Ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟΚ και η πλάνη των social media.

Dear All,

Ακόμη είμαστε στην αρχή και ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε κρίση. Προπονητής από ο,τι φαίνεται δεν υπάρχει, η ομάδα δεν αποδίδει μπάσκετ ποιότητας ενώ ταυτόχρονα δεν φαίνεται να υπάρχει ένα σχέδιο για πώς θα πορευτεί από εδώ και πέρα. Αυτά είναι λογικά πράγματα. Από τη στιγμή που η επιλογές του καλοκαιριού (διατήρηση του κορμού και προπονητή, λίγες ποιοτικές προσθήκες) ακυρώθηκαν μέσα σε μια νύχτα, θα ήταν εκ των πραγμάτων αδύνατο να ξαναμπεί η ομάδα σε ομάλή τροχιά μέσα σε δυο εβδομάδες. Το πότε θα γίνει αυτό είναι μάλλον άγνωστο.

Το ερώτημα που αξίζει κανείς να απαντήσει είναι το εξής: Θα ήταν έτσι τα πράγματα αν οι παίκτες του Ολυμπιακού είχαν κάνει φάουλ στον Διαμαντίδη και οι ερυθρόλευκοι είχαν κερδίσει έστω και με έναν πόντο στο άδειο ΟΑΚΑ? Αν η απάντηση είναι "όχι", τότε έχουμε να κάνουμε με μια παθολογική κατάσταση, την οποία μοιάζει δύσκολο να γιατρέψει η έλευση οποιουδήποτε Μαρκόπουλου, Κολέ ή Φλέμινγκ. Αν μια φάση στην αρχή της σεζόν αλλάζει έτσι εύκολα τον ρου ενός συνόλου, τότε αναρωτιέται κανείς πάνω σε τι βάσεις άρχισε τη φετινή προετοιμασία η ομάδα του Πειραιά. Επίσης κάποιος μπορεί εύλογα να αναρωτηθεί πόσο βαρύνουσα είναι τελικά η άποψη της κερκίδας σε σύγκριση με αυτή της διοίκησης ή της ομάδας. Οι δύο τελευταίες είχαν άλλωστε ξεκάθαρη άποψη για το πως επιθυμούσαν να πορευτούν.

Τελος πάντων, η ουσία είναι πως αυτή τη στιγμή ο Ολυμπιακός παρουσιάζει ένα μπάσκετ που στερείται έμπνευσης. Συνεχόμενα πικ εν ρολ τα οποία σπανίως καταλήγουν σε τελειώματα κοντά στο καλάθι και αδιάλειπτη αναζήτηση της έξτρα πάσας στην περιφέρεια, παρόλο που οι άμυνες είναι φανερά υποψιασμένες και επικεντρώνονται στους σουτέρ. Αρκεί να δείτε τις τελευταίες επιθέσεις απέναντι στην Κηφισιά και τον τρόπο με τον οποίο αμύνθηκαν οι γηπεδούχοι, έχοντας συνεχώς το νου τους στα γρήγορα και έγκαιρα close-out. Από τη στιγμή που αυτά λειτουργησαν, η επίθεση του Ολυμπιακού ξεκινούσε εκ νέου ένα πικ εν ρολ με περίπου το ίδιο αποτέλεσμα. Ντάνστον και Χάντερ παίρνουν τη μπάλα μάλλον συμπτωματικά, σε μία επίθεση που απλώνεται υπερβολικά στην περίμετρο.

Κάτι τέτοιο συνέβαινε φυσικά και πέρυσι, αλλά από ένα σημείο και ύστερα αφ'ενός διορθώθηκε, αφ'ετέρου υπήρχαν οι Περπέρογλου και Πρίντεζης, οι οποίοι μπορούσαν να επιτεθούν στο καλάθι στην εξέλιξη της επίθεσης μετά τον αρχικό συνδυασμό. Στην Κηφισιά ο Ολυμπιακός δεν είχε κανέναν από τους δύο και αυτό είναι τρόπον τινά ένα ελαφρυντικό, άσχετα αν οι ερυθρόλευκοι θα μπορούσαν έτσι κι αλλιώς να πάνε δυναμικότερα στο καλάθι. Ο νέος κοουτς που θα έρθει (αν έρθει) θα κληθεί να αλλάξει πράγματα σε αυτό τον τομέα.

Αυτός δεν θα είναι ο Σούλης Μαρκόπουλος, ο οποίος αναγκάστηκε να μείνει στον ΠΑΟΚ μετά από ανεπανάληπτη οχλαγωγία στα social media. Να το ξαναπούμε? Στα social media. Ο ελληνικός οπαδισμός έχει περάσει στα πληκτρολόγια και τις οθόνες, εκεί όπου προπονητές και παίκτες σταυρώνονται άκοπα και χωρίς κόστος. Μαζί με τους γραφικούς που κυνηγάνε ανθρώπους μετά από αποτυχίες των ομάδων τους και αυτούς που ανακαλύπτουν  "προδοσίες" σε επαγγελματικές επιλογές, τα social media συμπληρώνουν ένα πρωτόγνωρο παζλ καφρίλας, το οποίο έχει επανεφεύρει την έννοια του οπαδικού "χώρου". Ενώ παλαιότερα το γήπεδο αποτελούσε τον κατεξοχήν τόπο επιδοκιμασίας ή αποδοκιμασίας, τώρα η φίλαθλη κοινή γνώμη ασκεί την κριτική της έξω από αυτό, είτε στα πούλμαν, είτε στις συγκντρώσεις, είτε κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Το αποτέλεσμα που προκύπτει περιέχει μια πλάνη. Τα social media (όπως και οι 50 έξω από τα αποδυτήρια) δεν αντλούν τη δύναμη τους από το πλήθος των υποστηρικτών μιας άποψης, αλλά από τη δυνατότητα της άμεσης και ευρείας αναπαρωγής της. Η ταχύτητα και η αμεσότητα της επανάληψης και της (ανα)μετάδοσης προσδίδει στο αρχικό μήνυμα μια επιρροή δυσανάλογη των πρωτόλειων διαστάσεων. Τελικά, η βαρύτητα του λόγου είναι στην περίπτωση αυτή ψευδώς μετρήσιμη. 

Ενα κλασικό παράδειγμα είναι αυτό που ακολουθεί. 

 Bγαίνει ένας δημοσιογράφος ο οποίος έχει δήθεν έγκυρες πηγές από τον Ολυμπιακό παρόλο που δουλευει στο εξωτερικό (!) και πετάει στον αέρα μια ατάκα πολλαπλώς ερμηνεύσιμη και χωρίς άλλες διευκρινίσεις. Εκείνη επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, μπαίνει στην δημόσια σφαίρα, συζητείται και αναπαράγεται μέχρι που η εκδοχή του δημοσιογράφου νομιμοποιείται ως ίση δίπλα στις υπόλοιπες.

Πάνω σε αυτή τη λογική, αξίζει κανείς να αναρωτηθεί: Πόσοι είναι στ'αλήθεια αυτοί που αποκαλούν τον Μαρκόπουλο "προδότη" και πόσοι αυτοί που τον παραδέχονται ως προπονητή και άνθρωπο? Είναι δύσκολο να το πει κανείς από τη στιγμή που οι απόψεις δεν θα κατατεθούν στο ανοιχτό και "συνελευσιακό" χώρο του γηπέδου.

Κι όμως, ο Σούλης πλέον θα κληθεί να οδηγήσει το καράβι μέσα σε φουρτουνιασμένα νερά. Θα είναι εύκολο για τον ΠΑΟΚ να διατηρηθεί στην πορεία του? Δεν μπορώ να το ξέρω. Αυτό που μπορώ μετά βεβαιότητας να υποστηρίξω είναι η θέση πως ο αρχικός προγραμματισμός μιας ομάδας οφείλει να τηρείται τουλάχιστον μέχρι ένα σημείο όπου μπορεί να κριθεί. Το ντόμινο των εξελίξεων στον Ολυμπιακό επηρεάζει τελικά και άλλους, την ώρα που στον Παναθηναικό κερδίζουν χρόνο και δουλεύουν πάνω σε αυτό που εχουν σχεδιάσει, άσχετα με την άποψη του καθενός σχετικά με το πλάνο τους. Και άσχετα και με την επανάληψη της.