Πόσο μακριά είναι μια εμφατική νίκη από μια ήττα? Οσο απέχει μια άδεια ρακέτα από μια γεμάτη, λέει ο (γ)κουρού.
Δεν είναι φυσικά ρητό παγκόσμιας ισχύος ή κανόνας πασών των περιπτώσεων. Μοιάζει όμως να είναι το στόρι της αναμέτρησης του Παναθηναικού με την Τάου ή Κούτσα (πάντα Τάου ρε). Οι Βάσκοι μπορούσαν να γεμίσουν τον χώρο κάτω από το καλάθι με ένα μόνο παίκτη, τον επιθετικά ταλαντούχο αλλά νερόβραστο Τίμπορ Πλάις. Οταν ο Στέφαν Λάσμε αναγκάστηκε να αποχωρήσει μετά το 4ο φάουλ, ο Παναθηναικός φάνηκε οτι εκείνος είχε και δεύτερο. Οχι τον γηραιό Μπατίστ, αλλά τον πολύτιμο κύριο Τζέιμς Γκιστ. Τα τελευταία 15 λεπτά του αγώνα βρήκαν την Λαμποράλ περίπου χωρίς ο Πλάις αγωνίστηκε μόνο στα 6. Θεωρητικά και στον ΠΑΟ θα έπρεπε να είχε συμβεί το ίδιο. Δεν συνέβη γιατί απλούσταστα ο Τζειμς Γκιστ ήταν εκεί. Να παίξει άμυνες, να δώσει σκορ και να μαρκάρει ψηλά, χαμηλά και όπου αλλού βάζει ο νους σας. Πόσο διαφορετική θα ήταν άραγε η εικόνα του αγώνα αν το ευέλικτο σχήμα της Λαμποράλ έπρεπε να κυνηγά πάνω κάτω ο Μαυροκεφαλίδης?
Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση για τον Παναθηναικό ο Τζέιμς Γκιστ. Ο ερχομός του την περυσινή σεζόν σηματοδότησε την αντεπίθεση, η ανταλλαγή με τον Πανκο το κόλπο γκρόσο της χρονιάς. Ο Γκιστ έδωσε οντότητα στη ρακέτα και αποτέλεσε το θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίστηκε η αποτελεσματικότατη switch defense του Παναθηναικού. Μόνο με τον Λάσμε, αυτό δεν θα ήταν δυνατό. Η παρουσία του Γκιστ έδωσε τη δυνατότητα της ύπαρξης ενός φόβητρου (μεταξύ άλλων και) για τους αντίπαλους περιφερειακούς σκόρερ. Ρωτήστε τον Ναβάρο, δείτε την απόδοση του Σπανούλη όταν βρίσκεται απέναντι του.
Η δείτε τον Νοτσιόνι.
Μισό λεπτό, τον Νοτσιόνι τον μαρκαρε ο Μασιούλις. Πολύ σωστά. Ομως αυτό που επέτρεψε στον Πεδουλάκη να κατεβάσει το τριάρι του στο "αμυντικό" ποστ ήταν οι δυνατότητα του Γκιστ να μαρκάρει με συνέπεια στην περιφέρεια. Κάπως έτσι βγήκε εκτός επιθετικης εξίσωσης ο τσαμπουκαλής και συμπαθέστατος (σε μένα) Αργεντίνος. Και κάπως έτσι ο Γκιστ έπαιξε στο πρώτο ημίχρονο 4άρι στην επίθεση, 2άρι και 3άρι στην άμυνα, 5άρι σε 12 ολόκληρα λεπτά προς το τέλος.
Το ξαναλέω. Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση ο Γκιστ. Εκείνος πέρασε τον ΠΑΟ από τις συμπληγάδες του πρωτου γύρου ως ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Και τώρα, αφήνει τον πρώτο ρόλο σε αυτούς που είναι στην καλύτερη τους φόρμα (Διαμαντίδη, Λάσμε) και εκείνος γεμίζει ιδανικά τα κενά. Παίζει άμυνα για όλους, βάζει τους πόντους που χρειάζονται και αποτελεί συνεχή πηγή ενέργειας στο παρκε. Υποψιάζομαι πως ο Μπαρτζώκας στον Ολυμπιακό θα τον επέλεγε με κλειστά μάτια. Στην γεμάτη ανοιχτούς διαδρόμους και ευάλωτη στο ενας εναντίον ενός άμυνα των ερυθρολεύκων, ο Αμερικάνος θα ήταν το ιδανικό συμπλήρωμα.
Κατά τα άλλα, φυσικά ο Παναθηναικός που εμφανίστηκε στη Βιτόρια ήταν ο καλύτερος της σεζόν που διανύουμε. Και αυτό γιατί περα από τα προφανή (άμυνα με αλλαγές, πολύ δουλειά στο παιχνίδι απομόνωσης, post-up και μπλα μπλα μπλα) , κέρδισε χωρίς να χρειαστεί να "καταστρέψει" τον αγώνα. Αντιθέτως, επέτρεψε στη Λαμποράλ να έχει παραπάνω κατοχές από οσες έχει συνήθως στην έδρα της και φρόντισε απλά να την κάνει να ιδρώσει για να τις μετατρέψει σε καλάθια. Ποιος είπε πως οι πράσινοι δεν μπορούν να ακολουθήσουν σε ρυθμό κανονικου παιχνιδιού μπάσκετ? Το αν πάντα το θέλουν, αυτό είναι άλλη ιστορία.
Χθες το μεσημέρι, έφτιαξα μια σφυριδούλα με σάλτσα κάππαρης. Σας πληροφορώ πως η βαρελίσια Σαντορίνη του κτήματος Σιγάλα ήτανε μούρλια δίπλα της.
Δεν είναι φυσικά ρητό παγκόσμιας ισχύος ή κανόνας πασών των περιπτώσεων. Μοιάζει όμως να είναι το στόρι της αναμέτρησης του Παναθηναικού με την Τάου ή Κούτσα (πάντα Τάου ρε). Οι Βάσκοι μπορούσαν να γεμίσουν τον χώρο κάτω από το καλάθι με ένα μόνο παίκτη, τον επιθετικά ταλαντούχο αλλά νερόβραστο Τίμπορ Πλάις. Οταν ο Στέφαν Λάσμε αναγκάστηκε να αποχωρήσει μετά το 4ο φάουλ, ο Παναθηναικός φάνηκε οτι εκείνος είχε και δεύτερο. Οχι τον γηραιό Μπατίστ, αλλά τον πολύτιμο κύριο Τζέιμς Γκιστ. Τα τελευταία 15 λεπτά του αγώνα βρήκαν την Λαμποράλ περίπου χωρίς ο Πλάις αγωνίστηκε μόνο στα 6. Θεωρητικά και στον ΠΑΟ θα έπρεπε να είχε συμβεί το ίδιο. Δεν συνέβη γιατί απλούσταστα ο Τζειμς Γκιστ ήταν εκεί. Να παίξει άμυνες, να δώσει σκορ και να μαρκάρει ψηλά, χαμηλά και όπου αλλού βάζει ο νους σας. Πόσο διαφορετική θα ήταν άραγε η εικόνα του αγώνα αν το ευέλικτο σχήμα της Λαμποράλ έπρεπε να κυνηγά πάνω κάτω ο Μαυροκεφαλίδης?
Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση για τον Παναθηναικό ο Τζέιμς Γκιστ. Ο ερχομός του την περυσινή σεζόν σηματοδότησε την αντεπίθεση, η ανταλλαγή με τον Πανκο το κόλπο γκρόσο της χρονιάς. Ο Γκιστ έδωσε οντότητα στη ρακέτα και αποτέλεσε το θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίστηκε η αποτελεσματικότατη switch defense του Παναθηναικού. Μόνο με τον Λάσμε, αυτό δεν θα ήταν δυνατό. Η παρουσία του Γκιστ έδωσε τη δυνατότητα της ύπαρξης ενός φόβητρου (μεταξύ άλλων και) για τους αντίπαλους περιφερειακούς σκόρερ. Ρωτήστε τον Ναβάρο, δείτε την απόδοση του Σπανούλη όταν βρίσκεται απέναντι του.
Η δείτε τον Νοτσιόνι.
Μισό λεπτό, τον Νοτσιόνι τον μαρκαρε ο Μασιούλις. Πολύ σωστά. Ομως αυτό που επέτρεψε στον Πεδουλάκη να κατεβάσει το τριάρι του στο "αμυντικό" ποστ ήταν οι δυνατότητα του Γκιστ να μαρκάρει με συνέπεια στην περιφέρεια. Κάπως έτσι βγήκε εκτός επιθετικης εξίσωσης ο τσαμπουκαλής και συμπαθέστατος (σε μένα) Αργεντίνος. Και κάπως έτσι ο Γκιστ έπαιξε στο πρώτο ημίχρονο 4άρι στην επίθεση, 2άρι και 3άρι στην άμυνα, 5άρι σε 12 ολόκληρα λεπτά προς το τέλος.
Το ξαναλέω. Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση ο Γκιστ. Εκείνος πέρασε τον ΠΑΟ από τις συμπληγάδες του πρωτου γύρου ως ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Και τώρα, αφήνει τον πρώτο ρόλο σε αυτούς που είναι στην καλύτερη τους φόρμα (Διαμαντίδη, Λάσμε) και εκείνος γεμίζει ιδανικά τα κενά. Παίζει άμυνα για όλους, βάζει τους πόντους που χρειάζονται και αποτελεί συνεχή πηγή ενέργειας στο παρκε. Υποψιάζομαι πως ο Μπαρτζώκας στον Ολυμπιακό θα τον επέλεγε με κλειστά μάτια. Στην γεμάτη ανοιχτούς διαδρόμους και ευάλωτη στο ενας εναντίον ενός άμυνα των ερυθρολεύκων, ο Αμερικάνος θα ήταν το ιδανικό συμπλήρωμα.
Κατά τα άλλα, φυσικά ο Παναθηναικός που εμφανίστηκε στη Βιτόρια ήταν ο καλύτερος της σεζόν που διανύουμε. Και αυτό γιατί περα από τα προφανή (άμυνα με αλλαγές, πολύ δουλειά στο παιχνίδι απομόνωσης, post-up και μπλα μπλα μπλα) , κέρδισε χωρίς να χρειαστεί να "καταστρέψει" τον αγώνα. Αντιθέτως, επέτρεψε στη Λαμποράλ να έχει παραπάνω κατοχές από οσες έχει συνήθως στην έδρα της και φρόντισε απλά να την κάνει να ιδρώσει για να τις μετατρέψει σε καλάθια. Ποιος είπε πως οι πράσινοι δεν μπορούν να ακολουθήσουν σε ρυθμό κανονικου παιχνιδιού μπάσκετ? Το αν πάντα το θέλουν, αυτό είναι άλλη ιστορία.
Χθες το μεσημέρι, έφτιαξα μια σφυριδούλα με σάλτσα κάππαρης. Σας πληροφορώ πως η βαρελίσια Σαντορίνη του κτήματος Σιγάλα ήτανε μούρλια δίπλα της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου