Ειδα ξανά και ξανά τα τελευταια τρία λεπτά του Ζαλγκίρις - ΠΑΟ ψάχνοντας επίμονα για τακτικά λάθη. Για όλο το παιχνίδι μπορεί να πει κανείς διάφορα (ο Μαυροκεφαλίδης ως stretch four?), για την κατάληξη του μάλλον λίγα. Δηλαδή εδώ?
Οκ, ο Μιλάκνις είχε βάλει σουτ, αλλά το hedge να βγαινει στο κέντρο? Πώς να ανακάμψει ο Μαυροκεφαλίδης? Φυσιoλογικά στο 4 ενατίον 3 o Τσέρι βρήκε τον διάδρομο και πήγε στο καλάθι. Η τακτική επιλογη δεν είναι παράλογη, η εκτέλεση της είναι επιεικώς κακη. Η Ζαλγκίρις παίζει σε αυτό το σημειο χωρίς τον Αντερσον, συνεπώς μια γρηγορη ανάκαμψη θα έκανε πιθανώς τη δουλειά. Μόνο που δεν ήταν γρήγορη.
Και μετά είναι αυτό...
Πριν το επιθετικό ριμπάουντ και το καλάθι του Τσέρι όλα τα μπλοκ άουτ και οι τοποθετήσεις είναι υπέρ της Ζαλγκίρις. Ακόμη και αν η μπάλα δεν έκανε το χατήρι του Αμερικάνου (πήγε στα χέρια του) , το πιθανότερο είναι πως η κατοχή θα χανόταν έτσι κι αλλιώς. Στη συνέχεια της φάσης, Γιάνκοβιτς και Μαυροκεφαλίδης απλά ολιγώρησαν και επέτρεψαν το drive.
Και έπειτα έχουμε το σκριν της χρονιάς ...
Αλλού ο Διαμαντίδης, αλλού ο ψηλός και ο Τσέρι περνάει πανεύκολα το "εμπόδιο" με αποτέλεσμα η άμυνα της Ζαλγκίρις να διατηρήσει την ισορροπία της. Ο Γιαφτόκας ακολουθεί τον Μαύρο μέσα, ο Αντερσον μένει στον Γιάνκοβιτς ο οποίος σουτάρει αιρμπολ. Η επιλογή δεν είναι κακή. Δηλαδή εσεις δεν θα δίνατε στον Διαμαντίδη τη δυνατότητα να οργανώσει αυτός μια κρίσιμη επίθεση? Η εκτέλεση όμως είναι κακή.
Των φάσεων αυτών προηγειται ένα ποστάρισμα του 3D και πάσα στον Μαυροκεφαλίδη για ελευθερο άστοχο τρίποντο, και έπεται η αποστολή αυτοκτονίας του Ντεμάρκους Νέλσον στην καρδιά της Λιθουανικής άμυνας όταν όμως μάλλον είχαν όλα κριθεί.
Στο τελευταίο τρίλεπτο του αγώνα της Παρασκευής ο ΠΑΟ δεν μπήκε χωρίς σχέδιο. Μπήκε όμως χωρίς ψυχή και μπήκε με παίκτες οι οποίοι δεν έκαναν σωστά βασικά πράγματα: ένα μπλοκ άουτ, μία πλάγια μετακίνηση των ποδιών, ένα σκριν. Αυτό δεν είναι μια μικρή ιστορία, η στελέχωση μετράει: ολόκληρος ο κόσμος του NCAA αποθεώνει τον Τζον Καλιπάρι, όχι γιατί είναι ένας εξαιρετικός κοουτς, αλλά διότι καταφέρνει να φέρνει στο Κεντάκι τους καλύτερους δυνατούς παίκτες. Φετος η ομάδα του πάει για ένα ιστορικό 40 - 0, αρκεί φυσικά να ανταποκριθεί στην τρέλα του Μαρτίου. Για τον κοουτς Καλ, τη δουλειά θα την κάνουν πρώτα οι παίκτες...
Σε κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να προσβλέπει ο Ιβάνοβιτς, και ας είναι σίγουρα συζητήσιμη η στελέχωση της πεντάδας του τριφυλλιού στα τελευταια λεπτά της πρόσφατης αναμέτρησης. Η ουσια όμως είναι πως καλειται να διαχειριστεί ένα ρόστερ το οποίο δεν ανταποκρίνεται στο είδος του μπάσκετ που έχει στο μυαλό του. Η άμεση εκτέλεση και η εκμετάλλευση του μισού μέτρου που δίνει η άμυνα είναι στοιχεία που απαιτούν παικταράδες. Σκεφτείτε με ποιους έπαιξε αυτό το παιχνίδι η Ταού των 00's.
Σε βραδιές που οι παίκτες του ΠΑΟ νοιώθουν αυτοπεποίθηση, το προιόν είναι παραπάνω απο ελκυστικο. Τα τρίποντα μπαίνουν, η επίθεση κινείται γρηγορα, οι αιφνιδιασμοί διαδέχονται ο ένας τον άλλον. Το ΟΑΚΑ είναι σε διάφορες στιγμές φέτος μια απότομη κατηφόρα. Η έλλειψη σταθερότητας δεν αφορά τόσο την απουσία σχεδίου, όσο την απουσια εκείνων που θα το φέρνουν σταθερά εις πέρας.
Παρατηρώ πως πολλοί φίλοι των πράσινων έχουν αρχίσει να τα βάζουν με τον Ιβάνοβιτς. Δεν το θεωρώ δίκαιο. Πρώτον διότι οι στόχοι της ευρωπαικής σεζόν (δείχνουν πως) θα επιτευχθούν . Δευτερον διότι η ομάδα τους έχει παίξει σε στιγμές ωραιο μπάσκετ. Τρίτον διότι η σεζόν δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Από εκεί και πέρα μπορεί κάποιος μιλησει για την 'ελληνοποίηση' και την εκμετάλλευση των νέων. Δεν έχω καμμιά αντίρρηση, μόνο που αυτό ειναι μια τελειως διαφορετική ιστορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου