Δικαιοσύνη.

Καιρός ήταν. Ολη τη χρονιά είχαν πονέσει τα μάτια μας με το μπάσκετ δεινοσαύρων της ΤΣΣΚΑ, η οποία ως δια μαγείας σωνόταν πάντα την τελευταία στιγμή σε ένα σωρό παιχνίδια. Ο καταποντισμός της ήρθε απολαυστικά και με τον τρόπο που χρειαζόταν. Αν πήγαινε αυτή η ομάδα ως το τέλος θα έσκιζα τα διπλώματα του μπασκετικού αναλυτή που με τόσο κόπο κατέκτησα τόσα χρόνια. 

Βέβαια, στο 30' είχα παραδοθεί στη μιζέρια των χθεσινών απαισιόδοξων προβλέψεων, όπως συνηθίζω. Πάλι τα ίδια, σκεφτόμουνα. Μπάσκετ της άμυνας, αργό, με το θέαμα ριγμένο κάπου στα μπασκετικά Τάρταρα. Ομως ο Μπλατ δεν ήταν έτοιμος να τα παρατήσει και έκανε αυτό που ίσως έπρεπε να είχε κάνει νωρίτερα, το ίδιο που εμφάνισε μέσα στο Μιλάνο. Σχήμα χαμηλότερο και από χαμηλό, η μπάλα στα χέρια των κοντών, ο Μπλου ακροβολισμένος, ο Τεόντοσιτς σημαδεμένος από τον "Μακάλεμπ των φτωχών" Ταιρίς Ράις και από όποιον άλλον έμενε απέναντι του. 

Clasico τελικός!

Ο ημιτελικός μεταξύ Ρεάλ και Μπαρτσελόνα μοιάζει με παιχνίδι τίτλου. Οι δύο κατά τεκμήριο ισχυρότερες ομάδες της σεζόν συναντιούνται ένα κλικ νωρίτερα από ο,τι θα φαινόταν ταιριαστό. Από την άλλη μπορεί να καταλήξουν με άδεια χέρια, όπως πολλές φορές έχει συμβεί στο παρελθόν σε ομάδες που πέρασαν από έναν τόσο ψυχοφθόρο ημιτελικό. Το αποψινό παιχνίδι ανάμεσα τους είναι αναμφίβολα το ματς της χρονιάς στην Ευρωλίγκα, το οποίο εκτός από ομηρικές μάχες εγγυάται και υψηλού επιπέδου θέαμα. Παρότι οι ομάδες παίζουν ως επί το πλείστον διαφορετικό μπάσκετ, τα φετινά παιχνίδια μεταξύ τους έχουν δώσει μεγάλα σκορ και εξίσου μεγάλες συγκινήσεις.

Ο λόγος δεν είναι μόνο η αδιαμφισβήτητη ποιότητα των δύο ομάδων, αλλά και η αδυναμία που δείχνουν να σταματήσουν η μία την άλλη στην άμυνα. Το αυτοποιημένο πικ εν ρολ μπάσκετ του Πασκουάλ προκαλεί τρομερούς πονοκεφάλους στους ψηλούς της Ρεάλ ενώ το γεμάτο αποστάσεις και ελεύθερο περιφερειακό στυλ των Μαδριλένων βάζει δυσεπίλυτους γρίφους στην άμυνα της Μπαρτσελόνα στην περίμετρο. Για μένα είναι προφανές. Όποια από τις δύο ομάδες καταφέρει να βρει τις αμυντικές λύσεις στις κρίσιμες καμπές του παιχνιδιού θα κερδίσει τον αγώνα. 

Η ωραία και το φαβορί...τέρας.

 

Ξεκινώντας με τον πρώτο ημιτελικό βρίσκουμε μπροστά μας δυο ομάδες διαφορετικές. Η ΤΣΣΚΑ των ψηλών σχημάτων και των βαριών ονομάτων κοντράρεται με μια τυπική έκδοση της Μακάμπι με ταλαντούχους γκαρντ και εκτέλεση από την περιφέρεια. Η ομάδα του Μπλατ είναι σαφώς πιο ελκυστική στο μάτι και αν θέλετε τη γνώμη μου καλύτερη σαν σύνολο, όμως οι Ρώσοι φαντάζουν αυτή τη στιγμή το φαβορί λόγω εμπειρίας και άμυνας.

Δυστυχώς. Γιατί η ομάδα του Μεσίνα μοιαζει να έρχεται από μια εποχή που ξεφτίζει. Κι όμως, μπορεί να αναδειχθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης αντιστρέφοντας μια πορεία τριετίας που θέλει τις ομάδες να γίνονται γρήγορες, ευέλικτες, αθλητικές και να ψάχνουν λύσεις στην προσωπική φαση, στο transition ή στο drive. Αυτός ήταν ο Ολυμπιακός της διετίας που πέρασε, αυτή είναι η φετινή Ρεάλ ή η Αρμάνι ή η Μακάμπι. Μέχρι και η Μπαρτσελόνα έχει μια αξιοθαύμαστη ταχύτητα στο παιχνίδι της στο μισό γήπεδο. Αυτά όλα δεν τα βρίσκει κανείς στην ΤΣΣΚΑ, η οποία, όταν τοποθετεί τον Χάινς στο 4 και τον Χριάπα στο 3, δείχνει βραδύκαυστη, αργή και αντιμετωπίζει προβλήματα με τις αποστάσεις της. *(1)

H Βαλένθια, ο Ντάνστον και το μπάσκετ που εξελίσσεται

Απολαμβάνοντας το ρεπό από μεγάλα τακτικά κομμάτια που έχω δώσει στον εαυτό μου, είδα τους τελικούς του eurocup χωρίς μεγάλη προσήλωση. Ετσι το ευχαριστιέται κανείς καλύτερα και ειδικά αν είναι πρόκειται για μια ομάδα σαν τη Βαλένθια. Το σύνολο του Περάσοβιτς θα μπορούσε κάλλιστα φέτος να είναι στους 4 της Ευρωλίγκα. Ομάδα χωρίς το μεγάλο όνομα, αλλά με ένα μεγάλο ταλέντο που ακούσει στο όνομα Ντούμπλιεβιτς και κυρίως με έναν προπονητή που έχει αφήσει παντού τη σφραγίδα του αναδεικνύοντας παίκτες που δεν κοιταζαν με τίποτα οι "μεγάλοι" της ηπείρου. Αυτός ο απίθανος Ντόλμαν π.χ. είχε εμφανιστεί μόνο μια σεζόν στην ευρωλίγκα με τη φανέλα της άσημης Ορλεάν. Ο Σάτο έμοιαζε πριν από φέτος με ξοφλημένο παίκτη, ο σταθερότατος Μαρτίνεθ είναι 34, ο Λαφαγέτ εκανε καριέρα στις Παρτιζάν και στις Πρόκομ, ο Ρίμπας... ποιος Ρίμπας τωρα?
 

To τρίποντο του Λίλαρντ

Aς δούμε αγαπητοί φανζ το νικητήριο τρίποντο του Λίλαρντ απέναντι στους Ρόκετς με ένα βίντεο από τον coach Nick και το SB-Nation, το οποίο ρίχνει μια ωραία ματιά στο πως κινήθηκε η άμυνα του Χιούστον στην τελευταία φάση. Και σε μένα φάνηκε περίεργο που δεν ανέλαβε εξ αρχής τον Λίλαρντ ο Πάτρικ Μπέβερλι, ο καλύτερος αμυντικός του Μακχέιλ στην περιφέρεια.