ΤΣΣΚΑ, Μπαρτσελόνα. Βίοι (όχι) παράλληλοι.

Αγαπητοί φανζ, σε σχέση με τα αποτελέσματα της πρώτης φάσης, κάποια μεγάλα κλαμπ εμφανίζουν εμφανώς βελτιωμένα αποτελέσματα στο τοπ-16. Αναφέρομαι κυρίως στην Μπαρτσελόνα και στην ΤΣΣΚΑ. 6-0 η πρώτη, 5-1 η δεύτερη με εμφατική μάλιστα νίκη απέναντι στη μέχρι εκείνη τη στιγμή ατρόμητη Ρεάλ. Στο σημερινό κομμάτι θα δώσω μια εκδοχή για το που μπορεί να οφείλεται αυτή η βελτίωση και θα θίξω επίσης και κάποιους προβληματισμούς για το μέλλον, ειδικά όσων αφορά την ΤΣΣΚΑ. Διότι ενω οι περιπτώσεις των δύο ομάδων μοιάζουν, δεν είναι ακριβώς ίδιες. Οι Καταλανοί μάλλον πατάνε καλύτερα. 

Δημιουργία, Γκιστ, Ροτέισιον (Rotation)

Ο Παναθηναικός έδειχνε να ελέγχει το παιχνίδι με τη Μάλαγα αλλά ποτέ δεν ήταν έτσι. Στην παραγματικότητα όσο μπορούσε ο Διαμαντίδης να βρίσκει τον ελεύθερο παίκτη οι πράσινοι ήταν κοντά ή και σε πολλές περιπτωσεις μπροστά στο σκορ. Οταν πια ο αρχηγός έχασε δυνάμεις και συγκέντρωση από τα αλλεπάληλα hedge και τις διπλές καλύψεις του Πλάθα, η ομάδα του Πεδουλάκη έχασε τελείως το δημιουργικό της οίστρο και προσέφερε στη Μάλαγα εύκολες κατοχές. Οι 26 πόντοι της τελευταίας περιόδου για τους Ανδαλουσιάνους ήταν αποτέλεσμα μεγάλων σουτ απέναντι σε εξαντλημένα πόδια.

To "λάθος" του Παπ

Φοβερό φινάλε στην σούπερ διοργάνωση που λέγεται Copa Del Rey. Η φάση που έκρινε το κύπελο ακουλουθεί. Ο Σέρχι παίρνει τη μπάλα μετά από τη βολή του Ολεσον και με 8'' να απομένουν βγάζει ελεύθερο τον Γιουλ για το σουτ της νίκης. Πριν από τη φάση ΔΕΝ υπήρξε τάιμ αουτ .Δείτε. 


 
 
Οπως θα παρατηρήσατε ο Κώστας Παπανικολάου αφήνει τον Γιουλ για να δώσει βοήθεια στον Σέρχι. Το ερώτημα που τίθεται είναι άν θα έπρεπε να το κάνει, δεδομένου πως δεν ξέρουμε τι εντολή θα έδινε ο πάγκος σε ενδεχόμενο τάιμ άουτ για την αντιμετωπιση του Σερχι ή οποιου άλλου τέλος πάντων.

Το να λες "Αρης"

Το να λες «Άρης» στο μπάσκετ είναι σαν να πατάς ένα κουμπί και να διεγείρεις ξαφνικά τη μνήμη. Για όσους έτυχε να πέφτετε από μια πολυκατοικία στο παρελθόν, είναι σαν εκείνη τη στιγμή στην οποία η ζωή σας πέρασε μπροστά από τα μάτια σας λίγο πριν προσγειωθείτε ανώμαλα στο πεζοδρόμιο. Για όσους δεν είχαμε αυτή την εμπειρία είναι σαν μέσα σε αυτό το ιδεογράφημα να περικλείονται οι αναμνήσεις μιας ολόκληρης (μπασκετικής) ζωής. Το μοναδικό άλλο σημείο με τόσο φορτωμένη σημασία ίσως είναι το «1987».

Η επίθεση ως άμυνα. Στοχασμοί επάνω στο Παναθηναικός - Μπαρτσελόνα.

Θα ήθελα να το πάω συλλογιστικά, παρακαλώ ανεχτείτε με. Για αρχή ένας προβληματισμός από τις 20 Ιανουαρίου μετά την Εφές.

 

 "Το rotation των 8 παικτών (προσφιλής τακτική σε πολλές ομάδες στο ΝΒΑ) δίνει συγκεκριμένες επιλογές και δυνατότητες και απαιτεί γενικά ένα φορμαρισμένο σύνολο. Δεν είναι πάντα εύκολο. Μια ομάδα οφείλει να βγάζει άσσους από το μανίκι σε δύσκολα σημεία και δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο ο ΠΑΟ έχει τέτοιους. Τι θα γίνει δηλαδή στα άσχημα φεγγάρια του Γκιστ και του Λάσμε? Επίσης παραμένει το ερώτημα για το πως οι πράσινοι θα αντιμετωπίσουν δύο ειδών ομάδες. Α. εκείνες που επιβάλουν πολύ γρήγορο ρυθμό Β. εκείνες που είναι πολύ καλές στο σετ παιχνίδι. Οτιδήποτε στη μέση (όπως π.χ. η Αρμάνι ή η Εφές) ο Παναθηναικός μπορεί να το κάνει τ'αλατιού. Από τις δύο κατηγορίες που σας δίνω, η Β με προβληματίζει περισσότερο και όχι η Α."