Μετά τα τέσσερα πρώτα παιχνίδια με την ΤΣΣΚΑ, η γενικότερη αίσθηση ήταν πως ο Παναθηναικός θα πήγαινε στη Μόσχα να πουλήσει ακριβά το τομάρι του, ου μην να επιστρέψει στην Αθήνα με την πρόκριση στο final four. Είχε πάρει τα δυο παιχνίδια στην έδρα του και είχε χάσει τον πρώτο αγώνα της σειράς στις λεπτομέρειες, κυρίως μάλιστα από δικά του λάθη στα κρίσιμα σημεία. Το βαρύ 74-44 άφησε άναυδους τους πάντες, και ιδιαίτερα τους φίλους του, οι οποίοι είχαν συνηθίσει τόσα χρόνια την ομάδα τους να παίρνει τίτλους και να παλεύει ισάξια ανάμεσα στα θηρία. Από την άλλη βέβαια, έμοιαζε και με μια μορφή δικαιοσύνης. Αφήνοντας τη σειρά με τους Ρώσους στην άκρη, πόσο τελικά άξιζε η φετινή ομάδα να βρίσκεται στη μάζωξη των τεσσάρων κορυφαίων ομάδων στην Ευρώπη? Μάλλον ελάχιστα. Και ο λόγος δεν είναι φυσικά το ότι ο Παναθηναικός δεν κατάφερε να περάσει τους Ρώσους. Αλλά κυρίως, το ότι κατά τη διάρκεια της χρονιάς δεν εξέλιξε σε τίποτα την εικόνα του σε σχέση με την αντίστοιχη περυσινή, έμεινε στάσιμος στο παιχνίδι του και παρουσίασε πολλές φορές ένα είδος μπάσκετ (το λιγότερο) μη ελκυστικό για τα μάτια.
Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Ο φετινός Παναθηναικός δεν ήταν αυτό που ζητούσαν οι φίλαθλοι του, ειδικά μετά την περυσινή πορεία, κατά την οποία έβγαλε την πίστη της Μπαρτσελόνα και κατέκτησε άνετα και πανάξια το πρωτάθλημα απέναντι στον back-to-back πρωταθλητή Ευρώπης Ολυμπιακό. Η πρώτη εκείνη ομάδα του Πεδουλάκη βασίστηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου στην αμυντική τακτική και κατάφερε να βγει στον αφρό. Και πολύ σωστά έκανε. Για μένα άλλωστε, ο Αρτζι ήταν περυσι προπονητής της χρονιάς.
Τα προβλήματα άρχισαν όταν το (επιτυχημένο) περυσινό πλάνο κρίθηκε πως θα εξυπηρετούσε τους σκοπούς μιας περισσότερο απαιτητικής χρονιάς. Η καλοκαιρινή μεταγραφική περίοδος περιελάμβανε κινήσεις που αν μη τι άλλο επέτρεπαν την αισιοδοξία. Ο Γιάνκοβιτς και ο Παππάς ήταν δύο μεγάλα εγχώρια ταλέντα που έμοιαζαν έτοιμοι παίχτες και λογικά θα διαδραμάτιζαν έστω και κάποιο ρόλο. Ο Μαυροκεφαλίδης ήρθε ως ένας επιθετικός ψηλός με πολύ ταλέντο και αμυντικά μειονεκτήματα, ενώ ο επαναπατρισμός του πολύπειρου Φώτση συνιστούσε αναβάθμιση σε σχέση με τον κουρασμένο Τσαρτσαρή.
Με εξαιρεση τον τελευταίο, κανείς εκ των υπολοίπων δεν κρίθηκε κατάλληλος να εξυπηρετήσει το πλάνο. Ο Πεδουλάκης συνέχιζε να δουλεύει στην άμυνα, όμως στην επίθεση δεν προσέθεσε τίποτα καινούριο. Εκτός αυτού, ο τραυματισμός του Ούκιτς ήρθε να επιβαρύνει τα ήδη κουρασμένα πόδια του Διαμαντίδη, ενώ οι ελπίδες που απέθεσαν πολλοί στον Ραμέλ Κάρι αποδείχτηκαν φρούδες. Ο Αμερικάνος ήταν μεν σε περιπτώσεις χρήσιμος, όμως δεν παύει να είναι ένας παίκτης που ποτέ στην μακρόχρονη καριέρα του δεν εμπιστεύθηκαν οι ομάδες υψηλού επιπέδου. Και όχι τυχαία.
Από τη στιγμή λοιπόν που το προπονητικό τιμ αποφάσισε πως τα νέα αποκτήματα δεν είχαν τίποτε να προσθέσουν στην εξέλιξη του πρότζεκτ, ήταν επόμενο να μην υπάρχει τέτοια. Ο Παναθηναικός παρέμεινε μια δυναμική die hard ομάδα, η οποία δούλευε με υπέρμετρη σοβαρότητα και μέθοδο, όμως εκ των πραγμάτων είχε περιορίσει από μόνος του τις δυνατότητες του. Οι νίκες απέναντι στον Ολυμπιακό το μόνο που κατάφεραν ήταν να συντηρήσουν μια ψευδαίσθηση εις βάρος της πραγματικότητας. Ηδη από τον πρώτο γύρο ήταν φανερό πως η ομάδα δεν είχε κανέναν επιθετικό πλάνο πλην του πικ εν ρολ και του τριπόντου από την αδύνατη πλευρά. Απεφευγε το τρέξιμο όπως ο διάολος το λιβάνι, δεν είχε κίνηση στην επίθεση, δεν μπορούσε να κερδίσει παιχνίδια που πήγαιναν στους 70 - 75 πόντους, ίδρωνε να καταβάλει χαμηλής δυναμικότητας αντιπάλους. Και όπως στον Ολυμπιακό έκαναν το λάθος να εκτιμήσουν τις πρώτες ήττες ως μεγάλες αδυναμίες, έτσι και στον Παναθηναικό ερμήνευσαν τις νίκες απέναντι στον αιώνιο ως σημάδια ανάκαμψης. Η συνταγή αμφισβητούνταν, όμως οι εγχώριοι θρίαμβοι και το 3-0 στο τοπ-16 την κράτησαν ατόφια.
Κάποιες μαζεμένες ήττες και εν τέλει το ηχηρό χαστούκι στο ΟΑΚΑ απέναντι στη Λαμποράλ έφεραν την αλλαγή προπονητή. Οι δημοσιογράφοι αποδοκίμασαν, όμως προσωπικά απέφυγα να πάρω θέση και περίμενα να δω πού θα βγάλει. Εκ του αποτελέσματος, μάλλον ήταν σωστή. Το τριφύλλι ανέκαμψε, το νέο προπονητικό τιμ προσπαθησε να προσθέσει νέα στοιχεία και η πρόκριση στο final four χάθηκε εν τέλει στο 5ο παιχνίδι. Αμφιβάλλω πολύ αν με τον Πεδουλάκη στον πάγκο ο Παναθηναικός θα είχε καταφέρει κάτι περισσότερο. Τουλάχιστον αυτή τη στιγμή κέρδισε έναν έξτρα παίχτη στο πρόσωπο του Μαυροκεφαλίδη.
Από την άλλη, θα ήταν σαφώς προτιμότερο να είχε βρεθεί ένας πιο κατάλληλος αντικαταστάτης. Ο Αλβέρτης όσο να ναι δεν έχει την εμπειρία, δεν έχει τις προπονητικές γνώσεις και είναι πολύ δύσκολο να βάλει κάποιες νέες βάσεις με το βλέμμα στη νέα χρονιά. Αυτό που μπορεί πάντως να κάνει από εδώ και πέρα είναι να αξιοποιήσει το νέο αίμα όσο το δυνατόν περισσότερο. Διότι είναι καλή και άγια η δικαιολογία του τύπου "ο Παππάς είναι δύστροπος", αλλά και ένας προπονητής οφείλει να είναι και παιδαγωγός. Ο Μεσίνα για παράδειγμα, όταν είχε ερωτηθεί για το πώς τα βγάζει πέρα με τον Τεόντοσιτς είχε πει : "Σιγουρα υπάρχει πρόοδος στο παιχνίδι του, αλλά χρειάζεται να βάλει ακόμη πολλή δουλειά για να γίνει ηγέτης. Νομίζετε οτι δεν κάνω τίποτα ή οτι είμαι ο Dr. Φρανκεστάιν για να αλλάζω το κεφάλι του όπως θέλω? Τα πάντα εξαρτώνται από τον παίκτη".
Κι όμως, δεν τον έβγαλε ποτε από την ομάδα του, όπως το ίδιο έκανε προηγουμένως μαζί του και ο Ιβκοβιτς. Δεν καις εύκολα ένα από τα δυνατότερα χαρτιά σου. Ο Παππάς και ο Γιάνκοβιτς δεν ήταν βέβαια τέτοια, όμως πρέπει να παραδεχτούμε πως υπάρχει τεράστια απόσταση ανάμεσα στο να παίρνει κάποιος κάποιες ευκαιρίες και στο να σκουπίζει τον πάγκο. Και χωρίς να βγάζω λάδι κανέναν εκ των δύο, το γεγονός παραμένει πως δεν αξιοποιήθηκαν όσο θα ήταν δυνατό. Αν για αυτό κάποιος επιθυμεί να ρίξει όλο το ανάθεμα στους παίκτες, είναι δικαίωμα του.
Για να το συνοψίσουμε σε μια παράγραφο, ο Παναθηναικός τελικά μάλλον παγιδεύτηκε στην λαμπρή ιστορία του. Αντί να δει τη φετινή χρονιά ως μια ευκαιρία να εξελιχθεί, να ενσωματώσει νέα ταλέντα και να βάλει ακόμα στερεότερες βάσεις για κάτι καλύτερο, προτίμησε εξ αρχής (και μέσω του προέδρου του) να διατρανώσει πως επιδιώκει να επανακαταλάβει τον ευρωπαικό θρόνο.Υπερεκτίμησε την τακτική του προσέγγιση απέναντι στο παιχνίδι και θεώρησε πως ενσωματώνοντας σε αυτή τα νέα υλικά θα κάνει το βήμα προς την κορυφή. Και έτσι έμεινε πίσω. Την ώρα που οι κορυφαίες ομάδες της ηπείρου ολοένα και περισσότερο βασίζονταν στο τρέξιμο (Ρεάλ, Μακάμπι), στην καλή κυκλοφορία και στο γρήγορο σετ παιχνίδι (Μπαρτσελόνα, Ολυμπιακός), στους ικανούς γκαρντ και την αθλητικότητα (Μιλάνο), ο Πεδουλάκης επέμεινε στο μοτό "'αμυνα, άμυνα, άμυνα". Ακόμα και η βραδυκίνητη και αμυντικογενής ΤΣΣΚΑ, εμφάνισε υψηλούς δείκτες παραγωγικότητας στους χαμηλούς επιθετικούς ρυθμούς της.
Αυτή τη στιγμή, το χειρότερο που μπορεί να κάνουν στο τριφύλλι (αλλά και στον Ολυμπιακό) είναι να συμπεριλάβουν τους τελικούς του πρωταθλήματος ως εξέχων κριτήριο στην αυτοαξιολόγηση τους. Είναι μια παγίδα στην οποία πέφτουν συχνά οι ελληνικές ομάδες. Χωρίς φυσικά να είναι τώρα η περίοδος για αποφάσεις ή κινήσεις, τα μαθήματα της φετινής ευρωπαικής πορείας πρέπει να μείνουν ολοζώντανα μέχρι το τέλος και ανεξάρτητα από την έκβαση του τελευταίου διμήνου της σεζόν. Ο Παναθηναικός, μια ομάδα που πρωτοπόρησε στην εξέλιξη του παιχνιδιού τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη, είναι αυτή τη στιγμή υποχρεωμένος να ακολουθήσει. Και επειδή στις τάξεις του υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν πολύ μπάσκετ, είμαι αισιόδοξος πως θα το κάνει.
ΥΓ 1: Πολλοί ισχυρίζονται πως ήταν λάθος η απομάκρυνση του Σχορτσιανίτη. Δεν το πιστεύω. Αν ένας γάμος αποδεδειγμένα δεν λειτουργεί, τότε δεν προσπαθείς σώνει και καλα να τον κάνεις να λειτουργήσει.
ΥΓ 2: Είναι άδικο για τον Διαμαντίδη να χρεώνεται μεγάλο μερίδιο στον αποκλεισμό. Οταν ένας παίκτης που πρέπει να παίζει 20 λεπτά, καταλήγει να παίζει 35, τότε είναι φυσιολογικό να μην έχει την απόδοση που περιμένουμε.
ΥΓ 3: Εχει υποστηριχθεί πως ο Παναθηναικός έπαιξε το μπάσκετ που του επέτρεπε το ρόστερ του. Δεν συμφωνω. Μπορούσε και καλύτερα. Αν έλειπε κάτι ήδη από τα χαρτιά, αυτό ήταν σίγουρα ένας καλός επιθετικός γκαρντ. Ολοι είχαν από έναν ή παραπάνω.
ΥΓ 4: Αντιλαμβάνομαι οτι είναι λίγο οξύμωρο να βάζω θετικό πρόσημο στη φετινή πορεία του Ολυμπιακού (ο οποίος πέρυσι ήταν πρωταθλητής Ευρώπης) και αρνητικό σε αυτή του ΠΑΟ, ο οποίος έφτασε στο ιδιο αποτέλεσμα. Είναι θέμα τρόπου παιχνιδιού και μόνο. Το τι μπάσκετ βλέπει κανείς, μετράει.
Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Ο φετινός Παναθηναικός δεν ήταν αυτό που ζητούσαν οι φίλαθλοι του, ειδικά μετά την περυσινή πορεία, κατά την οποία έβγαλε την πίστη της Μπαρτσελόνα και κατέκτησε άνετα και πανάξια το πρωτάθλημα απέναντι στον back-to-back πρωταθλητή Ευρώπης Ολυμπιακό. Η πρώτη εκείνη ομάδα του Πεδουλάκη βασίστηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου στην αμυντική τακτική και κατάφερε να βγει στον αφρό. Και πολύ σωστά έκανε. Για μένα άλλωστε, ο Αρτζι ήταν περυσι προπονητής της χρονιάς.
Τα προβλήματα άρχισαν όταν το (επιτυχημένο) περυσινό πλάνο κρίθηκε πως θα εξυπηρετούσε τους σκοπούς μιας περισσότερο απαιτητικής χρονιάς. Η καλοκαιρινή μεταγραφική περίοδος περιελάμβανε κινήσεις που αν μη τι άλλο επέτρεπαν την αισιοδοξία. Ο Γιάνκοβιτς και ο Παππάς ήταν δύο μεγάλα εγχώρια ταλέντα που έμοιαζαν έτοιμοι παίχτες και λογικά θα διαδραμάτιζαν έστω και κάποιο ρόλο. Ο Μαυροκεφαλίδης ήρθε ως ένας επιθετικός ψηλός με πολύ ταλέντο και αμυντικά μειονεκτήματα, ενώ ο επαναπατρισμός του πολύπειρου Φώτση συνιστούσε αναβάθμιση σε σχέση με τον κουρασμένο Τσαρτσαρή.
Με εξαιρεση τον τελευταίο, κανείς εκ των υπολοίπων δεν κρίθηκε κατάλληλος να εξυπηρετήσει το πλάνο. Ο Πεδουλάκης συνέχιζε να δουλεύει στην άμυνα, όμως στην επίθεση δεν προσέθεσε τίποτα καινούριο. Εκτός αυτού, ο τραυματισμός του Ούκιτς ήρθε να επιβαρύνει τα ήδη κουρασμένα πόδια του Διαμαντίδη, ενώ οι ελπίδες που απέθεσαν πολλοί στον Ραμέλ Κάρι αποδείχτηκαν φρούδες. Ο Αμερικάνος ήταν μεν σε περιπτώσεις χρήσιμος, όμως δεν παύει να είναι ένας παίκτης που ποτέ στην μακρόχρονη καριέρα του δεν εμπιστεύθηκαν οι ομάδες υψηλού επιπέδου. Και όχι τυχαία.
Από τη στιγμή λοιπόν που το προπονητικό τιμ αποφάσισε πως τα νέα αποκτήματα δεν είχαν τίποτε να προσθέσουν στην εξέλιξη του πρότζεκτ, ήταν επόμενο να μην υπάρχει τέτοια. Ο Παναθηναικός παρέμεινε μια δυναμική die hard ομάδα, η οποία δούλευε με υπέρμετρη σοβαρότητα και μέθοδο, όμως εκ των πραγμάτων είχε περιορίσει από μόνος του τις δυνατότητες του. Οι νίκες απέναντι στον Ολυμπιακό το μόνο που κατάφεραν ήταν να συντηρήσουν μια ψευδαίσθηση εις βάρος της πραγματικότητας. Ηδη από τον πρώτο γύρο ήταν φανερό πως η ομάδα δεν είχε κανέναν επιθετικό πλάνο πλην του πικ εν ρολ και του τριπόντου από την αδύνατη πλευρά. Απεφευγε το τρέξιμο όπως ο διάολος το λιβάνι, δεν είχε κίνηση στην επίθεση, δεν μπορούσε να κερδίσει παιχνίδια που πήγαιναν στους 70 - 75 πόντους, ίδρωνε να καταβάλει χαμηλής δυναμικότητας αντιπάλους. Και όπως στον Ολυμπιακό έκαναν το λάθος να εκτιμήσουν τις πρώτες ήττες ως μεγάλες αδυναμίες, έτσι και στον Παναθηναικό ερμήνευσαν τις νίκες απέναντι στον αιώνιο ως σημάδια ανάκαμψης. Η συνταγή αμφισβητούνταν, όμως οι εγχώριοι θρίαμβοι και το 3-0 στο τοπ-16 την κράτησαν ατόφια.
Κάποιες μαζεμένες ήττες και εν τέλει το ηχηρό χαστούκι στο ΟΑΚΑ απέναντι στη Λαμποράλ έφεραν την αλλαγή προπονητή. Οι δημοσιογράφοι αποδοκίμασαν, όμως προσωπικά απέφυγα να πάρω θέση και περίμενα να δω πού θα βγάλει. Εκ του αποτελέσματος, μάλλον ήταν σωστή. Το τριφύλλι ανέκαμψε, το νέο προπονητικό τιμ προσπαθησε να προσθέσει νέα στοιχεία και η πρόκριση στο final four χάθηκε εν τέλει στο 5ο παιχνίδι. Αμφιβάλλω πολύ αν με τον Πεδουλάκη στον πάγκο ο Παναθηναικός θα είχε καταφέρει κάτι περισσότερο. Τουλάχιστον αυτή τη στιγμή κέρδισε έναν έξτρα παίχτη στο πρόσωπο του Μαυροκεφαλίδη.
Από την άλλη, θα ήταν σαφώς προτιμότερο να είχε βρεθεί ένας πιο κατάλληλος αντικαταστάτης. Ο Αλβέρτης όσο να ναι δεν έχει την εμπειρία, δεν έχει τις προπονητικές γνώσεις και είναι πολύ δύσκολο να βάλει κάποιες νέες βάσεις με το βλέμμα στη νέα χρονιά. Αυτό που μπορεί πάντως να κάνει από εδώ και πέρα είναι να αξιοποιήσει το νέο αίμα όσο το δυνατόν περισσότερο. Διότι είναι καλή και άγια η δικαιολογία του τύπου "ο Παππάς είναι δύστροπος", αλλά και ένας προπονητής οφείλει να είναι και παιδαγωγός. Ο Μεσίνα για παράδειγμα, όταν είχε ερωτηθεί για το πώς τα βγάζει πέρα με τον Τεόντοσιτς είχε πει : "Σιγουρα υπάρχει πρόοδος στο παιχνίδι του, αλλά χρειάζεται να βάλει ακόμη πολλή δουλειά για να γίνει ηγέτης. Νομίζετε οτι δεν κάνω τίποτα ή οτι είμαι ο Dr. Φρανκεστάιν για να αλλάζω το κεφάλι του όπως θέλω? Τα πάντα εξαρτώνται από τον παίκτη".
Κι όμως, δεν τον έβγαλε ποτε από την ομάδα του, όπως το ίδιο έκανε προηγουμένως μαζί του και ο Ιβκοβιτς. Δεν καις εύκολα ένα από τα δυνατότερα χαρτιά σου. Ο Παππάς και ο Γιάνκοβιτς δεν ήταν βέβαια τέτοια, όμως πρέπει να παραδεχτούμε πως υπάρχει τεράστια απόσταση ανάμεσα στο να παίρνει κάποιος κάποιες ευκαιρίες και στο να σκουπίζει τον πάγκο. Και χωρίς να βγάζω λάδι κανέναν εκ των δύο, το γεγονός παραμένει πως δεν αξιοποιήθηκαν όσο θα ήταν δυνατό. Αν για αυτό κάποιος επιθυμεί να ρίξει όλο το ανάθεμα στους παίκτες, είναι δικαίωμα του.
Για να το συνοψίσουμε σε μια παράγραφο, ο Παναθηναικός τελικά μάλλον παγιδεύτηκε στην λαμπρή ιστορία του. Αντί να δει τη φετινή χρονιά ως μια ευκαιρία να εξελιχθεί, να ενσωματώσει νέα ταλέντα και να βάλει ακόμα στερεότερες βάσεις για κάτι καλύτερο, προτίμησε εξ αρχής (και μέσω του προέδρου του) να διατρανώσει πως επιδιώκει να επανακαταλάβει τον ευρωπαικό θρόνο.Υπερεκτίμησε την τακτική του προσέγγιση απέναντι στο παιχνίδι και θεώρησε πως ενσωματώνοντας σε αυτή τα νέα υλικά θα κάνει το βήμα προς την κορυφή. Και έτσι έμεινε πίσω. Την ώρα που οι κορυφαίες ομάδες της ηπείρου ολοένα και περισσότερο βασίζονταν στο τρέξιμο (Ρεάλ, Μακάμπι), στην καλή κυκλοφορία και στο γρήγορο σετ παιχνίδι (Μπαρτσελόνα, Ολυμπιακός), στους ικανούς γκαρντ και την αθλητικότητα (Μιλάνο), ο Πεδουλάκης επέμεινε στο μοτό "'αμυνα, άμυνα, άμυνα". Ακόμα και η βραδυκίνητη και αμυντικογενής ΤΣΣΚΑ, εμφάνισε υψηλούς δείκτες παραγωγικότητας στους χαμηλούς επιθετικούς ρυθμούς της.
Αυτή τη στιγμή, το χειρότερο που μπορεί να κάνουν στο τριφύλλι (αλλά και στον Ολυμπιακό) είναι να συμπεριλάβουν τους τελικούς του πρωταθλήματος ως εξέχων κριτήριο στην αυτοαξιολόγηση τους. Είναι μια παγίδα στην οποία πέφτουν συχνά οι ελληνικές ομάδες. Χωρίς φυσικά να είναι τώρα η περίοδος για αποφάσεις ή κινήσεις, τα μαθήματα της φετινής ευρωπαικής πορείας πρέπει να μείνουν ολοζώντανα μέχρι το τέλος και ανεξάρτητα από την έκβαση του τελευταίου διμήνου της σεζόν. Ο Παναθηναικός, μια ομάδα που πρωτοπόρησε στην εξέλιξη του παιχνιδιού τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη, είναι αυτή τη στιγμή υποχρεωμένος να ακολουθήσει. Και επειδή στις τάξεις του υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν πολύ μπάσκετ, είμαι αισιόδοξος πως θα το κάνει.
ΥΓ 1: Πολλοί ισχυρίζονται πως ήταν λάθος η απομάκρυνση του Σχορτσιανίτη. Δεν το πιστεύω. Αν ένας γάμος αποδεδειγμένα δεν λειτουργεί, τότε δεν προσπαθείς σώνει και καλα να τον κάνεις να λειτουργήσει.
ΥΓ 2: Είναι άδικο για τον Διαμαντίδη να χρεώνεται μεγάλο μερίδιο στον αποκλεισμό. Οταν ένας παίκτης που πρέπει να παίζει 20 λεπτά, καταλήγει να παίζει 35, τότε είναι φυσιολογικό να μην έχει την απόδοση που περιμένουμε.
ΥΓ 3: Εχει υποστηριχθεί πως ο Παναθηναικός έπαιξε το μπάσκετ που του επέτρεπε το ρόστερ του. Δεν συμφωνω. Μπορούσε και καλύτερα. Αν έλειπε κάτι ήδη από τα χαρτιά, αυτό ήταν σίγουρα ένας καλός επιθετικός γκαρντ. Ολοι είχαν από έναν ή παραπάνω.
ΥΓ 4: Αντιλαμβάνομαι οτι είναι λίγο οξύμωρο να βάζω θετικό πρόσημο στη φετινή πορεία του Ολυμπιακού (ο οποίος πέρυσι ήταν πρωταθλητής Ευρώπης) και αρνητικό σε αυτή του ΠΑΟ, ο οποίος έφτασε στο ιδιο αποτέλεσμα. Είναι θέμα τρόπου παιχνιδιού και μόνο. Το τι μπάσκετ βλέπει κανείς, μετράει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου