Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

Τοπ -16 group F : Μια πρώτη γεύση και λίγα σχόλια

Οι χθεσινές δηλώσεις του Σαούλιους Στομπέργκας οτι η ομάδα του πάει για την πρόκριση στους 8 δείχνει και την επιτυχία του νέου μοντέλου του τοπ-16 που εφαρμόζεται από περυσι. Το πιθανότερο είναι η Ζαλγκίρις να μην τα καταφέρει, όμως τουλάχιστον το σύστημα της δίνει το δικαίωμα να ελπίζει και να χτυπάει τα παιχνίδια. Προς τέρψιν όλων των μπασκετοφιλων το σύγχρονο τοπ-16 έχει ελάχιστα αδιάφορα ματς και πολύ ανταγωνισμό. Η Ζαλγκίρις είναι η μοναδική περίπτωση στην οποία βάζω υπογραφή γιατί όρκο δεν μπορείς να πάρεις για τίποτα έτσι όπως έιναι τα πράγματα.




Να, δείτε π.χ. την ΤΣΣΚΑ. Χάνει στην Παρτίζαν και μετά κάνει σχεδόν περίπατο απέναντι στην ομάδα-φόβητρο της διοργάνωσης νικώντας τη μάλιστα στο δικό της παιχνίδι, χωρίς μάλιστα τον σούπερ φορμαρισμένο Σόνι Ουίμς και τον Κάιλ Χάινς. Παίζοντας φυσικά και άμυνα του θανατά με την ταυτοχρονη παρουσία των Χριάπα και Βοροντσέβιτς στο παρκέ μαζί με ένα πεντάρι. Μιλάμε για ύψος, όχι αστεία. Αυτό που μπερδεύει την ομάδα του Μεσίνα είναι φυσικά ο Τεόντοσιτς, για τον οποίο οι ιδεές του Ιταλού μοιάζουν να έχουν στερέψει, αλλά και η ταυτόχρονη παρουσία του Χάινς στο 4 μαζί με έναν εκ των Κάουν, Κρίστιτς. Το σχήμα αυτό χρησιμοποιείται πια όλο και λιγότερο αφού χημεία δεν βρήκε και είναι δύσκολο να βρει και στο μέλλον. Η ομάδα θα είναι στην πρώτη τριάδα, όμως είναι δύσκολο να πουμε τι θέση θα πάρει.

Και αυτό γιατί η Ρεάλ με τη Μακάμπι θα τρέξουν την κούρσα ως το τέλος. Οι Μαδριλένοι παραμένουν το μεγάλο φαβορί, όμως ομάδες που τους ματσάρουν γερά στην περιφέρεια και δε φοβούνται να βγουν στο transition θα τους δημιουργήσουν προβληματα. Οπως ακριβώς η ΤΣΣΚΑ. Η ομάδα του Λάσο νοιώθει πολύ άνετα απέναντι στον αργό ρυθμό των ατιπάλων γιατί κλέβει μπάλες εύκολα (8 ανά παιχνίδι) και βγαίνει μπροστά γρήγορα. Αν θέλει κάποιος να την προβληματίσει, πρέπει να βρει ανέτοιμη τη δική της άμυνα. Η Μακάμπι π.χ. μπορεί να το κάνει, αν και η δική της περιφέρεια δεν τρομάζει καθόλου στο αμυντικό κομμάτι του παιχνιδιού. Εντούτοις, και σε αντίθεση με πέρυσι, οι προσθήκες των Μπλου και Ινγκλς έχουν δώσει μεγάλη ευελιξία στο ρόστερ στις θέσεις 3-4. Ο Αυστραλός για παράδειγμα έχει μοιραστεί τα λεπτά του ανάμεσα στις δύο θέσεις, ενώ ο Σμιθ έχει πλησιάσει φέτος το καλάθι περισσότερο από κάθε άλλη φορά παράγοντας τα καλύτερα του νούμερα σε ριμπάουντ και ποσοστά σουτ σε σχέση με κάθε άλλη θητεία του στην Ευρωλίγκα. Η παρουσία του Μπλου προσθέτη εμπειρία, καθαρό μυαλό και clutch plays με τον Μπλατ να βρίσκεται μπροστά σε μια πληθώρα επιλογών που όμοια της η Μακάμπι δεν είχε τα τελευταία χρόνια. Για να μην αναφέρουμε και τα μπακ-απ του Τζέιμς, τα οποία πέρυσι ήταν ανύπαρκτα. Του Σόφο του ταιριάζει το Ισραήλ.

Οι τρεις αυτές ομάδες λογικά θα κονταροχτυπηθούν για τις δύο πρώτες θέσεις, δεδομένης και της καλής εικόνας που παρουσίασε η Μακάμπι στον πρώτο γύρο απέναντι στη θεωρητικά καλύτερη από τις άλλες ομάδες, τη Λοκομοτίβ Κουμπάν. Θεωρητικά καλύτερη βέβαια, γιατί η εικόνα των τελευταίων εβδομάδων είναι αποκαρδιωτική. Ο Μπράουν δε θυμίζει σε τίποτα τον παίκτη του πρωτου γύρου, ο Ουίλιαμς δεν έχει ρόλο, ο Χέντριξ είναι μια έξω και μία μέσα, με αποτέλεσμα οι Ρώσοι να κρέμονται από τα χέρια του Καλνιέτις και του Σίμον και να κάνουν προσευχές να αντέχει ο Μάριτς στον υψηλό ρυθμό των αγώνων. Δεν αποκλείω να συνέλθουν, αλλά υπάρχουν εσωτερικά ζητήματα τα οποία αφορούν το αστέρι της ομάδας και ο πάγκος δεν εμπνέει επιστοσύνη. Στην καλή της μέρα η Λόκο είναι μαυρο άλογο, στην κακή άστα να πάνε.

Αν κάποια ομάδα μπορεί να την ξεπεράσει είναι η... 



Ελα μου ντε.

 Και εδώ είναι το ωραίο του ομίλου. Παρτίζαν, Μπάγερν και Γαλατά βράζουν στο ίδιο καζάνι. Τα σερβάκια έχουν ψυχή, έναν αυριανό σταρ στο πρόσωπο του Μπογκντάνοβιτς και καποιους αξιόπιστους παίκτες (Λοβέρν, Κίνσει). Ομως καλά δεν παίζουν και δεν είναι τυχαίο πως μετά το θρίαμβο επί της ΤΣΣΚΑ έχασαν με κάτω τα χέρια από τη Μακάμπι. Ο Βουγιόσεβιτς έχει φτιάξει μια ομάδα που δυσκολεύεται πολύ να βρει καλά ελεύθερα σουτ και να τρέξει στον αιφνιδιασμό παρά τη νοοτροπία "too hard to die" που έχει στο Βελιγράδι, μακριά από το οποίο χάνει όλη τη δυναμή της *(1). Τον κορυφαιο ριμπάουντερ Λοβέρν, τον αφήνουν όλοι ελεύθερο. 

Η Γαλατά, μακράν η πιο άτυχη ομάδα της διοργάνωσης, εσκαψε το λάκκο της με την ήττα στην Πόλη από τη Λοκομοτίβ και η νίκη μέσα στο Μόναχο δύσκολα θα τη βγάλει στον αφρό. Θα χρειαστεί πιο εντυπωσιακά αποτελέσματα και δεν το βλέπω να έρχονται, ειδικά τη στιγμή που ο Μπονσού έκανε νωρίς τα 4-5 καλά παιχνίδια που κάνει κατά μέσο όρο σε μια ευρωπαική του σεζόν. Ενας Αρόγιο δε φτάνει, αλλά ας μη ξεχνάμε πως η ομάδα σχεδιάστηκε με Τζαβάι, Γκόρντον, Ντάντλει και Μαρκοισβίλι. Ε, πόση γκαντεμιά να αντέξει κανείς? 

Τελος η Μπάγερν είναι ομάδα σοβαρή όπως και ο προπονητής της. Είχαμε προειδοποίησει για αυτήν στην αρχή της χρονιάς και μέχρι στιγμής δικαιώνει τις προβλέψεις. Αν δεν ήταν η αναπάντεχη ήττα από τους Τούρκους στο γήπεδο της, θα την έβαζα πρώτη υποψήφια να κοντράρει τη Λοκομοτίβ για την τέταρτη προνομioύχο θέση. Ας πρόσεχαν, και ειδικότερα ας πάσαρε και λίγο ο Ντιλέινι αντί να πάει να κερδίσει μια ομάδα μόνος του. Ο εν λόγω παίκτης είναι πάντως από τους καλύτερους της διοργάνωσης και σίγουρα θα απασχολήσει και μεγαλύτερους συλλόγους στο μέλλον. Οι Γερμανοί έχουν μια σωστά δομημένη ομάδα με συγκεκριμένους ρόλους και αρμοδιότητες και με καλό για τα δεδομένα τους πάγκο. Με την επιστροφή του Τζέντοβιτς μπορούν να βελτιωθούν και άλλο και επειδή τους έχω παρακολουθήσει κάμποσο θα γράψω και κάτι πιο αναλυτικό για εκείνους μέσα στη χρονιά. Τα ματς με την Κουμπάν θα κρίνουν πολλά.

Αφησα φυσικά τη Ζαλγκίρις γιατί το έλλειμα εμπειρίας είναι τέτοιο, που θα χρειαστούν 10 Γιανκούνες και πέντε Γιασικεβίτσιοι για να την κάνουν καλά. Με Λαβρίνοβιτς κανείς δεν πήγε ποτέ μπροστά. Τα παιχνίδια βέβαια θα τα παλέψει, θα κάνει και νίκες, αλλά όλα αυτά όσο αντέχει ο θαυματουργός κοντός Ντέντμον. Η κατάρρευση του στη Ρωσία, σήμανε την κατάρρευση ολόκληρης της ομάδας. Η απόφαση του Στομπέργκας να τον αφήσει εκτός στο τέλος έμοιζε με παράδοση ανευ όρων.  

Σημείωση: Δεν ικανοποίησε το Cabernet Νέα Δρυς 2004 του Αντωνόπουλου, παρά το έξοχο ψήσιμο που έκανα σήμερα στο t-bone. Ενα από τα κορυφαία ελληνικά κρασιά, μετά από δυο χρόνια στο συντηρητή μου έχασε τη δυναμική του. Αν έχετε ένα τέτοιο μπουκάλι, πιείτε το τώρα!!!


*(1) Πολύ αναλυτικά για το πρόβλημα της Παρτιζάν έχει γράψει ο Rod Higgins του in-the-game εδώ

2 σχόλια:

  1. Δασκαλε το Τ-bone ηταν ομως εξαιρετο, οπως φυσικα και οι αναλυσεις σου για τη ρεάλ και το top-16 οπως παντα αλλωστε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. σε ευχαριστώ μαθητή μου που θα παρακαλούσα να μας λες και το ονοματάκι σου

      Διαγραφή