Εχει ενδιαφέρον ενα άρθρο που δημοσιευσε πρόσφατα το Εurohoops αγαπητοί φανζ του Panou και του κρασιού. Δείχνει ποιες ομάδες βελτιώθηκαν στην άμυνα στο τοπ-16 καθώς και ποιες παρουσιάζουν χειρότερες επιδοσεις. Στην κορυφή του πίνακα της βελτίωσης βρίσκει κανείς τη Ρεάλ και τη Φενέρ. H πρώτη έχει βελτιώσει την επίδοση της κατά 6,1 πόντους και η δεύτερη κατά 5,6.
Για τους Μαδριλένους η επίδοση έχει (το περυσινό) προηγούμενο. Το σύνολο του Λάσο είναι μια καλή αμυντική ομάδα στο σετ παιχνίδι (εχει προβλήματα στο αμυντικό transition) και τα σφιχτότερα παιχνίδια του τοπ-16 την ευνοουν από άποψη ρυθμού. Οσο οι αντίπαλοι επιχειρούν να την κερδίσουν με τσούκου τσούκου, πέφτουν πάνω στα χέρια των παμπόνηρων περιφερειακών της.
Πέρα από αυτό όμως, τα αίτια της βελτίωσης βρίσκονται και στην αλλαγή του rotation. Ο Λάσο δίνει πλέον 5 παραπάνω λεπτά στον Ρέγες (21' σε σχέση με τα 16' της κανονικής περιόδου) και κυρίως 10 παραπάνω στον Μάρκους Σλότερ. Ο καλύτερος αμυντικός ψηλός των Μαδριλένων ήταν ανεξήγητα παραγκωνισμένος στο πρώτο κομμάτι της σεζόν, παίρνοντας ίσα ισα πεντέμισι λεπτά χρόνο ανά παιχνίδι. Στο τοπ-16 οι αντίπαλοι τον βρίσκουν μπροστά τους για 15. Ο Σλότερ αμύνεται στο πικ εν ρολ καλύτερα και από τον Μπουρούση και από τον Αγιόν. Είναι πολύ δύσκολο να περάσει πάσα από πάνω του και εξίσου δύσκολο για τον γκαρντ να σουτάρει από μέση απόσταση. Το πιθανότερο είναι πως ο Αμερικάνος θα προλάβει (αν όχι να κόψει) να κρύψει τη θεα.
Σύμφωνα με το gigabasket.org η παρουσία του βελτιώνει το Defensive Rating της Ρεάλ κατά 26 ολόκληρες μονάδες, από 102.94 πόντους ανα 100 κατοχές σε 77,50, νούμερο που τον κατατάσσει πρώτο μακράν του δευτερου!!! Μπορεί το συγκεκριμένο site να μην είναι απόλυτης εμπιστοσύνης και οι λίστες αυτές να μην ειναι πάντα αξιοπιστες, εντούτοις πρώτα ήρθε η εικασία και μετά η επιβεβαίωση. Με άλλα λόγια, έτσι το φανταζόμουν, και τελικά μάλλον έτσι είναι.
H Φενέρ πάλι, αποτελεί μια λίγο διαφορετική ιστορία. Ο Ομπράντοβιτς δεν είναι Λάσο να νοιάζεται πρωτίστως για αποστάσεις, άνοιγμα του παιχνιδιού και τρέξιμο. Η άμυνα είναι σε κάθε περίπτωση η ύψιστη προτεραιότητα του. Ο Σερβος τραβούσε τα μαλλιά του με τις επιδόσεις των παικτών του στις αλληλοκαλύψεις και τις περιστροφές, βλέποντας πολλές από αυτές να γίνονται αχρείαστα και χωρίς μέτρο. Προπόνηση την προπόνηση και αγώνα τον αγώνα, το σύνολο του βελτιώθηκε. Περισσότερο από προσθήκες ή εσωτερικές προαγωγές, η βελτίωση της Φενέρ αποδίδεται μάλλον στην αυξανόμενη προσαρμογή στα ζητούμενα του προπονητή. Ο μόνος δράκος στο σενάριο είναι ο Ζοτς, και ας αποθεώνει ο ελληνικός τύπος τα πεπραγμένα του Νίκου Ζήση.
Αυτό δε σημαίνει πως ο Ελληνας γκαρντ δεν έχει βάλει κι αυτός το χεράκι του. Προσηλωμένος στα αμυντικά του καθήκοντα παραπάνω από ότι π.χ. ο Γκάουντλοκ, ο Ζήσης αποτελεί τη βασική επιλογή του Ομπράντοβιτς στα τελειώματα των αγώνων, μεταξύ άλλων διότι δείχνει αυτοσυγκράτηση. Δεν παρασύρεται σε άσκοπες διεισδύσεις, κατευθύνει το παιχνίδι από την κορυφή και ως εκ τούτου αποτελεί εγγύηση στο αμυντικό transition. Το χαμένο σουτ των συμπαικτών του θα τον βρει έτοιμο να σταματήσει αντίπαλο αιφνιδιασμό.
Και έπειτα είναι και ο Βεσελι. Η συχνότερη τοποθέτηση του στο 5, σε σχήματα μαζί με τον Μπιέλιτσα και τον Μπογκντάνοβιτς, φέρνει τον Ομπράντοβιτς κοντύτερα στο μπάσκετ των "μη-θέσεων", εκεί όπου διάφοροι παίκτες μπορούν να ματσάρουν στην άμυνα δύο και τρεις αντιπάλους. Κάτι ανάλογο παρουσίασε άλλωστε ο Σερβος και στον θρίαμβο του ΠΑΟ στη Μπολόνια, κάτι που έχουν δείξει αναλυτές καλύτερα από όσο θα μπορούσα εγω.
Το ζητούμενο είναι φυσικά η διάρκεια. Η μετατόπιση του Τσέχου άλλωστε δεν γίνεται να είναι μόνιμη, καθώς το φορτίο για τον Μπιέλιτσα θα γίνει ασήκωτο. Η Φενέρ δύσκολα θα απαλλαγεί από τις αμυντικές ανεπάρκειες των αργών σέντερ της (παρά τη φιλοτιμη προσπάθεια του Σαβάς να γίνει hedhe defender), και άλλο τόσο δύσκολα θα βρει απαντήσεις σε επιθέσεις που σημαδεύουν με συστημα, συνέπεια και βαριά όπλα τη θέση 3 και τον Εμίρ Πρέλντζιτς. Οπως και να έχει πάντως, οι συχνές και γενναιόδωρες αμυντικές προσφορές μάλλον αποτελούν οριστικά παρελθόν.
Για το τέλος, να πούμε πως στους πίνακες που παραθέτει το Eurohoops, βρίσκουμε και την άλλη όψη του νομίσματος: τις άμυνες που στο τοπ-16 παρουσιάζουν φθίνουσες επιδόσεις. Ακόμη πιο ενδιαφέρον από όλα όσα μόλις διαβάσατε, είναι το γεγονός πως στην άκρη του κατήφορου συναντά κανείς το πρώτο φαβορί της διοργάνωσης, τη μέχρι πρότινος ακαταμάχητη ΤΣΣΚΑ του Δημήτρη Ιτούδη. Στις δυσκολίες και στις προκλήσεις της έχουμε ήδη κάνει μια μικρή (και μάλλον αρκετή) αναφορά. Γιατί νομίζετε οτι πήρε τον Κιριλένκο ο Ελληνας κοουτς?
Για τους Μαδριλένους η επίδοση έχει (το περυσινό) προηγούμενο. Το σύνολο του Λάσο είναι μια καλή αμυντική ομάδα στο σετ παιχνίδι (εχει προβλήματα στο αμυντικό transition) και τα σφιχτότερα παιχνίδια του τοπ-16 την ευνοουν από άποψη ρυθμού. Οσο οι αντίπαλοι επιχειρούν να την κερδίσουν με τσούκου τσούκου, πέφτουν πάνω στα χέρια των παμπόνηρων περιφερειακών της.
Πέρα από αυτό όμως, τα αίτια της βελτίωσης βρίσκονται και στην αλλαγή του rotation. Ο Λάσο δίνει πλέον 5 παραπάνω λεπτά στον Ρέγες (21' σε σχέση με τα 16' της κανονικής περιόδου) και κυρίως 10 παραπάνω στον Μάρκους Σλότερ. Ο καλύτερος αμυντικός ψηλός των Μαδριλένων ήταν ανεξήγητα παραγκωνισμένος στο πρώτο κομμάτι της σεζόν, παίρνοντας ίσα ισα πεντέμισι λεπτά χρόνο ανά παιχνίδι. Στο τοπ-16 οι αντίπαλοι τον βρίσκουν μπροστά τους για 15. Ο Σλότερ αμύνεται στο πικ εν ρολ καλύτερα και από τον Μπουρούση και από τον Αγιόν. Είναι πολύ δύσκολο να περάσει πάσα από πάνω του και εξίσου δύσκολο για τον γκαρντ να σουτάρει από μέση απόσταση. Το πιθανότερο είναι πως ο Αμερικάνος θα προλάβει (αν όχι να κόψει) να κρύψει τη θεα.
Σύμφωνα με το gigabasket.org η παρουσία του βελτιώνει το Defensive Rating της Ρεάλ κατά 26 ολόκληρες μονάδες, από 102.94 πόντους ανα 100 κατοχές σε 77,50, νούμερο που τον κατατάσσει πρώτο μακράν του δευτερου!!! Μπορεί το συγκεκριμένο site να μην είναι απόλυτης εμπιστοσύνης και οι λίστες αυτές να μην ειναι πάντα αξιοπιστες, εντούτοις πρώτα ήρθε η εικασία και μετά η επιβεβαίωση. Με άλλα λόγια, έτσι το φανταζόμουν, και τελικά μάλλον έτσι είναι.
H Φενέρ πάλι, αποτελεί μια λίγο διαφορετική ιστορία. Ο Ομπράντοβιτς δεν είναι Λάσο να νοιάζεται πρωτίστως για αποστάσεις, άνοιγμα του παιχνιδιού και τρέξιμο. Η άμυνα είναι σε κάθε περίπτωση η ύψιστη προτεραιότητα του. Ο Σερβος τραβούσε τα μαλλιά του με τις επιδόσεις των παικτών του στις αλληλοκαλύψεις και τις περιστροφές, βλέποντας πολλές από αυτές να γίνονται αχρείαστα και χωρίς μέτρο. Προπόνηση την προπόνηση και αγώνα τον αγώνα, το σύνολο του βελτιώθηκε. Περισσότερο από προσθήκες ή εσωτερικές προαγωγές, η βελτίωση της Φενέρ αποδίδεται μάλλον στην αυξανόμενη προσαρμογή στα ζητούμενα του προπονητή. Ο μόνος δράκος στο σενάριο είναι ο Ζοτς, και ας αποθεώνει ο ελληνικός τύπος τα πεπραγμένα του Νίκου Ζήση.
Αυτό δε σημαίνει πως ο Ελληνας γκαρντ δεν έχει βάλει κι αυτός το χεράκι του. Προσηλωμένος στα αμυντικά του καθήκοντα παραπάνω από ότι π.χ. ο Γκάουντλοκ, ο Ζήσης αποτελεί τη βασική επιλογή του Ομπράντοβιτς στα τελειώματα των αγώνων, μεταξύ άλλων διότι δείχνει αυτοσυγκράτηση. Δεν παρασύρεται σε άσκοπες διεισδύσεις, κατευθύνει το παιχνίδι από την κορυφή και ως εκ τούτου αποτελεί εγγύηση στο αμυντικό transition. Το χαμένο σουτ των συμπαικτών του θα τον βρει έτοιμο να σταματήσει αντίπαλο αιφνιδιασμό.
Και έπειτα είναι και ο Βεσελι. Η συχνότερη τοποθέτηση του στο 5, σε σχήματα μαζί με τον Μπιέλιτσα και τον Μπογκντάνοβιτς, φέρνει τον Ομπράντοβιτς κοντύτερα στο μπάσκετ των "μη-θέσεων", εκεί όπου διάφοροι παίκτες μπορούν να ματσάρουν στην άμυνα δύο και τρεις αντιπάλους. Κάτι ανάλογο παρουσίασε άλλωστε ο Σερβος και στον θρίαμβο του ΠΑΟ στη Μπολόνια, κάτι που έχουν δείξει αναλυτές καλύτερα από όσο θα μπορούσα εγω.
Το ζητούμενο είναι φυσικά η διάρκεια. Η μετατόπιση του Τσέχου άλλωστε δεν γίνεται να είναι μόνιμη, καθώς το φορτίο για τον Μπιέλιτσα θα γίνει ασήκωτο. Η Φενέρ δύσκολα θα απαλλαγεί από τις αμυντικές ανεπάρκειες των αργών σέντερ της (παρά τη φιλοτιμη προσπάθεια του Σαβάς να γίνει hedhe defender), και άλλο τόσο δύσκολα θα βρει απαντήσεις σε επιθέσεις που σημαδεύουν με συστημα, συνέπεια και βαριά όπλα τη θέση 3 και τον Εμίρ Πρέλντζιτς. Οπως και να έχει πάντως, οι συχνές και γενναιόδωρες αμυντικές προσφορές μάλλον αποτελούν οριστικά παρελθόν.
Για το τέλος, να πούμε πως στους πίνακες που παραθέτει το Eurohoops, βρίσκουμε και την άλλη όψη του νομίσματος: τις άμυνες που στο τοπ-16 παρουσιάζουν φθίνουσες επιδόσεις. Ακόμη πιο ενδιαφέρον από όλα όσα μόλις διαβάσατε, είναι το γεγονός πως στην άκρη του κατήφορου συναντά κανείς το πρώτο φαβορί της διοργάνωσης, τη μέχρι πρότινος ακαταμάχητη ΤΣΣΚΑ του Δημήτρη Ιτούδη. Στις δυσκολίες και στις προκλήσεις της έχουμε ήδη κάνει μια μικρή (και μάλλον αρκετή) αναφορά. Γιατί νομίζετε οτι πήρε τον Κιριλένκο ο Ελληνας κοουτς?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου