Περίεργα πράγματα...

Οταν ο Ολυμπιακός έκανε το 10-0 στον όμιλο της Ευρωλίγκα, το ρεκόρ αντιμετωπίστηκε από τους περισσότερους σαν ένα αποτέλεσμα συγκυριών. Κάποια παιχνίδια λέει ήταν τυχερός που τα κέρδισε, οι αντίπαλοι ήταν καφενεία, δεν παίζει πολύ καλό μπάσκετ, κάνει μέτριες εμφανίσεις, αν δεν έμπαινε το τάδε σουτ κλπ. Περίεργα πράγματα. Εγώ εχω μάθει τόσα χρόνια πως στο μπάσκετ συνήθως κερδίζει ο καλύτερος μέσα σε ένα 40λεπτό και πως αν δεν υπάρχει τέτοιος, τότε κερδίζει αυτός που θα εκτελεσει καλύτερα τις τελευταίες επιθέσεις και άμυνες.


Υπό αυτή την έννοια μοιάζει μάλλον περίεργο που ο Ολυμπιακός του μέτριου μπάσκετ επικράτησε ολοκληρωτικά της Φενερμπαχτσέ, αναγκάζοντας την να παίξει επί 40 λεπτά στον δικό του φρενήρη ρυθμό. Εκτός αν είναι καφενείο μια ομάδα του Ομπράντοβιτς με στελέχη τους Μπιέλιτσα, Πρελτλντλτνιτς και Μπογκντάνοβιτς. Το σημερινό ποστ επιχειρεί να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να συνοψίσει όσα υποστηρίζουμε για τον Ολυμπιακό από την αρχή της χρονιάς. Οτι δηλαδή, ναι!, ο Ολυμπιακός έχει αδυναμίες σε ριμπάουντ και άμυνα στη ρακέτα, αλλά αυτές είναι οι αδυναμίες μιας γενικά πραγματικά καλής ομάδας. Το τέλειο μπάσκετ δεν το έπαιξε ποτέ κανείς (πλην Παγκρατίου του Τζαλαλή) και δεν έχει κάποιο νόημα να το ψάχνουμε. Οπως επίσης δεν έχει νόημα να προσπαθούμε να προβλέψουμε που θα φτάσει φέτος ο Ολυμπιακός. Οι δυνατότητες είναι για F4 , ομως δεν ξέρεις ποτέ τι κέντα θα σου κάτσει. Το να βάλεις το χέρι σου στη φωτιά είναι επίσης περίεργο πράγμα.


Αυτό που δεν είναι καθόλου περίεργο να υποστηρίξει κανείς, είναι πως ο Ολυμπιακός διαθέτει μια  επιθετική λειτουργία, η οποία όταν αποδίδει στο maximum, προσφέρει κάτι συναρπαστικό στο μάτι του θεατή και τρόμο σε εκείνο του αντιπάλου. Κάπως έτσι ίσως να ένοιωσαν οι παίκτες της Φενέρ όταν, μετά από ένα τρίτο δεκάλεπτο που έφεραν το παιχνίδι στα μέτρα τους, αντίκρισαν μπροστά τους ένα πολυβολείο των 33 πόντων στην τέταρτη περίοδο. Οταν ο ασσύληπτος Βασίλης Σπανούλης μπήκε μέσα περίπου 6 λεπτά πριν το τέλος, οι ερυθρόλευκοι δεν αστόχησαν ποτέ. Και ο,τι και να έβαζε στην άλλη άκρη ο θαυμαστός Πρελντζιτς είχαν πάντα την απάντηση. Τίποτα δεν ήταν τυχαίο στον χθεσινό Ολυμπιακό. Αν ήταν, ο μετρητης λαθών δεν θα σταματούσε στο 4(!) σε ένα παιχνίδι ξέφρενου ρυθμού. Ουτε οι ασίστ θα ήταν 20. Ο Ολθμπιακός παραμένει ένας "μάστορας" στο decision making.

Ουτε επίσης θα είχε ο Ολυμπιακός τις λύσεις στα τρικ της πονηρής αλεπούς. Οταν π.χ. στο τέλος του γ΄δεκαλέπτου ο πάγκος του διέγνωσε τη διάθεση των Κλέιζα και Μπιέλιτσα να τραβηχτούν έξω για να σουτάρουν ή να διεισδύσουν, απέσυρε τον αργό στις εξοδους του Πρίντεζη, έβαλε στο 4 τον Περπέρογλου και μετέφερε τους πονοκεφάλους στην άλλη άκρη του γηπέδου, εκεί όπου ο γρίφος του τριγώνου "Σπανούλης, Περπέρογλου, Λοτζέσκι " παρέμεινε άλυτος μέχρι το τέλος.
Εκανε και άλλα ο Ομπραντοβιτς. Μετά το οργιαστικό πρώτο ημίχρονο του αρχηγού έβαλε επάνω του ψηλότερους αντιπάλους, κάτι σαν την τακτική του Μπιάνκι ή του Πεδουλάκη. Σταμάτησε τα hedge out που δεν του βγήκαν και στον Σπανούλη εφορμούσαν πότε ο Πρέλντζιτς και πότε ο Μπιέλιτσα. Ομως αυτή τη φορά ο Σπανούλης ήταν έτοιμος. Μια με step back τρίποντα, αλλη με drive, τρίτη με άμεση πάσα στον διπλανό παίκτη, ο περυσινός MVP αποδόμησε πλήρως κάθε στρατηγική και αφησε τις φιλοδοξίες για τούρκικο θρίαμβο να μείνουν ως είχαν. Η τακτική αυτή (το λεγαμε και μετά τη νίκη του ΠΑΟ) είναι έτσι κι αλλιώς δίκοπο μαχαίρι όταν έχεις απέναντι σου τέτοιους παίκτες.

Ηταν και άλλοι οι διακριθέντες έτσι?
Ο Περπέρογλου κάνει χρονιά καριέρας. Η φάση στην οποία αστοχεί σε τρίποντο, μαζεύει το επιθετικό ριμπάουντ και εφορμά ξανά στο καλάθι είναι από το φετινό του ρεπερτόριο. Η τόλμη στα κρίσιμα σημεία επίσης, η ταχύτητα στο πιβοτάρισμα (sic) ένα κλικ πάνω από τα προηγούμενα χρόνια.
Ο Μάντζαρης, τρίτος στη σειρά, σε άλλο ένα μεστό κρίσιμο παιχνίδι φέτος. Εχει βελτιώσει πολύ την εκτέλεση του, ενώ στην άμυνα παραμένει ο μπαλαντέρ που δίνει οντότητα στα αμυντικά σχέδια του κοουτς. Οταν στην αρχή του παιχνιδιού ο Πρέλντζιτς (ναι, πάλι αυτός) προκαλούσε πονοκεφάλους στο match up με τον Λοτζέσκι, η εντολη ήταν ξεκάθαρη. Ο γκαρντ του Ολυμπιακού έπρεπε να πάει πάνω του. Η δημιουργία της Φενέρ βραχυκύκλωσε, ο Ολυμπιακός πάτησε στο γήπεδο σιγουρα για το πρώτο μισό του αγώνα. Η μέτρια εμφάνιση του Μπογκντάνοβιτς είναι και αυτή δικό του επίτευγμα.
Ο Λοτζέσκι εμφανίστηκε στα δύσκολα και έκανε πάρα πολλά. Εβαλε κρίσιμα σουτ, έκανε ένα υπερπολύτιμο κλέψιμο. Ομως μην παραβλέπουμε πως η Φενέρ πήρε πολλά όταν τον σημάδευε ασταμάτητα στο πρώτο ημίχρονο. Και σίγουρα κάποια ακόμα έδωσε το ίδιο σημάδεμα και στην τρίτη περίοδο. Στο τέλος όμως ανέβηκε και αυτός, για να αναπληρώσει τον ρόλο του τεταρτου διακριθέντος που κατείχε στο πρώτο μισό ο Πρίντεζης.

Θα μπορούσε να έχει κανείς και παρατηρήσεις. Και πάλι οι ψηλοί δε συμμετείχαν πολύ στην επίθεση*(1), και πάλι οι διάδρομοι προς το καλάθι του Ολυμπιακού ήταν ανοιχτοί, στα ριμπάουντ υπερίσχυσε για μια ακόμη φορά ο αντίπαλος. Η άμυνα σε αυτόν τον αγώνα έμενε πολλές φορές μέσα σε flat κάλυψη για να εμποδίσει τα δύο μεγάλα επιθετικά ατού της Φενέρ να πάνε προς το καλάθι. Μοιραία κάποιες περιστροφές οδήγησαν στην απώλεια 12 αμυντικών ριμπάουντ, ενώ δεν ικανοποιεί ο αριθμός 5 στο σύνολο των σκουπιδιών Πριντεζη και Ντάνστον (ο Σίμονς ήταν καλός). Ομως αυτά θα μας απασχολήσουν περισσότερο στο παιχνίδι με τη Μπαρτσελόνα, εκεί που οι Τόμιτς, Ντορσει, Λάμπε και λοιποί συγκροτούν μεγαλύτερη απειλή από την φροντ λάιν της Φενέρ.

Προς το παρόν, ας μείνουμε σε αυτά που βλέπουμε και ας μην λέμε περίεργα πράγματα. Ο Ολυμπιακός παίζει μπάσκετ το οποίο χαίρεσαι να το βλέπεις ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα. Και χθες ήταν ένα τέτοιο, χαρούμενο βράδυ.

*(1) Οι ψηλοί μπορεί να μη συμμετείχαν τόσο επιθετικά, όμως οι προσπαθειες του Ολυμπιακού μέσα στη ρακέτα δεν ήταν λίγες και μάλιστα παρουσίασαν υψηλό ποσοστό αποτελεσματικότητας, δείγμα προσεκτικής προσέγγισης και σωστής κρίσης. 19/26 μέσα στη ρακέτα!!! (πηγή : in-the-game.org).