Μια ματιά και στα άλλα δύο ζευγάρια μας φέρνει απέναντι σε ένα γκραν φαβορί και σε ένα ισορροπημένο ντουέτο. Η Μπαρτσελόνα αυτη τη στιγμή δείχνει καλύτερη από όλες τις ομάδες της ευρωλίγκα και δύσκολα θα χάσει πάνω από ένα παιχνίδι στη σειρά με τη Γαλατά. Στην άλλη σειρά η Αρμάνι έχει ένα προβάδισμα, αλλά η Μακάμπι αν μη τι άλλο είναι πολύ υπολογίσιμος αντίπαλος. Ας γράψουμε δύο λογάκια και για αυτές τις σειρές.
Μπαρτσελόνα - Γαλατασαράι
Οι Τούρκοι είναι άξιοι θαυμασμού και επιβεβαιώσαν τις προβλέψεις μας στην αρχή της χρονιάς πάνω στην πορεία τους στο θεσμό.
Με τόσους τραυματισμούς, τα αποτελέσματα τους μοιάζουν με άθλο. Για να τα πετύχουν ακούμπησαν όλο το παιχνίδι τους σε έναν εξαιρετικά φορμαρισμένο στο τοπ-16 Κάρλος Αρόγιο, ο οποίος με μαεστρία κατεύθυνε την ομάδα του Αταμάν σε χαμηλό τέμπο και μελετημένες επιθέσεις, σκοράροντας και ο ίδιος όπου χρειάστηκε. Το πρόβλημα είναι πως παίζει καιρό σε φουλ ρυθμούς και πως η Μπαρτσελόνα μπορεί να ρίξει πάνω του μια σκυταλοδρομία παικτών. Οι Καταλανοί υπερέχουν σε ταλένο σχεδόν σε όλες τις θέσεις πλην του 4, παίζουν με τρομερούς αυτοματισμούς σε επίθεση και άμυνα και το βλέπω πολύ δύσκολο η Γαλατά να πάρει έστω και μία νίκη. Οτιδήποτε παραπάνω από αυτό θα συνιστά άλλο ένα μέγιστο κατόρθωμα. Η πρόβλεψη είναι για 3-0 και δεν θέλω να το ζαλίσω και άλλο. Αν η εξέλιξη μας διαψεύσει, τότε μια γερή ανάλυση θα αξίζει την προσπάθεια.
Αρμάνι Μιλάνο - Μακάμπι
Οι Ιταλοί είναι το φαβορί βάσει της εικόνας που παρουσιάζουν τον τελευταίο καιρό. Η άμυνα τους στην περιφέρεια τσακίζει κόκκαλα και αυτό δε βολεύει τόσο τη Μακάμπι, μιας και βασίζεται πολύ στην εναλλαγή των Χίκμαν, Ράις και Οχαγιόν στις δύο θέσεις των γκαρντ. Ο Λαντενσμπεργκ σπάνια μπαίνει στο rotation, και αν ο Μπλατ επιμείνει στους τρεις, τότε οι Ιταλοί θα τους πνίξουν. Η απόδοση του Χίκμαν δεν είναι σταθερή όλη τη χρονιά και αυτό αποτελεί πρόβλημα, μιας και είναι ο καλύτερος όλων στην περιφέρεια, ενώ οι Ισραηλινοί δύσκολα θα βρουν παίκτη να σταματήσει τον Λάνγκφορντ. Αν ο Σμιθ πάει πάνω του, τότε θα πρέπει να γίνουν θυσίες αλλού και κάτι τέτοιο μου φαίνεται φοβερά ριψοκίνδυνο.
Τα πράγματα αποκτούν περισσότερο ενδιαφέρον στις υπόλοιπες θέσεις και λόγω του ιδιότυπου στυλ που παίζει η Μακάμπι. Ο Μπλου π.χ. (αλλά και δευτερευόντως ο Πνίνι) πατάει πολύ σπάνια μέσα στη ρακέτα και αρέσκεται στο να ακροβολίζεται δεξιά και αριστερά δεχόμενος τις πάσες των κοντών ως spot-up shooter. Η Μιλάνο έχει παίκτες εξαιρετικούς στα close out που μπορούν να ακολουθήσουν τους stretch forward της Μακάμπι, όμως αυτοί (και ειδικά ο Μπλου) είναι σουτέρ από τους λίγους. Η αποδοτικότητα τους θα κριθεί λογικά στο αν οι γκαρντ θα καταφέρουν να τρυπήσουν το τείχος που στήνει η Μιλάνο στην περιφέρεια. Γυρνάμε πάλι δηλαδή στο σημείο Α.
Αυτός που πραγματικά μπορεί να βάλει τη σφραγίδα του στη σειρά είναι ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης. Σάμιουελς και Λαβάλ είναι εξαιρετικοί στην άμυνα στο πικ εν ρολ και στις βοήθειες, όμως είναι πολύ δύσκολο να ανακόψουν τον Σοφοκλή στο ένας με έναν. Η Μακάμπι συχνά τον χρησιμοποεί ως πολιορκιτικό κριό με τους υπόλοιπους γύρω του σε σωστές αποστάσεις, ωστε ο Σόφο να μπορεί να τους βρει εύκολα αν έρθει βοήθεια. Το θέμα είναι τι βοήθεια. Το Μιλάνο διαθέτει τον καλύτερο αμυντικό της διοργάνωσης στο πρόσωπο του Ντέιβιντ Μος, έναν παίκτη που μπορεί να παρενοχλήσει τον Ελληνα σέντερ και να ανακόψει την κυκλοφορία της μπάλας.
Το αντίπαλο πολυεργαλείο ακούει φυσικά στο όνομα Ντέβιν Σμιθ. Ο πολυθεσίτης (από 2 εώς 4) των Ισραηλινών εναλλάσεται με τον Ινγκλς και τον Πνίνι στο 3 ή πάει πιο χαμηλά προσπαθώντας να παίξει στα πόδια ψηλότερους αντιπάλους ή με πλάτη κοντύτερους. Είναι το μόνο τεσσάρι που απειλεί και από κοντά, χωρίς να είναι power forward. Αυτά τα παιχνίδια είναι συνήθως το είδος των αγώνων που θέλει για να μπει μπροστά. Αποτελεσματικός και στην άμυνα, ενδεχομένως να ρισκάρει κάποια σουτ του Μος προκειμένου να βοηθήσει και αλλού.
Αυτά ως πρόχειρα στοιχεία. Η Αρμάνι υπερέχει σε άμυνα και δύναμη, αλλά δεν έχει τόσο αξιόπιστο επιθετικό παιχνίδι, πηγαίνοντας πολύ σε προσωπικές ενέργειες. Το ίδιο κάνει μεν σε περιπτώσεις και η Μακάμπι, αλλά το παιχνίδι της είναι πιο μελετημένο. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι άμυνες θα επιλέξει ο Μπλατ για να σταματήσει την περιφερειακή επιθετική ισχύ των Ιταλών. Οι ζώνες προσαρμογής του είναι γνωστές τοις πάσοι και μπορεί να αποδειχθούν (μαζί με τον Σοφοκλή) τα κρυφά χαρτιά του. Μέχρι να τα δούμε αυτά, το αμφίρροπο ζευγάρι βγάζει προς το παρόν στον αφρό τον Τζόρτζιο.
Μπαρτσελόνα - Γαλατασαράι
Οι Τούρκοι είναι άξιοι θαυμασμού και επιβεβαιώσαν τις προβλέψεις μας στην αρχή της χρονιάς πάνω στην πορεία τους στο θεσμό.
Με τόσους τραυματισμούς, τα αποτελέσματα τους μοιάζουν με άθλο. Για να τα πετύχουν ακούμπησαν όλο το παιχνίδι τους σε έναν εξαιρετικά φορμαρισμένο στο τοπ-16 Κάρλος Αρόγιο, ο οποίος με μαεστρία κατεύθυνε την ομάδα του Αταμάν σε χαμηλό τέμπο και μελετημένες επιθέσεις, σκοράροντας και ο ίδιος όπου χρειάστηκε. Το πρόβλημα είναι πως παίζει καιρό σε φουλ ρυθμούς και πως η Μπαρτσελόνα μπορεί να ρίξει πάνω του μια σκυταλοδρομία παικτών. Οι Καταλανοί υπερέχουν σε ταλένο σχεδόν σε όλες τις θέσεις πλην του 4, παίζουν με τρομερούς αυτοματισμούς σε επίθεση και άμυνα και το βλέπω πολύ δύσκολο η Γαλατά να πάρει έστω και μία νίκη. Οτιδήποτε παραπάνω από αυτό θα συνιστά άλλο ένα μέγιστο κατόρθωμα. Η πρόβλεψη είναι για 3-0 και δεν θέλω να το ζαλίσω και άλλο. Αν η εξέλιξη μας διαψεύσει, τότε μια γερή ανάλυση θα αξίζει την προσπάθεια.
Αρμάνι Μιλάνο - Μακάμπι
Οι Ιταλοί είναι το φαβορί βάσει της εικόνας που παρουσιάζουν τον τελευταίο καιρό. Η άμυνα τους στην περιφέρεια τσακίζει κόκκαλα και αυτό δε βολεύει τόσο τη Μακάμπι, μιας και βασίζεται πολύ στην εναλλαγή των Χίκμαν, Ράις και Οχαγιόν στις δύο θέσεις των γκαρντ. Ο Λαντενσμπεργκ σπάνια μπαίνει στο rotation, και αν ο Μπλατ επιμείνει στους τρεις, τότε οι Ιταλοί θα τους πνίξουν. Η απόδοση του Χίκμαν δεν είναι σταθερή όλη τη χρονιά και αυτό αποτελεί πρόβλημα, μιας και είναι ο καλύτερος όλων στην περιφέρεια, ενώ οι Ισραηλινοί δύσκολα θα βρουν παίκτη να σταματήσει τον Λάνγκφορντ. Αν ο Σμιθ πάει πάνω του, τότε θα πρέπει να γίνουν θυσίες αλλού και κάτι τέτοιο μου φαίνεται φοβερά ριψοκίνδυνο.
Τα πράγματα αποκτούν περισσότερο ενδιαφέρον στις υπόλοιπες θέσεις και λόγω του ιδιότυπου στυλ που παίζει η Μακάμπι. Ο Μπλου π.χ. (αλλά και δευτερευόντως ο Πνίνι) πατάει πολύ σπάνια μέσα στη ρακέτα και αρέσκεται στο να ακροβολίζεται δεξιά και αριστερά δεχόμενος τις πάσες των κοντών ως spot-up shooter. Η Μιλάνο έχει παίκτες εξαιρετικούς στα close out που μπορούν να ακολουθήσουν τους stretch forward της Μακάμπι, όμως αυτοί (και ειδικά ο Μπλου) είναι σουτέρ από τους λίγους. Η αποδοτικότητα τους θα κριθεί λογικά στο αν οι γκαρντ θα καταφέρουν να τρυπήσουν το τείχος που στήνει η Μιλάνο στην περιφέρεια. Γυρνάμε πάλι δηλαδή στο σημείο Α.
Αυτός που πραγματικά μπορεί να βάλει τη σφραγίδα του στη σειρά είναι ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης. Σάμιουελς και Λαβάλ είναι εξαιρετικοί στην άμυνα στο πικ εν ρολ και στις βοήθειες, όμως είναι πολύ δύσκολο να ανακόψουν τον Σοφοκλή στο ένας με έναν. Η Μακάμπι συχνά τον χρησιμοποεί ως πολιορκιτικό κριό με τους υπόλοιπους γύρω του σε σωστές αποστάσεις, ωστε ο Σόφο να μπορεί να τους βρει εύκολα αν έρθει βοήθεια. Το θέμα είναι τι βοήθεια. Το Μιλάνο διαθέτει τον καλύτερο αμυντικό της διοργάνωσης στο πρόσωπο του Ντέιβιντ Μος, έναν παίκτη που μπορεί να παρενοχλήσει τον Ελληνα σέντερ και να ανακόψει την κυκλοφορία της μπάλας.
Το αντίπαλο πολυεργαλείο ακούει φυσικά στο όνομα Ντέβιν Σμιθ. Ο πολυθεσίτης (από 2 εώς 4) των Ισραηλινών εναλλάσεται με τον Ινγκλς και τον Πνίνι στο 3 ή πάει πιο χαμηλά προσπαθώντας να παίξει στα πόδια ψηλότερους αντιπάλους ή με πλάτη κοντύτερους. Είναι το μόνο τεσσάρι που απειλεί και από κοντά, χωρίς να είναι power forward. Αυτά τα παιχνίδια είναι συνήθως το είδος των αγώνων που θέλει για να μπει μπροστά. Αποτελεσματικός και στην άμυνα, ενδεχομένως να ρισκάρει κάποια σουτ του Μος προκειμένου να βοηθήσει και αλλού.
Αυτά ως πρόχειρα στοιχεία. Η Αρμάνι υπερέχει σε άμυνα και δύναμη, αλλά δεν έχει τόσο αξιόπιστο επιθετικό παιχνίδι, πηγαίνοντας πολύ σε προσωπικές ενέργειες. Το ίδιο κάνει μεν σε περιπτώσεις και η Μακάμπι, αλλά το παιχνίδι της είναι πιο μελετημένο. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι άμυνες θα επιλέξει ο Μπλατ για να σταματήσει την περιφερειακή επιθετική ισχύ των Ιταλών. Οι ζώνες προσαρμογής του είναι γνωστές τοις πάσοι και μπορεί να αποδειχθούν (μαζί με τον Σοφοκλή) τα κρυφά χαρτιά του. Μέχρι να τα δούμε αυτά, το αμφίρροπο ζευγάρι βγάζει προς το παρόν στον αφρό τον Τζόρτζιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου