O Bράχος και το Σφυρί

"Βγαίνει μια χρονιά Μπορντό 2000 ή 1990 (ξέρω γω) και παίρνεις έναν Χ αριθμό μπουκαλιών και σκέφτεσαι: 'πώς θα τα πιω όλα αυτά μέχρι να τα τινάξω?'. Μετά καταλήγεις να έχεις εφιάλτες οτι τα παιδιά σου θα κληρονομήσουν το κρασί, θα το αναμείξουν με 7-up και θα κάνουν σανγκρία".

Ο Γκρεγκ Πόποβιτς δεν είναι καμμιά βλαχάρα. Ξέρει να εκτιμά το καλό κρασί όπως του πρέπει και όπως κάθε οινόφιλος έχει και εκείνος τις δικές του βασανιστικές εμμονές. Ποιο είναι άραγε το σωστό σημείο στο χρόνο για να καταναλωθεί ένα καλο κρασί? Εχει νόημα η συλλογη όταν μπορεί τελικά ένα τόσο πολύτιμο κομμάτι να καταλήξει σε λάθος χέρια? Αυτά και άλλα πολλά τριβελίζουν το μυαλό του χιλιοταλαιπωρημένου από την αναζήτηση της απόλαυσης μπον βιβέρ.

Ο κοουτς των Σπερς βέβαια δεν αρκείται στο να διοχετεύει το πάθος του στην κατανάλωση και έτσι έχει περάσει εδώ και χρόνια στην παραγωγή. Συμμέτοχος σε ένα οινοποιείο του Oregon, o Pops βγάζει μεταξύ άλλων και τη δική του ετικέτα.

Το Rock and Hammer είναι ένα εκλεκτό όσο και σπανιότατο Pinot Noir, το οποίο δεν διατίθεται στην αγορά, αλλά προορίζεται για αποκλειστική κατανάλωση του Πόποβιτς και του στενού του κύκλου. Στις πολύ σπάνιες περιπτώσεις που ο μέγας προπονητής αποφασίζει να το μοιραστεί και με κάποιους παραπάνω, τότε τα οφέλη δεν τα καρπώνονται μόνο οι δοκιμαστές. Σε μια προ εξαμήνου κάθετη δοκιμή της ετικέτας, το εισιτήριο κόστιζε 750$ και τα έσοδα δόθηκαν σε πέντε φιλανθρωπικά ιδρύματα.

 Κατά τα άλλα, το προνόμιο το απολαμβάνουν ελάχιστοι, οι πλειοψηφία εξ αυτών από το χώρο του μπάσκετ. Ο Τζτορτζ Καρλ λάμβανε  ένα μπουκάλι σε κάθε ταξίδι στο Ντένβερ, ο βοηθός του P.J Carlesimo μετά από δυο πρωταθλήματα, ο Ρικ Καρλάιλ. Ο τελευταίος μάλιστα δεν δίστασε να το πει: "Eίναι ένα από τα καλύτερα κρασιά που ήπια ποτέ μου". Την άποψη του συμμερίζονται και κάποιοι ειδικοί, όπως ο υπεύθυνος για θέματα γαστρονομίας της Express News του Σαν Αντόνιο, Τζον Γκρίφιν, ο οποίος διέκρινε στο κρασί αρώματα κερασιού και μπέικον καθώς και μακρά επίγευση. Από όσο φαίνεται, ο Γκρεγκ έχει φτιάξει ένα πραγματικά καλό Pinot Noir. 

Kαι αυτό του έχει φτιάξει με τη σειρά του τη διάθεση. Πριν από περίπου 3 χρόνια ο Τόνι Πάρκερ απέδωσε αστειευόμενος τα λιγότερα ξεσπάσματα του Pops στην ενασχόληση του με το κρασί. Παρόλα αυτά εκείνος δεν είναι κανένας μπεκρής, αλλά έχει την προσέγγιση ενός αληθινού connoisseur. Δοκιμάζει, συλλέγει, εκτιμά. Λέγεται πως για τη συλλογή του έχει χτιστεί ολόκληρο κτίριο, αν κατάλαβα καλά κοντά στο οινοποιείο της A to Z Wineworks στο Rex Hill. Σε αυτή την εταιρεία είναι ο Πόποβιτς μέτοχος. 

Η επιλογή του δεν ήταν τυχαία. Πάνω από δέκα χρόνια πριν, ο κοουτς βρέθηκε τυχαία στις εγκαταστάσεις του κτήματος  Drouhin στο Dundee Hills, για να ανακαλύψει με έκπληξη πως ο διευθυντής του Μπιλ Χάτσερ είχε εγκαταστήσει μια μπασκέτα και ήταν περίπου ένας χομπίστας προπονητής, κατι σαν ένας Giorgos Panou του Ορεγκον ή ακόμη καλύτερα, ένας Πόποβιτς από την ανάποδη. Ενας οινοποιός με χόμπι το μπάσκετ απέναντι σε έναν προπονητή μπάσκετ με χόμπι το κρασί. Οι δυο τους ταιριαξαν αμέσως, και όταν ο Χατσερ του ανακοίνωσε πως σκοπευει να γίνει ο ίδιος παραγωγός, ο Pops προσφέρθηκε να γίνει ένας εκ των βασικών χρηματοδοτών του.

Η συνεργασία τους είναι μέχρι και σήμερα αγαστή, καθώς ο διάσημος προπονητής δεν μπλέκεται στα πόδια του ειδικού και το μόνο που τον απασχολεί είναι να βγαίνει καλό το προσωπικό του διαμάντι. Το Rock and Hammer χρωστά το όνομα του σε μια φράση ενός πρωτοπόρου κοινωνικού ρεφορμιστή της Αμερικής των τελών του 19ου και των αρχών του 20ου αιωνα, του φωτογράφου και ρεπόρτερ Tζέικομπ Ρις. 

Στο φωτογραφικό έργο και τα ρεπορτάζ του Ρις αποτυπώθηκαν με τον πιο γλαφυρό τρόπο οι τεράστιες κοινωνικές ανισότητες των ΗΠΑ. Τρυπώνοντας στις χειρότερες συνοικίες της Νέας Υόρκης, ο δαιμόνιος ρεπόρτερ κατάφερε να στρέψει επάνω του την προσοχή του τότε επιθεωρητή της αστυνομίας και μετέπειτα προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Θίοντορ Ρούσβελτ. Βασισμένος στις παρατηρήσεις του Ρις, ο Ρούζβελτ επέφερε καινοτόμες αλλαγές στην (ανά)διανομή του στεγαστικού πλούτου των Νεουορκέζων, αναβαθμίζοντας παράλληλα τη ζωή μιας πόλης που μαστιζόταν από τις συμμορίες και τη βία. Για τον νεαρό επιθεωρητή, ο ακτιβιστής ρεπόρτερ ήταν "ο μεγαλύτερος Αμερικανός που ξέρω".

Προφανώς το ίδιο και για τον μεγαλύτερο εν ενέργεια προπονητή μπάσκετ στον κόσμο. Στα αποδυτήρια των Σπερς, ανάμεσα στα ντουλαπάκια των Ντάνκαν και Τζινόμπιλι, συναντά κανείς τα γραφόμενα του: "Oταν τίποτα δε μοιάζει να βοηθά, πηγαίνω και παρακολουθώ έναν εργάτη που χτυπά με το σφυρί του έναν βράχο, ίσως και εκατο φορές μέχρι αυτός να ραγίσει. Κι όμως, στην εκατοστή πρώτη εκείνος σπάει στα δύο, και ξέρω πως δεν ήταν αυτό το χτύπημα που το κατάφερε - αλλά όλα τα άλλα που πέρασαν πιο πριν".

Η επιμονή, η υπομονή, το καλό κρασί, τα 5 πρωταθλήματα, το περασμα στο πάνθεον της μπασκετικής ιστορίας. 

[Ολα αυτά πιθανώς να είναι μαλακίες. Ιδού τι αποθανάτισε ο Τζέικομπ Ρις]

Tο κείμενο που διαβάσατε είναι μια αυθαίρετη συρραφή πληροφοριών από τις εξής πηγές: 

http://sports.yahoo.com/blogs/nba-ball-dont-lie/popping-bottles--spurs-coach-gregg-popovich-and-the-elusive-rock---hammer-pinot-noir-160224069.html

 http://www.oregonlive.com/sports/oregonian/john_canzano/index.ssf/2014/07/canzano_finding_gregg_popovich_1.html

 http://www.smithsonianmag.com/history/pioneering-social-reformer-jacob-riis-revealed-how-other-half-lives-america-180951546/