Το είχαμε υποψιαστεί και πριν την έναρξη του τοπ-16: "η φετινή Φενέρ είναι μια άλλη ιστορία". Ετσι φαίνεται πως έχουν τα πράγματα, αφού οι Τούρκοι πάνε από νίκη σε νίκη, με την χθεσινή μέσα στη Μόσχα να ακούγεται δυνατότερα από κάθε άλλη.
O Ζοτς την έχει βρει την άκρη. Βασίζεται πλέον στα τεσσάρια του. Μπιέλιτσα και Βέσελι ειναι οι μεγάλες απειλές της Φενέρ και στις δύο άκρες του γηπέδου, δυο πολυχρηστικά εργαλεία από τα οποία λείπει το σταθερό σκορ από μακριά, αλλά περισσεύουν όλα τα άλλα, με σημαντικότερα όλων τον έλεχο του αέρα και την εναλλαγή των θέσεων γύρω από το καλάθι. Οταν τα πράγματα κινούνται στα όρια, ο προπονητής τους εκμεταλλεύεται όσο μπορεί περισσότερο τη συνύπαρξη τους στο παρκέ.
Το χρονικό σημείο, η σύνθεση και η διάταξη δεν είναι καθόλου τυχαία. Ο Βέσελι παίζει σαν ένα σούπερ ελαστικό πεντάρι, ρολάροντας πολύ γρήγορα προς τα μέσα και αναγκάζοντας σε βοήθειες τις οποίες δύσκολα τραβούν με αυτό τον τρόπο ο Ζοριτς με τον Ερντέν ή τον Σαβάς. Το πικ εν ρολ είναι στο πλάι για να ανοίξουν οι αμυντικές αποστάσεις, ο Μπιέλιτσα σε έναν χώρο στον οποίο μπορεί να κάνει τα πάντα, με κυριότερο το base line drive αντίθετα στο close-out. Η φάση τελειώνει με τον Τσέχο να ίπταται πάνω από τον Βοροντσέβιτς και τους πάντες να περιμένουν την έλευση του Κιριλένκο.
Το σχήμα αυτό (με τρεις πολύ καλούς σουτέρ μεταξύ άλλων) φερνει τον Ολυμπιακό αντιμέτωπο με ένα σωρό προκλήσεις, ειδικά μετά και τον χθεσινό τραυματισμό του Πέτγουει. Η Μάλαγα σκόραρε χθες βράδυ στην πλάτη της - απλωμένης στην περιφέρεια - άμυνας των ερυθρόλευκων. Οι παίκτες της βρήκαν στοχευμένα τα κενά των hedge και των διπλών καλύψεων και πέτυχαν 18 σουτ από κοντινή απόσταση, τα περισσότερα χωρίς ισουψή άμυνα να τους κοντράρει. Οταν ο Χάινς δυσκολεύεται να ανακάμψει, πόσο εύκολα θα μπορέσει να κάνει τετοιο μια ερυθρόλευκη άμυνα χωρίς τον καλύτερο κόφτη της στα ψηλά, την ίδια στιγμή που θα βρίσκει απέναντι της και (τουλάχιστον) δύο πολύ καλούς μπόμπερ?
Αν η Μάλαγα δεν κέρδισε, αυτό είναι διότι δεν μπορούσε να ξαναβγάλει τη μπάλα έξω και να βρει αξιόπιστο μακρινό σουτ. Οταν ο Ολυμπιακός αποφάσισε να δώσει βοήθειες και χαμηλά, οι ψηλοί του Πλάθα την μετακίνησαν αργά και άτσαλα, με αποτέλεσμα οι ερυθρόλευκοι να βγάλουν κλεψίματα στα κρίσιμα σημεία και να γείρουν την πλάστιγγα υπέρ τους. Για να γίνει αυτό βέβαια χρειάστηκαν και ακόμη δύο πράγματα. Το ένα ήταν ένα πιο θαραλλέο γρήγορο transition (το είπε μετά και ο Λοτζέσκι). Το άλλο ηταν ένας εξαιρετικός Σπανούλης, ο οποίος εκμεταλλευτηκε στο έπακρο μια άμυνα που ηταν προσαρμοσμένη μεν πάνω του, χωρίς δε να την διακατέχει ο απαραίτητος δυναμισμός στην περίμετρο. Βρισκοντας φάσεις σαν αυτή που βλέπετε (τρεις παίκτες να κλείνουν γυρω του ειναι πολλοί), ο αρχηγός σταμάτησε τελικά στις 10 ασίστ.
Γενικά, στο δεύτερο ημίχρονο η κυκλοφορία της μπάλας ηταν καλή και οι τοποθετήσεις των παικτών του Ολυμπιακού στα σωστά σημεία. Ισως για αυτό ο Πλάθα να απέσυρε τη ζώνη που δοκίμασε στο τρίτο δεκάλεπτο, παρά το γεγονός οτι απέναντι της οι ερυθρόλευκοι δεν σκόραραν πολύ. Ο Ισπανός κοουτς μάλλον το είδε να έρχεται, και μάλλον το είδε σωστά.
Εν πάσει περιπτώσει, και για να επανέλθουμε στη ροή, ίσως είναι λίγο παρατερο να κοιτάμε δυο εβδομάδες μετά, όταν το επόμενο παιχνίδι είναι σε μία και μάλιστα απέναντι σε ομάδα η οποία εσχάτως δείχνει σημάδια ζωης. Εντούτοις είναι λίγο μοιραιο. Η Φενέρ δειχνει αυτή τη στιγμή ο κυριότερος (δεύτερος) αντίπαλος για το πλεονέκτημα έδρας και τα δυο τεσσάρια της μοιάζουν οι αιχμηρότεροι κίνδυνοι. Εχουν μαζί 24.1 πόντους, 15 ριμπάουντ και 2,6 κλεψίματα ανά παιχνίδι, κινούνται, πηδάνε, τρέχουν συνεχώς, μαρκάρουν κοντύτερους αντιπάλους. Αυτό που ίσως κάνουν λιγότερο είναι να σπρώχνουν. When the going gets tough, the tough get going.
Η ατακα αυτή αποδίδεται λεει εξίσου στον πατέρα του Κένεντι (δηλαδή στον Κένεντι) και στον παίκτη του Αμερικάνικου φουτμπολ Knute Rockne (1888-1931).
O Ζοτς την έχει βρει την άκρη. Βασίζεται πλέον στα τεσσάρια του. Μπιέλιτσα και Βέσελι ειναι οι μεγάλες απειλές της Φενέρ και στις δύο άκρες του γηπέδου, δυο πολυχρηστικά εργαλεία από τα οποία λείπει το σταθερό σκορ από μακριά, αλλά περισσεύουν όλα τα άλλα, με σημαντικότερα όλων τον έλεχο του αέρα και την εναλλαγή των θέσεων γύρω από το καλάθι. Οταν τα πράγματα κινούνται στα όρια, ο προπονητής τους εκμεταλλεύεται όσο μπορεί περισσότερο τη συνύπαρξη τους στο παρκέ.
Το χρονικό σημείο, η σύνθεση και η διάταξη δεν είναι καθόλου τυχαία. Ο Βέσελι παίζει σαν ένα σούπερ ελαστικό πεντάρι, ρολάροντας πολύ γρήγορα προς τα μέσα και αναγκάζοντας σε βοήθειες τις οποίες δύσκολα τραβούν με αυτό τον τρόπο ο Ζοριτς με τον Ερντέν ή τον Σαβάς. Το πικ εν ρολ είναι στο πλάι για να ανοίξουν οι αμυντικές αποστάσεις, ο Μπιέλιτσα σε έναν χώρο στον οποίο μπορεί να κάνει τα πάντα, με κυριότερο το base line drive αντίθετα στο close-out. Η φάση τελειώνει με τον Τσέχο να ίπταται πάνω από τον Βοροντσέβιτς και τους πάντες να περιμένουν την έλευση του Κιριλένκο.
Το σχήμα αυτό (με τρεις πολύ καλούς σουτέρ μεταξύ άλλων) φερνει τον Ολυμπιακό αντιμέτωπο με ένα σωρό προκλήσεις, ειδικά μετά και τον χθεσινό τραυματισμό του Πέτγουει. Η Μάλαγα σκόραρε χθες βράδυ στην πλάτη της - απλωμένης στην περιφέρεια - άμυνας των ερυθρόλευκων. Οι παίκτες της βρήκαν στοχευμένα τα κενά των hedge και των διπλών καλύψεων και πέτυχαν 18 σουτ από κοντινή απόσταση, τα περισσότερα χωρίς ισουψή άμυνα να τους κοντράρει. Οταν ο Χάινς δυσκολεύεται να ανακάμψει, πόσο εύκολα θα μπορέσει να κάνει τετοιο μια ερυθρόλευκη άμυνα χωρίς τον καλύτερο κόφτη της στα ψηλά, την ίδια στιγμή που θα βρίσκει απέναντι της και (τουλάχιστον) δύο πολύ καλούς μπόμπερ?
Αν η Μάλαγα δεν κέρδισε, αυτό είναι διότι δεν μπορούσε να ξαναβγάλει τη μπάλα έξω και να βρει αξιόπιστο μακρινό σουτ. Οταν ο Ολυμπιακός αποφάσισε να δώσει βοήθειες και χαμηλά, οι ψηλοί του Πλάθα την μετακίνησαν αργά και άτσαλα, με αποτέλεσμα οι ερυθρόλευκοι να βγάλουν κλεψίματα στα κρίσιμα σημεία και να γείρουν την πλάστιγγα υπέρ τους. Για να γίνει αυτό βέβαια χρειάστηκαν και ακόμη δύο πράγματα. Το ένα ήταν ένα πιο θαραλλέο γρήγορο transition (το είπε μετά και ο Λοτζέσκι). Το άλλο ηταν ένας εξαιρετικός Σπανούλης, ο οποίος εκμεταλλευτηκε στο έπακρο μια άμυνα που ηταν προσαρμοσμένη μεν πάνω του, χωρίς δε να την διακατέχει ο απαραίτητος δυναμισμός στην περίμετρο. Βρισκοντας φάσεις σαν αυτή που βλέπετε (τρεις παίκτες να κλείνουν γυρω του ειναι πολλοί), ο αρχηγός σταμάτησε τελικά στις 10 ασίστ.
Γενικά, στο δεύτερο ημίχρονο η κυκλοφορία της μπάλας ηταν καλή και οι τοποθετήσεις των παικτών του Ολυμπιακού στα σωστά σημεία. Ισως για αυτό ο Πλάθα να απέσυρε τη ζώνη που δοκίμασε στο τρίτο δεκάλεπτο, παρά το γεγονός οτι απέναντι της οι ερυθρόλευκοι δεν σκόραραν πολύ. Ο Ισπανός κοουτς μάλλον το είδε να έρχεται, και μάλλον το είδε σωστά.
Εν πάσει περιπτώσει, και για να επανέλθουμε στη ροή, ίσως είναι λίγο παρατερο να κοιτάμε δυο εβδομάδες μετά, όταν το επόμενο παιχνίδι είναι σε μία και μάλιστα απέναντι σε ομάδα η οποία εσχάτως δείχνει σημάδια ζωης. Εντούτοις είναι λίγο μοιραιο. Η Φενέρ δειχνει αυτή τη στιγμή ο κυριότερος (δεύτερος) αντίπαλος για το πλεονέκτημα έδρας και τα δυο τεσσάρια της μοιάζουν οι αιχμηρότεροι κίνδυνοι. Εχουν μαζί 24.1 πόντους, 15 ριμπάουντ και 2,6 κλεψίματα ανά παιχνίδι, κινούνται, πηδάνε, τρέχουν συνεχώς, μαρκάρουν κοντύτερους αντιπάλους. Αυτό που ίσως κάνουν λιγότερο είναι να σπρώχνουν. When the going gets tough, the tough get going.
Η ατακα αυτή αποδίδεται λεει εξίσου στον πατέρα του Κένεντι (δηλαδή στον Κένεντι) και στον παίκτη του Αμερικάνικου φουτμπολ Knute Rockne (1888-1931).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου