Ξεκινώντας την ανάλυση για τη Ρεάλ (με τη στατιστική βοήθεια του in-the-game.org), ένα είναι το σίγουρο. Μιλάμε για την μέχρι στιγμής καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη για φέτος, την δυσκολότερη αντίπαλο για όλες τις υπόλοιπες. Το εξωπραγματικό 41-3 σε όλες τις διοργανώσεις το αποδεικνύει, όπως και ο εμφατικός τρόπος (μαζί με θεαματικό μπάσκετ) με τον οποίο κερδίζει πολλά παιχνίδια.
Η Ρεάλ δεν είναι δύσκολος αντίπαλος επειδή το παιχνίδι της δεν μπορεί να διαβαστεί από τους αντιπάλους. Ισα ίσα. Και εδώ υπάρχει μια φαινομενική παραδοξότητα, η οποία όμως έχει μια λογικότατη εξήγηση. Η ομάδα του Λάσο, όσο εύκολα διαβάζεται, τόσο δύσκολα σταματιέται. Γιατι? Μα επειδή ξεχειλίζει από ταλέντο και από παίκτες που κάνουν πολύ σωστά τα βασικά του μπάσκετ. Δείτε για παράδειγμα την περιφέρεια και θα καταλάβετε. Ρούντι, Γιουλ, Ντάρντεν, Σερχι, Κάρολ και Ντρέιπερ συνθέτουν μια γραμμή πυρός που στην μέρα της δε σταματιέται σχεδόν από κανέναν. Και ας είναι κάποιοι επιφορτισμένοι με άλλα κυρίως καθήκοντα. Ταυτόχρονα, Μίροτιτς, Μπουρούσης αλλά και Ντίεθ είναι παίκτες που επίσης "εχουν πολύ μπάσκετ μέσα τους".
Οι παίκτες της Ρεάλ σουτάρουν κατά βούληση. Και σουτάρουν καλά. Στο σύνολο σουτάρουν τα περισσότερα τρίποντα από κάθε άλλη ομάδα της ευρωλίγκα, με το νούμερο να φτάνει στα 24,9 (!!!) ανά αγώνα, πολύ πάνω από το μέσο όρο των άλλων ομάδων. Κι όμως, τα ποσοστά τους είναι τα υψηλότερα στην Ευρώπη - 40,8%! Ταυτόχρονα, εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία πολλών αμυντικών να τα βάλουν με το ταλέντο τους, πηγαίνουν σε drive και στις επαφές κερδίζοντας βολές, όντας και σε αυτό τον τομέα οι πρώτοι μεταξύ των ευρωπαίων ανταγωνιστών τους. Συνολικά, η Ρεάλ του Λάσο εχει την καλύτερη επίθεση με 86,6 πόντους ανά παιχνίδι, και αναλογικά με τον ρυθμό της κάνει τα λιγότερα λάθη από όλους.
Βασικές επιθετικές αρχές.
Πώς τα καταφέρνει όλα αυτά η Ρεάλ, στοχεύοντας μάλιστα και σε ένα μπάσκετ αυξημένων κατοχών?
Πρώτα πρώτα βασίζει το επιθετικό παιχνίδι της πάνω στην αρχή της σωστής εκμετάλλευσης των αποστάσεων στο μισό γήπεδο. Για αυτό το σκοπό άλλωστε ο Λάσο επέλεξε το καλοκαίρι τον Μπουρούση, έναν ευέλικτο σέντερ ο οποίος μπορεί να απειλήσει από πολλά σημεία του γηπέδου. Η παρουσία του ανάμεσα σε μια πεντάδα προικισμένων σκόρερ δίνει πολλές δυνατότητες. Πέρα από το απλό play του να παίζει με πλάτη έχοντας 4 σουτέρ ακροβολισμένους γύρω του έτοιμους να υποδεχτούν τις σωστές του πάσες, υπάρχουν και άλλα, ελάχιστα πιο συνθετα αλλά σαφώς πιο επικίνδυνα. Αυτό που ακολουθεί για παράδειγμα θα το δείτε πολλές φορές.
Ο Μπουρούσης ανεβαίνει πολύ ψηλά και στο πλάι τραβώντας πολύ έξω τους αντίπαλους σέντερ που δεν ρισκάρουν να τον αγνοήσουν ούτε σε αυτή την απόσταση λόγω του καλού του σουτ. Ο Γιουλ κινείται προς το μέρος του σε κάτι που φαίνεται οτι ίσως καταλήξει σε ένα πλαινό πικ εν ρολ. Ταυτόχρονα Ρούντι και Μίροτιτς πηγαίνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Ο Γιουλ αλλάζει κατεύθνση και ο Μίροτιτς δίνει σκριν στον Φερνάντεθ ο οποίος υποδέχεται την πάσα του πλέι μέικερ και εφορμά προς το καλάθι.
Προχωρώντας την ίδια σκέψη λίγο παραπέρα, και σε περιπτώσεις που στο γήπεδο βρίσκεται ο εγκεφαλικός Ροντρίγκεθ, κοιτάξτε αυτό. Αποτελεί επίσης μία από τις αγαπημένες επιθέσεις του Λάσο.
Ο Μπουρούσης πάλι στην ίδια θέση, στήνει μαζί με τον Σερχι ένα ψεύτικο πικ (πράγμα που θα δείτε να κάνουν αντίστοιχα και ο Ρούντι με τον Μίροτιτς). Ο hipster πλέι μέικερ αλλάζει κατευθυνση και λόγω του ταλέντου του η άμυνα δεν μπορεί να αγνοήσει οτι μπορεί να πάει εν δυνάμει σε τρεις επιλογές. Α. Να σταματήσει και να σουτάρει αμέσως από το τρίποντο, από όπου έχει 53,1% ! Β. Να πάει σε ουτ από μέση απόσταση ή να κάνει drive με ακόμα υψηλότερο ποσοστό επιτυχίας. Γ. Να πασάρει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, και βλέποντας την κίνηση της άμυνας, ο Ισπανός πασάρει στον επίσης πολύ καλό σουτέρ Μίροτιτς, ο οποίος πάει σε ένα σουτ υψηλών ποσοστών. Αστοχεί, αλλά τη συνέχεια την είδατε και είναι ενδεικτική των υπολοίπων δυνατοτήτων. Πάλι εδώ οι αποστάσεις είναι εξαιρετικές, πάλι η επίθεση γίνεται γρηγορα, πάλι το σύστημα υπάρχει για να δώσει ένα μικρό προβάδισμα στους παίκτες έναντι των αμυνομένων. Και είναι για μένα απολύτως λογικό τετοιου είδους παιχνίδι να εμφανίζει χαμηλή συχνότητα λαθών. Δεν υπάρχει πολυπλοκότητα, υπάρχουν αντίθετα καλοί παίκτες και γρήγορη εκτέλεση.
Eπιθετικά στοιχεία και rotation
Οι βασικές λοιπόν αρχές είναι γενικά αυτές, όμως αυτό δε σημαίνει πως στο παιχνίδι της Ρεάλ δεν συναντάμε και άλλα στοιχεία. Εν τάχει, τα πιο σημαντικά είναι τα εξής.
- Το transition, σχεδόν ανεξαρτήτου συνθέσεως, αλλά όσο να ναι πιο σύνηθες όταν στο παρκέ υπάρχει ο Γιουλ ή οταν συνυπάρχουν Γιουλ, Σέρχι και ο Ρούντι στο 3. Αυτό συμβαίνει συχνά στο 4ο δεκάλεπτο, όταν ο Ντάρντεν κάθεται την περισσότερη ώρα στον πάγκο και όταν ο Κάρολ (μάλλον θα παίξει) έχει πάρει τα λεπτά που του αναλογούν στο 2. Πολύ γρήγορα βγαίνει στον αιφνιδιασμό και ο Μίροτιτς.
- Το καθαρό πικ εν ρολ (πιο σπάνια) με Μπουρούση, Σλότερ η Μέχιρι. Η αθλητικότητα των δυο τελευταιών τους επιτρέπει να βγαίνουν γρήγορα στην πλάτη των αμυντικών και να υποδέχονται back door πάσες.
- Σκριν μακριά από τη μπάλα για τον πολύ επικίνδυνο Κάρολ.
- Παιχνίδι κάτω από το καλάθι όταν στην πεντάδα βρίσκεται ο Ρεγες μαζί με έναν άλλο ψηλό. Αυτές είναι περιπτώσεις στις οποίες δεν υπάρχει stretch four και άρα υπάρχουν μικρότερες αποστάσεις. Ο σκληροτράχηλος Ρέγες παίρνει πλάτη στο μέσο της απόστασης και είτε ολοκληρώνει, είτε βρίσκει τον άλλο ψηλό (συνήθως μαζί του παίζει ο Σλότερ) με high - low συνεργασία αν έρθει βοήθεια. Γενικά πάντως, και αυτό κρατήστε το, οι Μαδριλένοι δεν αρέσκονται να επιτίθενται κάτω από το καλάθι. Οι προσπάθειες τους σε αυτή την περιοχή είναι μόλις 15 ανά αγώνα, πολύ κάτω από τον μ.ο. της διοργάνωσης.
- Παιχνίδι του Μίροτιτς από μέσα προς τα έξω. Ο καλύτερος φετινός PF της διοργάνωσης συχνά απομονώνεται και απειλεί είτε με σου, είτε με παιχνίδι με πλάτη το οποίο φέτος έχει βελτιώσει κατά πολύ.
Σε θέματα rotation ο Λάσο πρωτοτυπεί. Αρχίζει με τον Ρούντι στο 2 και με τον Ντάρντεν στο 3, με τον Σέρχι να έρχεται πάντα από τον πάγκο και να παίζει μόλις 22 λεπτά ανά αγώνα. Ο προποντής της Ρεάλ προτιμά να τον διατηρεί πάντα σε υψηλά επίπεδα ενέργειας για να παίρνει από αυτόν το μάξιμουμ. Και γενικά τα έχει καταφέρει, αφού ο Σερχι είναι μέχρι στιγμής ο αδιαμφισβήτητος MVP της ευρωλίγκα, όντας πάντα μέλος των πεντάδων που τελειώνουν τα παιχνίδια. Σε αυτές, όπως προείπαμε, συναντάμε συνήθως τον Ρούντι στο 3, τον Γιουλ στο 2 και τον Μίροτιτς στο 4. Αυτοί είναι ουσιαστικά οι "βασικοί" του Λάσο. Στο ενδιάμεσο, ο Κάρολ αντικαθιστά πρακτικά τον Γιουλ, ο Ντίεθ (που πήρε λεπτά ελλείψει του Αμερικάνου) εμφανίζεται στη θέση 3 και ο Σλότερ με τον Μέχιρι μοιράζονται τα λεπτά στη θέση του σέντερ όταν λείπει ο Μπουρούσης, παίζοντας κυρίως σε περιπτώσεις που τους χρειάζεται η ομάδα στην άμυνα. Το ποιος από τους τρεις σέντερ θα τελειώσει τους αγώνες, αποφασίζεται κατά το δοκούν.
Η πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση είναι φυσικά αυτή του Ντρέιπερ. Ο κοντόσωμος πλέι-μέικερ με τα γρηγορα πόδια και την αστείρευτη ενέργεια είναι ο καμικάζι της ομάδας του. Εμφανίζεται σχεδόν αποκλειστικά στο 3ο δεκάλεπτο, με βασική αποστολή να πιέσει ανελέητα πάνω στη μπάλα τους αντίπαλους πλέι μέικερ. Ενας παίκτης που μπαίνει ολόφρεσκος με σκοπό να διατηρηθεί σε υψηλά στάνταρ η αμυντική απόδοση της ομάδας. Λογικά θα τον δούμε να πέφτει με μανία πάνω στον Σπανούλη.
Αμυνα
Μιας και ο λόγος για τον Ντρέιπερ και την άμυνα, αξίζει πιστεύω να παρατηρήσουμε το εξής. Μεταξύ όλων των άλλων, η Ρεάλ είναι ΚΑΙ μια πολύ καλή αμυντική ομάδα. Δεχεται κατά μ.ο. μόλις 70,5 πόντους, πράγμα που βάσει ρυθμού (71,3 κατοχές) την φέρνει και σε αυτό τον τομέα στην πρώτη θέση της διοργάνωσης. Οι Μαδριλενοι βασίζονται στα πολύ γρηγορα πόδια των παικτών τους, που τους επιτρέπουν να ανακτούν γρηγορα τους προσωπικούς αντιπάλους τους μετά από σκριν στη μπάλα ή να πηγαίνουν κάτω από αυτά χωρίς να χάνουν σε απόσταση. Περίπου όπως βλέπετε στο παράδειγμα στο οποίο Γιουλ, Ντάρντεν και Ρούντι καταφέρνουν να μείνουν συνεχώς πάνω στους παίκτες που έχουν πάρει από την αρχή.
Επιπλέον, οι παίκτες της Ρεάλ διακρίνονται και στα κλεψίματα σταματώντας σε ποσοστό 10,8% τις επιθέσεις των ατιπάλων τους με αυτό τον τρόπο. Ισως να το μαντέψατε, αλλά και εδώ αποτελούν το κορυφαίο σύνολο στη διοργάνωση.
Πού μπορεί να χτυπήσει ο Ολυμπιακός.
Με όλα αυτά, είναι φανερό πως η αποστολή του Ολυμπιακού καθίσταται εξαιρετικά δύσκολη. Δεν είναι όμως σε καμμιά περίπτωση αδύνατη. Η Ρεάλ, όπως κάθε άλλη ομάδα, έχει αδυναμίες στις οποίες οι ερυθρόλευκοι μπορούν να στοχεύσουν. Παράλληλα η εως τώρα πορεία της ελάχιστα την έχει σκληραγωγήσει σε συνθήκες όπου η μηχανή της αποσυντονίζεται. Τι πρέπει λοιπόν και τί είναι ικανός να κάνει ο Ολυμπιακός απέναντι της?
Κατ'αρχήν, δεν χρειάζεται νομίζω να αναφέρουμε πόσο σημαντική είναι η άμυνα επάνω στον Σέρχι Ροντρίγκεθ, στον οποίο λογικά θα πέσει για μεγάλα διαστήματα ο Βαγγέλης Μάντζαρης. Ο γκαρντ των ερυθρολευκων δυανύει εσχάτως περίοδο εξαιρετικής φόρμας και έχει τη δυνατότητα να διαβάζει σωστά τους αντιπάλους του. Η δική του απόδοση θα είναι κομβική, όμως δεν γίνεται να πάρει όλο αυτό το βάρος επάνω του. Απέναντι σε τέτοια γραμμή πυρός και σε τέτοιας κλάσης πλέι-μέικερ, το rotation των τριών γκαρντ έχω την άποψη πως ίσως να μην είναι αρκετό για την ομάδα του Μπαρτζώκα. Η λογική λέει πως θα ενεργοποιηθεί και ο Κατσίβελης σαν άλλος Ντρέιπερ, ωστε ο Ολυμπιακός να μπορέσει να διατηρήσει υψηλά τα επίπεδα της ενέργειας στην άμυνα του και να κουράσει όσο μπορεί τον Σέρχι. Γενικά, η Ρεάλ είναι ομάδα που πρέπει να πιεστεί στην περίμετρο, μιας και όπως είπαμε δεν επιτίθεται με κλασικό παιχνίδι κοντά στο καλάθι.
Επίσης, ο περιβοήτος "έλεγχος του ρυθμού" έχει τη σημασία του. Και εδώ δείχνει να εμφανίζεται ένα μεγάλο ερώτημα, ένα δίλημμα αν θέλετε: Θα προσπαθήσoυν οι Πειραιώτες να χαμηλώσουν τον ρυθμό της Ρεάλ ή θα επιχειρήσουν να ανοίξουν και εκείνοι στο γήπεδο ακολουθώντας την σε παιχνίδι στο οποίο και εκείνοι άλλωστε έχουν διαπρέψει στο πρόσφατο παρελθόν?
Οπώς υποστήριξε σε άρθρο του στην αρχή του έτους ο Simon Jatsch του in-the-game *(1),
πολλοί αντίπαλοι προπονητές της Ρεάλ, στην προσπάθεια τους να τη σταματήσουν, επικεντρώνονται υπέρ το δέον στο να «ριξουν τον ρυθμό» του αγώνα και να πάνε σε σετ επιθέσεις, θυσιάζοντας στο βωμό αυτής της σκοπιμότητας μεγάλο μέρος της επιθετικής τους αποτελεσματικότητας. Τετοιες αποφάσεις ευνοούν τους Μαδριλένους ακόμη περισσότερο, αφού οι ίδιοι είναι εξαιρετικά αποτελεσματικοί στην άμυνα πέντε εναντίων πέντε. Ισως λοιπόν, εάν ο Ολυμπιακός δεν μπορέσει να πάει σε αργό τεμπο (πράγμα που δύσκολα άλλωστε κάνει), να είναι τελικά πιο ωφέλημο να ακολουθήσει τη Ρεάλ στο δικό της και να επιδιώξει να πάει ψηλά το σκορ. Αυτό άλλωστε κατάφεραν όλοι όσοι τη νίκησαν μέχρι τώρα. Στις τρεις ήττες της, η "βασίλισσα" δέχτηκε κατά μ.ο. περίπου 86 πόντους. Υπό μία πάντα έννοια, οι αντίπαλοι της την κέρδισαν με την επίθεση, πατώντας πάνω σε δύο συγκεριμένες αδυναμίες της: A. Tην άμυνα στο πικ εν ρολ με τον Μπουρούση και Β. την άμυνα στο transition.
Για το πρώτο, υπάρχει ένα πολύ καλό άρθρο του Rob Scott στο euroleague adventures, το οποίο πρόσφατα μοιράστηκα μαζί σας στη σελίδα στο facebook. Οπως πολύ σωστά παρατηρεί ο αρθρογράφος, όταν η Ρεάλ αμύνεται στο πικ εν ρολ, υπάρχει μια γκρίζα περιοχή στον κεντρικό διάδρομο στην οποία ο επιτιθέμενος μπορεί να χτυπήσει. Ο Μπουρούσης, τη χρήση του οποίου ο Λάσο προτιμά για τις δυνατότητες που του δίνει στην επίθεση, αφήνει χώρους στην άμυνα, είτε επειδή καθυστερεί να βγει ως δεύτερος πάνω στο σκριν, είτε επειδή χάνει τα βήματα απέναντι σε ψηλούς που είναι ικανοί cutters. *(2) Σε αυτούς τους κενούς χώρους επιτέθηκε τόσο η ΤΣΣΚΑ, τοποθετώντας τον Κρίστιτς στο high post, όπου ο Ελληνας σέντερ αργούσε να βγει, όσο και η Μπάγερν, εκμεταλλευόμενη την ικανότητα του Ντιλέινι να σουτάρει σε "πρώτο χρόνο" ή να παίρνει τον κεντρικό διάδρομο στο drive.
Ο Ολυμπιακός έχει τους παίκτες για να κάνει κάτι ανάλογο. Πρώτα πρώτα, και εφ'οσον η Ρεάλ επιλέξει να μην αλλάξει την τακτική της, ο Σπανούλης μπορεί να κινηθεί όπως ο Αμερικάνος της Μπαγερν και να προξενήσει μεγάλες ζημιές, ανάλογες με αυτές που είχε καταφέρει πέρυσι απέναντι στους Μαδριλένους. Δεύτερον, τόσο ο Σερμαντίνι, όσο και ο Ντάνστον είναι παίκτες που έχουν την ταχύτητα και την οξυδέρκεια να χτυπήσουν στα πόδια τον Μπουρούση - ειδικά μάλιστα ο δεύτερος. Εάν ο Ολυμπιακός τα καταφέρει καλά σε αυτό τον τομέα, τότε ο Λάσο ίσως να χρειαστεί να καταφύγει για περισσότερα λεπτά στον Σλότερ. Ομως αυτό, ακόμα και αν του προσφέρει μια κάποια αμυντική απάντηση, γενικά δεν το προτιμά. Το έχουν δείξει άλλωστε οι μέχρι τώρα χρόνοι των παικτών στο γήπεδο.
Για το δεύτερο (άμυνα στο transition), μια ματιά στο βίντεο του Ντιλέινι και στο πως ενορχήστρωσε τις επιθέσεις του στο 85 - 83 του Μονάχου (στο οποιο η Ρεάλ έχασε έχοντας 75 κατοχές) αρκεί. Εδώ θα βρείτε και περιπτώσεις επιθέσεων πάνω στον Μπουρούση.
Ανάλογη ζημιά έκανε και ο Ντεντμον εκτελώντας γρήγορα πίσω από τα σκριν προτού η άμυνα προλάβει να οργανωθεί αλλά συνολικά και η ΤΣΣΚΑ, η οποία στο 85 - 71 της Μοσχας έβγαλε ελεγχομενα αιφνιδιασμούς στηριζόμενη στις ευφυείς εμπνεύσεις του Βίκτορ Χριάπα. Ενας πολύ καλός τρόπος να χτυπήσει κανείς τη Ρεάλ είναι να την προλάβει ανοργάνωτη.
Ολοι φυσικά θα κληθούν να προσφέρουν και, πέρα από την τακτική, να μπουν δυνατά στις μονομαχίες όπου χρειαστεί να το κάνουν. Η Ρεάλ είναι έτσι κι αλλιώς λιγότερο ανθεκτική στις δυνατές επαφές από ο,τι π.χ. ο Παναθηναικός ή η ΤΣΣΚΑ. Αν ο Ολυμπιακός καταφέρει να είναι κοντά ή μπροστά της για μεγάλα διαστήματα των αγώνων, τοτε πέρα από τα να γίνει ανταγωνιστικός, θα έχει καταφέρει να την κάνει να σκεφτεί. Και αυτό είναι κάτι που δεν της αρέσει ιδιαίτερα. Ο Ρούντι είναι η ζωντανή απόδειξη για το τι συμβαίνει όταν το, κατα τα άλλα απειλητικότατο, σύνολο του Λάσο χάνει το μυαλό του.
Αφησα και κάποια πραγματάκια έξω φίλοι μου, αλλά νομίζω πως αυτά δίνουν έτσι κι αλλιώς μια επαρκή γενική εικόνα.
*(1).
http://www.in-the-game.org/23-0/
*(2) http://euroleagueadventures.com/dunks-and-donuts-does-madrids-defense-have-a-fatal-hole/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου