, ο Κόλινς ούτε που προσπάθησε να τιμωρήσει τον (εξαιρετικό) λίμπερο Διαμαντίδη, ο Σλούκας ήταν αναποφάσιστος και ο ο Μάντζαρης έκανε εύκολα φάουλ. Τον τελευταίο η επίθεση του ΠΑΟ τον σημάδεψε σοφά πάνω στις αλλαγές. 


Ακόμη κι έτσι, το πρωτάθλημα θα μπορούσε να καταλήξει ήδη από σήμερα στον Πειραιά. Ομως αυτό θα ήταν ξεκάθαρη αδικία. Στα τρία πρώτα παιχνίδια, η αίσθηση ήταν πως ο Ολυμπιακός ήταν η καλύτερη ομάδα. Τώρα η μπίλια κάθεται στο πράσινο.

Υ.Γ. Γελούσαμε προχθές με τον Δ.Γ. Γελάμε επίσης με τα παράπονα του κοουτς του Ολυμπιακού για τη διατησία, με τις άμεσες δηλώσεις των Αγγελόπουλων για την εθνική και το χαμό που μονίμως επικρατεί στο ΣΕΦ μετά από τετοιες ήττες και για την οποία κανείς δε φέρει ποτέ ευθύνη. Οταν ο Ολυμπιακός πήγε στο -6 στην τρίτη περίοδο, πυκνοί καπνοί κάλυψαν το παρκέ και διέκοψαν τον αγώνα. Η αρρωστημένη ατ(ι)μόσφαιρα αυτών των τελικών χρόνια τώρα επισκιάζει τα πάντα, και οι δύο αντίπαλοι φέρουν εξίσου ο καθένας τις ευθύνες του. Οποιος τα βάζει στο ζύγι, απλώς διαιωνίζει την φάση. 


Εγώ αποφάσισα πως δεν θα ξαναασχοληθώ. Ο Giorgos Panou από αυριο το ρίχνει στην τρέλα, στον ΠΑΟΚ, το ΝΒΑ και διάφορα άλλα αμιγώς μπασκετικά. Το 5ο παιχνίδι δεν θα σχολιαστεί από αυτή τη σελίδα. "Χεστήκαμε" θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου