Βαστάτε τ'άλογα. Και τον Μπαρτζώκα.

Μετά από δυο χρόνια στην κορυφή της Ευρώπης, ο Ολυμπιακός θα αποχαιρετήσει σε λίγες μέρες το θρόνο του και μαζι το όνειρο να γίνει η πρώτη ομάδα μετά τη θρυλική Γιουγκοπλάστικα που ανεβαίνει για τρια συναπτά έτη στο ψηλότερο σκαλοπάτι του μπάσκετ της ηπείρου μας. Ετσι κι αλλιώς, η αποστολή του δεν προοιωνιζόταν ως εύκολη. Με τρία βασικά γρανάζια των επί διετία θριάμβων να αλλάζουν ρότα και να μας αφήνουν για άλλες πολιτείες, ήταν εκ προοιμίου γνωστό πως έτσι κι αλλιώς οι ερυθρόλευκοι θα έπρεπε να μπουν σε μια διαδκασία μερικού (επανα)σχεδιασμού. Κατά μία έννοια, η ομάδα θα έπρεπε να χτιστεί, αν όχι από τα θεμέλια, τότε από τις σκαλωσιές. Νομίζω πως στην αξιολόγηση της φετινής πορείας της πρέπει πρώτα από όλα να λάβουμε υπόψη αυτό. Από εκεί και πέρα, το πως θα αποφασίσει κανείς να κρίνει τις επιδόσεις των ερυθρόλευκων είναι δικό του θέμα. Στα δικά μου μάτια, ο φετινός Ολυμπιακός τελειώνει τη σεζόν (μη μου λέτε για το πρωτάθλημα των 2 ομάδων) με θετικό πρόσημο. Και ας μην πέτυχε αυτό που θα μπορούσε να τεθεί ως ρεαλιστικός στόχος, δηλαδή την εκ νέου πρόκριση στις 4 καλύτερες ομάδες της διοργάνωσης. 

Εξηγούμαι, αν και το κομμάτι δημοσίευσε πριν λίγο καιρό το redhoops.gr περίπου καλύπτει όλα αυτά τα ζητήματα.


Πρώτα από όλα, είναι πιστεύω βασικό να παραδεχτούμε πως ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε από μια ομάδα καλύτερη του. Το ταλέντο που συναντά κανείς στη Ρεάλ, δύσκολα θα το βρει σε άλλη ευρωπιακή ομάδα. Οταν μάλιστα το πλάνο του προπονητή της υπακουει στις επιταγές αυτού, τότε προκύπτει μια ομάδα με μόλις 3 ήττες όλη τη σεζόν σε όλες τις διοργανώσεις. Δεν είναι εύκολο να τα βάλει κανείς με κάτι τέτοιο. Οι ερυθρόλευκοι όχι μόνο τα έβαλαν, αλλά πάλεψαν ως ίσος προς ίσο επί 5 παιχνίδια. Αν οι ομάδες συναντίοτουσαν σα ουδέτερο γήπεδο για μια και μοναδική φορά, πιθανώς και να είχαν αποκλείσει τους αντιπάλους τους. Ομως αυτή ήταν μια σειρά πλέι-οφ, με τον πιο ταλαντούχο να έχει και το πλεονέκτημα έδρας. Το αποτέλεσμα συνεπώς, κάθε άλλο παρά αποτυχία συνιστά. 

Από εκεί και πέρα, η κουβέντα των επόμενων ημερών μάλλον δεν θα αφορά τόσο αυτά τα ζητήματα, όσο το πώς ο Ολυμπιακός έφτασε να παίζει το μέλλον του στη διοργάνωση στην έδρα της καλύτερης φετινής ευρωπαικής ομάδας. Η τρίτη θέση στον όμιλο του τοπ-16 αποδείχθηκε τελικά καθοριστική και κρίθηκε από πολλούς ως μια αποτυχία. Η κρίση αυτή μάλιστα ενισχύεται δεδομένης της εικόνας που παρουσίασε το Μιλάνο απέναντι στη Μακάμπι, στην οποία τελικά υποτάχθηκε πλήρως και πανυγηρικώς. Μα καλά, πώς άραγε δεν μπόρεσε ο πρωταθλητής Ευρώπης να βάλει από κάτω του την καλούτσικη ομάδα του Μπανκι?

Οι συζητήσεις γύρω από αυτό θα είναι στην ημερήσια διάταξη όσων δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν *(1) και, ας μην κρυβόμαστε, το όνομα που θα ακούγεται συχνότερα από όλα θα είναι ένα : "Γιώργος Μπαρτζώκας". O προπονητής των ερυθρόλευκων εδώ και καιρό εγκαλείται για διάφορα ζhτήματα. H αμυντική τακτική, ο παραγκωνισμός του Κατσίβελη, η επιλογές των Λοτζέσκι, Πέτγουει και Μπέγκιτς, η αντικατάσταση του Λο με τον Κόλινς, οι πολλές και σπασμωδικές προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ κατά τη διάρκεια της σεζόν. Η αλήθεια είναι πώς τα παράπονα έχουν τη βάση τους. Οντως, η άμυνα του Ολυμπιακού (χωρίς αλλαγές, χωρίς hedge out) δεν είχε το δυναμισμό των δύο προηγούμενων χρόνων. Ο Μπεγκιτς δε βγήκε, ο Κόλινς ηταν αρνητικός και άργησε πολύ να αποδείξει οτι έχει θέση στην ομάδα, ο Μουν έκανε χαβαλέ. 

Αυτά όλα έχουν μια βαρύτητα, όμως αν θέλετε την άποψη μου, δεν υπήρξαν σε κανένα σημείο καθοριστικά. Προσωπικά, το μεγάλο πρόβλημα το εντοπίζω στο πως αντέδρασε ο οργανισμός που λέγεται "Ολυμπιακός" στις πρώτες ήττες της σεζόν, οι οποίες χρονικά συνέπεσαν με τους τραυματισμούς των Λο και Πέτγουει. Η ομάδα του Μπαρτζώκα είχε μάλιστα την ατυχία δύο εξ αυτών των ηττών να προέρχονται από τον αιώνιο αντίπαλο του. Και ξέρετε πως είναι αυτά τώρα. Χωρίς να ξέρω (δεν μπορώ άλλωστε να ξέρω) τίποτα από όσα συμβαίνουν στο εσωτερικό της ομάδας, η υπόθεση μου είναι πως οι ερυθρόλευκοι δημιούργησαν από μόνοι τους ένα κλίμα ψευδούς συναγερμού (sic). H ομάδα έχει αδυναμίες, ΠΡΕΠΕΙ να αποκτηθούν παίκτες, πάλι χάνουμε από τον Παναθηναικό. 

Την ώρα των ηττών και των τραυματισμών, ο Ολυμπιακός (και αν θέλετε ο Μπαρτζώκας) έκανε κατά τι γνώμη μου μια επιλογή με συνέπειες: Aντί να εμπιστευθεί τους παίκτες με τους οποίους δούλευε καθημερινά στην προπόνηση, που ήταν μέλη της ομάδας και γνώριζαν τη δομή και τη λειτουργία της, πήγε σε επιλογές που διατάραξαν εν πολλοίς τη χημεία της. Ο Μουν, ο Κόλινς και η προσπαθεια ένταξης τους στο σύστημα στέρησαν ευκαιρίες από νέα παιδιά, καθυστέρησαν την εμφάνιση του Παπαπέτρου στην Ευρώπη, έβγαλαν από το κόλπο τον Κατσίβελη. Ο Ολυμπιακός βρέθηκε να αλλάζει σχήματα και συνθέσεις σαν τα πουκάμισα, ενώ η έλευση του Σερμαντίνι έμοιαζε με παραδοχή καλοκαιρινών λαθών και ανακάτεψε εκ νέου την τράπουλα. 

Οι παραπάνω επιλογές του προπονητικού τιμ κόστισαν στον Ολυμπιακό, όμως .... για βαστάτε τα άλογα. Το νόμισμα δεν έχει μία όψη, ούτε δύο (για τους μεταδομιστές φιλοσόφους τουλάχιστον).

Ο Ολυμπιακός δεν είναι που παρουσίασε σε πολλές περιπτώσεις ελκυστικό μπάσκετ ιδιαίτερα στην πρώτη φάση της διοργάνωσης αλλά και αργότερα? Ο προπονητής του δεν είναι αυτός που σχεδίασε μια εξαιρετικά καλοκουρδισμένη επίθεση όταν είχε όλα της τα γρανάζια στα χέρια του? Δεν είναι εκείνος που προσέθεσε νέα στοιχεία (όπως το παιχνίδι στο ποστ) όταν οι τραυματισμοί και οι ήττες έφεραν δυσλειτουργίες? Ποιανού επιλογή ήταν τελικά ο θαυμαστός Μπράιντ Ντάνστον και η σωστή όπως αποδείχθηκε ένταξη του 20χρονου Παπαπέτρου στο rotation? Υπό ποιού επιβλεψη παρουσιάστηκε ένας Μάντζαρης καλύτερος μετά τον τραυματισμό του? Και ποιος ευθύνεται για το άψογο στήσιμο και την τακτική απέναντι στην καλύτερη φετινή ομάδα της Ευρώπης? Ο Panou σίγουρα όχι, και κατά πιθανότητα ούτε ο Ιβκοβιτς, μιας και τελευταία δεν τον έχει πάρει το μάτι μου.

Η ειρωνεία ίσως δεν αρμόζει, όμως θέλω να αναλογιστείτε και την πραγματικότητα. Και αυτή λέει πως οι ερυθρόλευκοι έπαιξαν φέτος ένα μπασκετ με αδυναμίες, με λιγότερο transition και πιθανώς λιγότερο σκληρή άμυνα, όμως παρόλα αυτά κατάφεραν να παίξουν σε πολλές περιπτώσεις όμορφα, να δείξουν πάθος στα δύσκολα και εν τέλει να πέσουν παραμένοντας στις συνειδήσεις των αντιπάλων ως μια από τις κορυφαίες ομάδες της ηπείρου. Στο 5ο παιχνίδι, κάθε φορά που ο Ολυμπιακός έφτανε στους 6 πόντους, ο Λάσο έπαιρνε μπροστά από τον πάγκο τη στάση που βλέπετε. 

Η πραγματικότητα λέει επίσης και άλλα: 

Πρώτον, οτι οι ερυθρόλευκοι έφτασαν μια ανάσα από το final four έχοντας στα χέρια τους μπάτζετ πολύ χαμηλότερο από τους αντιπάλους τους. Ο,τι και αν ακούτε στα ραδιόφωνα, μην αυταπατάστε. Παίζει το ρόλο του. Πού θα έπαιζε φέτος ο Χάινς αν είχε λάβει τα όσα ζητούσε και τα οποία  ΔΕΝ ήταν παράλογα? Θα πήγαινε ο Παπανικολάου σε ευθέως ανταγωνιστικό σύλλογο αν δεν χρειαζόταν να εξοικονομηθούν χρήματα? Δεν ισχυρίζομαι πως το οικονομικοαγωνιστικό πλάνο του Ολυμπιακού ήταν λάθος, ίσα ίσα που μου αρέσει και το προτιμώ. Ομως κάποτε θα κερδίσουν και οι άλλοι. 

Δεύτερον, και κυριότερον, οτι η ομάδα του Μπαρτζώκα χτυπήθηκε όσο καμμιά άλλη (πλην Γαλατά) από τραυματισμούς. Οι οποίοι δεν γίνεται να αποτελούν πάντα δικαιολογία, όμως διάολε, πολλές φορές γίνεται. Ασχετα με τον τρόπο διαχείρισης των απρόβλεπτων καταστάσεων, η αλήθεια είναι πως ο σημαντικότατος Λο τραυματίστηκε και πως μέσα στη σεζόν δεν είναι καθόλου εύκολο να βρει κανείς ίδιου επιπέδου αντικαταστάτες. Η αλήθεια επίσης είναι πως τα παιχνίδια με Φενέρ έξω και Αρμάνι μέσα ο Ολυμπιακός τα έπαιξε χωρίς και τον Βασίλη Σπανούλη. Τα δύο αυτά ματς αν είχαν πάρει οι Πειραιώτες (τα έχασαν στο τσακ), τώρα θα ήταν καβάλα στ'αλογο. Μετά και τη σειρά με τη Ρεάλ, όποιος συνεχίζει να υποστηρίζει πως η ομάδα αυτή παίζει καλύτερα χωρίς τον αρχηγό της, μάλλον χρειάζεται ψυχίατρο.

Και δεν ήταν μόνο αυτά. Εξω για καιρό ο Πέτγουει, έξω για πολλά παιχνίδια ο Πρίντεζης, έξω ο Περπέρογλου ταυτόχρονα με τον Πρίντεζη. Οι προπονητές δεν είναι μάγοι να βγάζουν λαγούς από τα καπέλα. Μπορεί στο θέμα της αντικαταστασης του Λο όπως προείπαμε να έγιναν λάθη, όμως ένας προπονητής δεν μπορεί να έχει απάντηση σε κάθε κακοδαιμονία. Ετσι κι αλλιώς κάποιες απαντήσεις είχε. Η τοποθέτηση του Ντάνστον στο 4 έκανε στο κρίσιμο παιχνίδι με τη Μαλαγα θαύματα, η αλλαγή αμυντικής τακτικής απεναντι στη Ρεάλ κάλυψε την ανεπάρκεια του Σερμαντίνι στα hedge out, η επιμονή στον Κόλινς έφερε τελικά αποτέλεσμα. Και όλα αυτά, σε ένα σημείο της σεζόν που η σωστά προγραμματισμένη επανένταξη των τραυματιών ήταν από μόνη της πολυτέλεια.

Μπορεί κανείς να συζητά με τις ώρες.... 

Ανεξάρτητα από την έκβαση των τελικών και χωρίς να έχει πει κανείς ότι θα φύγει, εγώ θέλω να συνεχίσει και του χρόνου το έργο του στον Ολυμπιακό ο Μπαρτζώκας. Θελω να του δοθεί μεταξύ άλλων και η ευκαιρία να διορθώσει τα λάθη του, ή να μην κάνει ξανά τα ίδια. 

Τα επόμενα δύσκολα χρόνια οι ελληνικές ομάδες οφείλουν να εμπιστευθούν τους σοβαρούς ανθρώπους που έχουν στη διάθεση τους, να βασιστούν στις γνωσεις τους και να αναπτύξουν τα εγχώρια ταλέντα σε κάθε επίπεδο. Περαν αυτού, ο συγκεκριμένος γνωρίζει το μπάσκετ, έχει σύγχρονες ιδέες, είναι αξιοπρεπέστατος και κύριος. Πρεσβεύει ένα τρόπο παιχνιδιού που ψάχνει την ουσία, χωρίς να φειδεται στιγμές θεάματος. Γκρινιάζει για τη διαιτησία, θα πει κάποιος. Παρακαλώ βρείτε μου έναν προπονητή που δεν το κάνει, θα πω εγώ. Εχει κάνει λάθη, θα πει κάποιος άλλος. Ναι το ξέρω, έκαψα τα πληκτρολόγια. Βρείτε μου κάποιον που δεν κάνει. Ο Ομπράντοβιτς δεν πήγαινε κάθε χρόνο στο F4 και αν το πρωτάθλημα μας είχε ανταγωνισμό, θα είχε χάσει και εγχώριους τίτλους. Ο Ιβκοβιτς κατέληξε στον Λο από τύχη, τον Σλούκα τον έβαλε μέσα από ανάγκη. Τεράστιοι κοουτς και οι δύο.

Για όσους θεωρουν τους τίτλους επιτακτική προτεραιότητα, ίσως η απομάκρυνση του κοουτς να είναι μια θεμιτή επιδίωξη. Για όσους όμως το ζητούμενο είναι η μακροημέρευση για χρόνια στο υψηλο επίπεδο, η παραμονή ενός προπονητή με έργο είναι απαραίτητη προυπόθεση. Και ο Μπαρτζώκας, έχει σίγουρα να επιδείξει τέτοιο, όπως άλλωστε και ο Πασκουάλ (που έχει τους ίδιους ευρωπαικούς τίτλους) και ο Μπλατ (που δεν έχει). Εκτός από αυτό, εχει να επιδείξει και ένα ευρωπαικό τρόπαιο. Αλλά, ξέχασα, αυτό το πήρε ο Ιβκοβιτς. 

Ποιος το είπε αυτό? Ο Αντιτς. Ποιον είχε προπονητή πέρυσι ο Σκοπιανός? Τον Μπαρτζώκα. Οι τρεις όψεις του νομίσματος...


* (1) Δηλαδή εμάς των αμετανόητων μπασκετικών