Preview: Euroleague 2014-15

Η Ευρωλίγκα αρχίζει σε λίγες μέρες και ο Giorgos Panou σας καλεί να διαβάσετε όπως κάθε χρόνο τις εκτιμήσεις του, όπως διαμορφώνονται στην αρχή της σεζόν. Το απόλυτο pre-season είναι εδώ και είναι δαιδαλώδες, όρεξη να έχετε. Τα πάντα μπορεί να ανατραπούν, αλλά ας δούμε πως δείχνει ο χάρτης της διοργάνωσης στην εκκίνηση του.

Τα φαβορί. 

ΤΣΣΚΑ Μόσχας: Θα καταφέρει ο Δημήτρης Ιτούδης να ξαναφέρει την "αρκούδα" στην κορυφή της Ευρώπης? Εχει όλα τα εχέγγυα, και πρώτα από όλα το δικό του ταλέντο. Απαλλαγμένη από τις νευρώσεις του Μεσίνα, η νέα ομάδα δείχνει να βαδίζει σε πιο "λογικά" μονοπάτια. Επιτέλους με δεύτερο οργανωτή και μάλιστα υψηλής κλάσης (Ντε Κολό), οι Ρωσοι δεν θα ζουν και θα πεθαίνουν με τις εμπνεύσεις του Τεόντοσιτς, ενώ παράλληλα θα δουν τον Χάινς να επιστρέφει πιθανότατα στη φυσική του θέση, ακριβώς κάτω από το καλάθι. Ο Ντεμέτρις Νίκολς στο 4 είναι μια καίρια επιλογή που απελευθερώνει τα φόργουορντ και δίνει τη δυνατότητα στον Βοροντσέβιτς να "ανέβει" μια θέση και πληθώρα επιλογών στον κοουτς. Η ΤΣΣΚΑ σκεφτόταν πάρα πολύ πέρυσι, τώρα ήρθε η ώρα να το κανει και πιο γρήγορα. Αναβάθμιση συνιστά και η έλευση του Μαρκοισβίλι στη θέση του Μίτσοφ. Μου αρέσει πολύ σαν παίκτης.
Ισορροπία παντού και στα μάτια μου μια απόλυτη επιλογή για να πάει ως το τέλος. 

Ρεάλ Μαδρίτης: Η φυγή του Μίροτιτς στερεί από τους Μαδριλένους τον πιο "δαντελένιο" παίκτη τους, αλλά μάλλον δεν τους έλειπε κάτι τέτοιο. Ο Νοτσιόνι φέρνει εμπειρία, τσαμπουκά και ψυχραιμία πρωταθλητή, ενώ το δίδυμο Μασιούλις - Ρίβερς στο 3 αποτελεί αναβάθμιση σε σχέση με το Νταρντεν - Ντίεθ. Θα ρισκάρω βέβαια την πρόβλεψη οτι στα κρίσιμα θα βλέπουμε ο,τι και πέρυσι, δηλαδή σχήμα με συνύπαρξη Γιουλ, Ρούντι και Σερχι. Ο Φακούντο Καμπάτσο δε δείχνει πως θα έχει μεγάλο ρόλο, σε αντίθεση με τον Γκουστάβο Αγιόν κάτω από το καλάθι.
Υπάρχουν όμως ερωτήματα: Ο Λάσο έπαιζε πέρυσι ένα μπάσκετ βασισμένο σε "ανοιγμα" των αποστάσεων του γηπέδου και σουτέρ παντού στην περίμετρο. Θα προσαρμοστούν εύκολα σε κάτι τέτοιο τα νέα αποκτήματα? Επίσης, ποιος ψηλός θα αμύνεται διαφορετικά στο πικ εν ρολ? Ο Αγιόν δεν είναι άσχημη επιλογή και αμύνεται καλά, εντούτοις ο Σλότερ εξακολουθεί να είναι παραγκωνισμένος. Θα αναβαθμιστεί ο Μεχίρι? Ο Λάσο οφείλει να παρουσιάσει τακτικά κάτι καινούριο και έχω την εντύπωση οτι θα χαρεί πολύ που θα έχει υγιέστατο τον Κάρολ. Του έλειψε πάρα πολύ πέρυσι.

Μπαρτσελόνα: Στο δικό του δρόμο εξακολουθεί να βαδίζει ο αγαπημένος μου Τσάβι Πασκουάλ γεμίζοντας τη ρακέτα με κορμιά και τεχνική. Ο Πλάις με τον Τόμιτς συνιστούν δίδυμο υψηλής αντίληψης, κάτι που εξυπηρετεί την 'σκεπτόμενη' pick n' roll επίθεση που αγαπά ο Ισπανός κοουτς. Η Μπαρτσελόνα έτσι κι αλλιώς αμύνεται ως ένας οργανισμός, οπότε τα ερωτήματα που αφορούν την αιώνια αντίπαλο της εδώ δεν είναι παρόντα. Οι αλληλοκαλύψεις και η αμυντική τακτική παιδεία κάνουν τη διαφορά.
Η Μπαρτελόνα βλέπει - ή καλύτερα θα ήθελε να δει - στο πρόσωπο του Ντεσόν Τόμας έναν νέο Πιτ Μάικλ (τριάρι που απειλεί από κοντά) και σε αυτό του πολύπειρου Ντόλμαν την επιθετική σιγουριά στη θέση 4 την οποία δεν έδινε εδώ και δύο χρόνια ο Λόρμπεκ. Το μεγάλο της στοίχημα αποτελεί όμως ο πανύψηλος 23άχρονος Τσέχος γκαρντ Τόμας Σατοράνσκι, ένας μαέστρος που βλέπει τον κόσμο πάνω από τα 2 μέτρα. Θα καταφέρει ο πρώην παίκτης της Σεβίλλης να δώσει οντότητα σε μια περιφερεια που υπέφερε πέρυσι από τους τραυματισμούς του Ναβάρο και την αστάθεια του Χουέρτας? Το ταλέντο του είναι τεράστιο. Είμαι επίσης περίεργος να δω την πρόοδο του Αμπρίνες, όπως και αυτή του Χεζόνια. Λογικά θα δούμε και περισσότερο Λάμπε. Η Μπάρτσα ιντριγκάρει ξανά!

Τα ισχυρά αουτσάιντερ 

  

Oλυμπιακός (η ομάδα δηλαδή που υποστηρίζω): Oι φετινές προσθήκες στο ρόστερ των ερυθρόλευκων μαρτυρούν προσεκτικό σχεδιασμό. Ενας γκαρντ με δυνατότητα να πιέζει τη μπάλα και να εκτελεί καλά όταν είναι μόνος του, ένας δεύτερος αξιόπιστος undersized σέντερ, ένα δοκιμασμένο τριάρι ομάδας και διατήρηση του βασικού κορμού της περυσινής χρονιας.

Λογικές αντιρρήσεις φυσικά υπάρχουν. Θα μπορέσει ο Χάντερ να έχει τόση επιρροή στο παιχνίδι ωστε να ισοσκελίσει την έλλειψη ύψους με τον τρόπο που το κάνει ο Ντάνστον? Μήπως ήταν απαραίτητος ένας δεύτερος κοντός με χαρακτηριστικά κοντινά σε αυτά του Σπανούλη?
Αυτά και άλλα πολλά θα τα δούμε συντομα, αλλά γενικά κρατήστε το εξής: Aν ο Ολυμπιακός επιτύχει στα αμυντικά του καθήκοντα και στο γρήγορο transition (πέρυσι οι ρυθμοί του ηταν πεσμένοι), τότε μπορεί να φτάσει πάρα πολύ μακριά.
Προσοχή!!!  H παραπάνω παράγραφος γράφτηκε πριν την αποχώρηση του Γιώργου Μπαρτζώκα από τον Ολυμπιακό. Παρόλα αυτά το ρόστερ παραμένει το ίδιο και οι προκλήσεις της άμυνας και του transition θα απασχολησουν και τον επόμενο κοουτς. Αφηνουμε τον Ολυμπιακό σε αυτή την κατηγορία προς το παρόν.

Φενέρ(μπαχτσέ): O Zοτς έπαθε, είδε, άλλαξε. Ξεφορτώθηκε αυτούς που δεν ταίριαζαν με τα χνώτα του, έφερε παίκτες συνηθισμένους να παίζουν για τον προπονητή (Βέσελι, Χίκμαν) και ποντάρει στην ικανότητα του να τιθασεύει και να μεταλάσσει ταλέντα σαν τον Γκούντελοκ. Το ρόστερ που έχει στα χέρια του είναι πρωτοκλασάτο και εκτός των άλλων περιλαμβάνει και νέους Τούρκους στρατιώτες ετοιμους να δώσουν και την ψυχή τους για τον Μίδα των τίτλων.
Κι όμως, κάτι δεν κολλάει. Η θέση πέντε είναι γεμάτη άτεχνους δεινόσαυρους, ενώ η συνολική αμυντική δυνατότητα της ομάδας τίθεται ήδη υπό αμφισβήτηση.
Το μεγάλο αστέρι πρέπει να είναι ο Νεμάνια Μπιέλιτσα. Ερχόμενος από τρομερό μουντομπάσκετ, η μεγάλη αυτή παιχτούρα δείχνει έτοιμη να αναλάβει τα ηνία μιας ομάδας ως ο απόλυτος πρωταγωνιστής της. Ελπίζω να τον δούμε έτσι ακριβώς την χρονιά που έρχεται. Δεν νομίζω να χάσουν την 8άδα οι Τούρκοι.

Εφές Πίλσεν : Το όνομα του σοφού γέροντα στον πάγκο αποτελεί εγγύηση, και ας υπάρχουν κενά που βγάζουν μάτι. Αν απορείτε πώς Μπαλμπάι και Ντρέιπερ θα σηκώσουν την οργάνωση τόσων φιλοδοξιών, δεν έχετε καθόλου άδικο. Ομως αυτός είναι ο Ντούντα και ξέρει πώς να βγάζει και από τον Τζάνινγκ ξύγκι. Λάσμε, Κρίστιτς και Περπέρογλου φέρνουν το know-how των επιτυχιών, παρόλα αυτά με προβληματίζει το "μάζεμα" τόσων βετεράνων σε ομάδα του Ιβκοβιτς. Ως γνωστόν, τα σύνολα του βασίζονται πολύ στην ενέργεια και τη δίψα.
Τετοια θα έχει σίγουρα το κάτι σαν νο 1 του ντραφτ για την Ευρωλίγκα, ο Ντάριο Σάριτς, ο θαυμαστός αυτός Κροάτης πιτσιρικάς. Στα χέρια του "σοφού" μπορεί να δούμε από αυτόν πράγματα που δεν θα πιστεύουμε. Ειλικρινά το πιστεύω, πως για την Εφές τα δύσκολα είναι στην αρχή, αν και ο όμιλος βοηθά. Νέα ομάδα, θα βρει σιγά σιγά το δρόμο της.

Μακάμπι: Θα μπορούσε να ήταν και στη μεθεπόμενη κατηγορία του κειμένου, αλλά μιλάμε για την πρωταθλήτρια Ευρωπης, κι ας άλλαξε προπονητή, και ας της έφυγαν οι δύο πολυτιμότερες περιφερειακές μονάδες της.
Οι Τζέρεμι Πάργκο και Μαρκίζ Χέινς θα κληθούν να σηκώσουν το βάρος στην περιφέρεια, με τον πρώτο να έχει αρχίσει τη σεζόν σκορπώντας ελπίδες. Στο Ισραήλ αισθάνεται άλλωστε σα στο σπίτι του. Επίσης, η απόκτηση του Ραντλ από την Χάιφα σηματοδοτεί αλλαγή πορείας. Ενα τεσσάρι που σπάνια σουτάρει μακρύτερα από τα 4 μέτρα δεν έχει καμμιά σχέση με τον Ντέιβιντ Μπλου και αναγκάζει τον Γκούντες να βάλει θέλοντας και μη μια δική του σφραγίδα. Στο ρόστερ συναντάμε και τον γυρολόγο Αλεξ Μάριτς.
Θεωρητικά, ίσως είναι αποδυναμωμένη αλλά όπως και να έχει θα είναι ισχυρή. Εχει και αυτή την φανταστική έδρα.

Σε άνοδο. 

 Μπαγερν Μονάχου: Eφυγε ο σταρ Ντιλέινι, όμως οι βάσεις που έχει βάλει ο Πέσιτς στην ομάδα είναι ισχυρότατες και βασίζονται στη συνέχεια και τη χημεία. Πέρυσι μας βγήκε η πρόβλεψη οτι θα αποτελέσει την έκπληξη της διοργάνωσης, φέτος ξεκινά μισό βήμα μπροστά από Αρμάνι και ΠΑΟ σε έναν δύσκολο όμιλο. Ο λόγος δεν είναι άλλος από το ότι σε αντίθεση με τους αντιπάλους της, εκείνη έχει διατηρήσει ατόφια την περυσινή ομάδα, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα κύρια συστατικά της.

Σε αυτά προστέθηκε φέτος το Νο 1 πουλέν του Ραζνάτοβιτς από τη Μέγκα Βιζούρα, ο γκαρντ Βασίλιε Μιτσιτς, καθώς και ο πολύπειρος Ντούσκο Σαβάνοβιτς στη θέση 4, εκεί όπου οι Βαυαροί υπέφεραν πέρυσι από έλλειψη δημιουργίας. Ο Τόμπσον δεν θα λείψει σε κανέναν. 
Φυσικά η Μπαγερν δεν είναι κανένα μεγαθήριο. Η προσθήκες των Στίματς και Γιάγκλα δεν εγγυώνται καλύτερες αμυντικές περιστροφές από τις περυσινές και οπωσδήποτε η κληρονομιά του Ντιλέινι είναι βαριά. Αν καταφέρει να διατηρήσει υψηλές ταχύτητες στην επίθεση, τότε πιθανό είναι κάποιο μεγαλύτερο όνομα να μη βρεθεί στο τοπ-16.

Βαλένθια: H κάτοχος του eurocup έρχεται με φόρα και καταθέτει στο παρκέ μπάσκετ υψηλής έντασης και στις δύο πλευρές του παρκέ, καθώς και συστηματική δημιουργία αδύνατης πλευράς στις επιθέσεις της, ελέω του θαυμαστού ρεπερτορίου του (τραυματια) stretch forward-center Μπόγιαν Ντούμπλιεβιτς. Δεν το συζητώ ότι θα είναι μαζί μας μέχρι και τον Μάρτιο. Ο Περάσοβιτς δεν αστειεύεται.
Από την άλλη, το κενό του Ντόελμαν δεν έχει καλυφθεί επαρκώς. Δεν είναι εύκολο να αντικαταστήσεις έναν τόσο καθοριστικό παίκτη, πολλές από τις ευθύνες του οποίου ίσως περάσουν στον νεαρό Μαυροβούνιο. Ο Λόντσαρ με τον Λίστσουκ άλλωστε, μπορούν να μοιραστούν πολλά λεπτά στη θέση 5. Μεγάλο ερωτηματικό αποτελεί ένας από τους πιο πολυσυζητημένους παίκτες της μεταγραφικής περιόδου, ο γκαρντ Ντουάιτ Μπάικς. Παιχνίδια των μάνατζερ ή φλέβα χρυσού? Δεν ξέρω να σας πω. Οπως και δεν ξέρω πότε και αν θα κάνει το μπαμ ο Λούτσιτς. Η ομάδα του τον χρειάζεται, μιας και υπάρχουν κενά στους φόργουορντ.

Ουνιξ Καζάν: Το στοίχημα του Πεδουλάκη να αποδείξει πως το μπάσκετ που παρουσίασε με τον Παναθηναικό ήταν προιόν περιστάσεων. Η εικόνα στα προκριματικά της διοργάνωσης δεν ήταν και η καλύτερη, αλλά είναι πολύ νωρίς ακόμα.
Ο Αρτζι έχει στα χέρια του υλικό μεγάλων διακρίσεων που συνδυάζει εκρηκτικότητα, κλάση και εμπειρία. Δεν είναι λίγο οι Λάνγκφορντ και Τζέρελς πλαισιωμένοι από τον Ζήση, ενώ ο Τζέιμς Γουάιτ αρχίζει επιτέλους μια ευρωλίγκα από τη θέση του πρωταγωνιστή. Πίσω του έρχεται ως αξιόπιστο back-up o σουπερ σουτέρ Λιχοντέι. Καιμακόγλου, Σανικίτζε στο 4 και Φίσερ με Σοκόλοφ  στο 5 συνιστούν αν μη τι άλλο μια front line με εγγύηση αξιοπιστίας.
Θα μπορέσει το νεόδμητο σύνολο να ανταποκριθεί στις υψηλές αμυντικές απαιτήσεις του προπονητή του και ταυτόχρονα να αναδείξει τις δεδομένες επιθετικές του αρετές? Δεδομένης της στελέχωσης της ομάδας, κομβικός θα είναι ο ρόλος του Ντορ Φίσερ. Στα 33 του, ο πολύπειρος Αμερικάνος επιστρέφει σε ένα βασικό σχήμα και θα κληθεί να σκρινάρει γερά για τους σκόρερ, να πάρει ριμπάουντ, να αλλάξει σε άμυνες και να κόψει σουτ. Α, και να σουτάρει από τα 4 μέτρα, εκεί από όπου είναι πολύ αποτελεσματικός.

Μεγάλα ερωτηματικά 

Αρμάνι Μιλάνο: Μετά από μια επιτυχημένη χρονιά και μια επιστροφή στην ευρωπαική ελίτ ακολούθησε μερικό ξήλωμα, είτε ηθελημένο, είτε αθέλητο.Οι Λάνγκφορντ, Τζέρελς και Λαβάλ ήταν βασικότατοι συντελεστές της περυσινής καλής πορείας στους 8.
Οι αντικαταστάτες τους δεν έρχονται να εγγυηθούν τη συνέχεια, όμως αυτό δε σημαίνει πως δεν θα το καταφέρουν. Ο 25άχρονος γκαρντ Τζο Ράγκλαντ προέρχεται από πολύ καλή χρονιά στην Καντού αλλά δεν έχει παραστάσεις, ενώ ο Μαρσόν Μπρουκς, από νεαρό που έδειχνε οτι μπορεί να κάνει το ξεπέταγμα στο ΝΒΑ (12 π. μ.ο. το 2012) πέρασε στα αζήτητα. Kλασικός αθλητικός γκαρντ που κρατάει πολύ τη μπάλα στα χέρια, ο Μπρουκς αμφιβάλω αν ταιριάζει στις συνήθως κινητικές επιθέσεις του Μπανκι. Αν συνυπολογίσουμε πόσο αγαπάνε τη μπάλα οι Τζεντίλε και Κλέιζα, αντιλαμβάνεστε πως το μάθημα χημείας του Ιταλού κοουτς αποτελεί πρόκληση για τους μαθητές του.
Πιο αξιόπιστος μοιάζει ο πρώην σέντερ της Μακάμπι Σον Τζέιμς, ο οποίος όμως δεν έχει την εκρηκτικότητα του Λαβάλ και πέρυσι ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα από τραυματισμούς. Μπόλικο ταλέντο, γεμάτο ρόστερ με εγγυημένη περιφερειακή πίεση αλλά... γρίφος.

Παναθηναικός: Την από πέρυσι δηλωθείσα πρόθεση για "ελληνοποίηση" και την αθρόα εισροή νεαρού ντόπιου ταλέντου, συνόδευσαν μεταγραφές ξένων αμφιβόλου αξίας και ποιότητας. Νέλσον, Σλότερ και Μπατίστα δεν είναι κακοί παίκτες, όμως έχουν συγκεκριμένες δυνατότητες και δεν έχουν αγωνιστεί ποτέ στο επίπεδο που προσδοκούν οι απαιτητικοί φίλαθλοι του τριφυλλιού. Ο πρώτος (και πιο αξιόπιστος) αρχίζει τη χρονιά με τραυματισμό και ο Ιβάνοβιτς επέλεξε να μην τον αντικαταστήσει εκ των έσω, παρά την παρουσία των Σλότερ, Διαμαντίδη, Μποχωρίδη και Παππά.
Ο Παναθηναικός ψάχνει επίσης για ψηλό, ο οποίος αν έρθει θα αφήσει την εξίσωση Ελλήνων/ξένων περίπου στα ίδια επίπεδα που ήταν και πέρυσι. Γεγονός είναι πως όντως υπάρχουν πιτσιρικάδες από πίσω, όμως είναι πολύ αμφίβολο αν εκείνοι θα παίξουν από φέτος κάποιο ρόλο σε μια διοργάνωση όπως η ευρωλίγκα. Ο Χαραλαμπόπουλος είναι εκείνος που μπορεί να αναδειχθεί πιο άμεσα. Οι πράσινοι θα προσβλέπουν κυρίως στην βελτίωση των Γιάνκοβιτς και Παππά, με την ελπίδα αυτοί να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις υψηλές απαιτήσεις με συνέπεια.
Το μέλλον είναι εδώ αναμφίβολα, για το παρόν δεν μπορεί να πει κανείς τίποτα. Τουλάχιστον μέχρι να έχουμε και μια ασφαλή τακτική εικόνα.

Nίζνι Νόβγκοροντ: Σχεδόν αποκλειστικά κράμα Ρώσων και Αμερικάνων, η Νίζνι φιλοδοξεί να κάνει ζημιές σε έναν όμιλο όπου θα γίνει χαμός για το τελευταίο εισιτήριο. Κανείς δεν ξέρει τι να περιμένει από αυτήν, προσωπικά ούτε εγω που την παρακολούθησα σε 2-3 ματς την περσινή σεζόν. Αλλαγές έχει καμποσες, με κύρια την προσθήκη του αναγεννημένου από πέρυσι Τερενς Κίνσει, ενώ σημαντική κρίνεται και η απόκτηση του Λευκορώσου Παραχούσκι από την Χαποελ Ιερουσαλήμ. Ο Τρέι Τόμπκινς (2,08) κατεφθασε από τους Κλίπερς και είναι σε καλή ηλικία για ευρωπαική καριέρα.
Οι παραμονές των Αντόνοβ και Ρότσεστι - οι δύο βασικότεροι στυλοβάτες της περσινής χρονιάς - θα είναι το σημείο εκκίνησης για τον νέο κοουτς Μπαγκάτσκις στην προσπάθεια του να φτιάξει μια νέα ομάδα. Την περιμένω σφιχτή, αλλά ποιος ξέρει?

Αλμπα Βερολίνου: Η ομάδα που νίκησε τους πλήρεις Σαν Αντόνιο Σπερς δεν είναι φυσικά πρωταθλήτρια κόσμου, ούτε υπάρχει περίπτωση να φτάσει μέχρι την τελική φάση της ευρωλίγκα. Είναι όμως ένα αξιόλογο σύνολο το οποίο μπορεί να κάνει ζημιές. Το θέμα είναι σε τι έκταση και αυτό είναι κάτι που δεν το ξέρει κανείς.
Η στελέχωση των Βερολινέζων είναι πάντως αξιόλογη, με σοβαρές καλοκαιρινές κινήσεις τον εμπειρο γκαρντ Αλεξ Ρένφρο και τον πρώην παίκτη της Βόννης Τζαμέλ Μακλίαν, που αγωνίζεται στο 4 και εντυπωσίασε απένατι στους Σπερς. Υπάρχει φυσικά ο ταλαντούχος Ραντοσεβιτς στο 5 και οι επίσης Αμερικάνοι Ρεντινγκ και Χάμοντς που συμπληρώνουν την περιφέρεια. Η Αλμπα βασίζεται σε "αμερικανική δημιουργία" και ευρωπαική εκτέλεση από θέσεις ρόλων, μια συνταγή που έφτασε τη Μακάμπι στον περυσινό τίτλο. Στους ρολίστες της θα βρει κανείς και μια περίπτωση κολεγιόπαιδου, τον αρτι αφιχθέντα από το Κονέκτικατ Γερμανό σουτέρ Νιλς Τζίφι.
Ποιο είναι άραγε το πραγματικό της πρόσωπο?

Κάχα Λαμποράλ: Σταθερά σε πτωτική πορεία τα τελευταία χρόνια, αλλά πάντα εδώ. Φέτος επιχειρεί για ακόμα μια φορά ένα νέο ξεκίνημα, χωρίς τα τρία βασικότερα στελέχη της περσινής χρονιάς. , Νοτσιόνι και Πλάις θα βγάζουν το ψωμί τους αλλού και ο Κερεχέτα περιμένει να δει τα νέα φυντάνια, τα οποία θα ενταχθούν στο γνωστό σύστημα. 

Οι επιλογές του έχουν πάντα ενδιαφέρον. Θα χάσετε όμως το μέτρημα:  D.J White, αμερικάνος γκαρντ που βολόδερνε μεταξύ ΝΒΑ, D-League και Κίνας. Κόλτον Αιβερσον, σέντερ δεινόσαυρος με καλή τεχνική από τη Μπεσίκτας. Ράιαν Γκόμες, βετεράνος του ΝΒΑ με καλά νούμερα στο παρελθόν. Τόρνικε Σενγκέλια, το πολυδιάστατο ταλέντο από τη Γεωργία που αναζητά επανεκίννηση. Μαμαντού Ντιόπ εκ Σενεγάλης. Κιμ Τιλί, μια πολύ σοβαρή επιλογή στη θέση του σέντερ από τη Μούρθια. Ορλάντο Τζόνσον, αμερικάνος γκαρντ που ψάχνει μπασκετική πατρίδα. Ντάβις Μπέρτανς, γνωστός και μη εξαιρετέος και μήλον της έριδος της ματαγραφικής περιόδου.
Ο Μάρκο Κρέσπι στον πάγκο δεν είναι ούτε αυτός εγγύηση, αν και η περυσινή του Σιένα έτρωγε σίδερα. Τι θα δούμε? Κανείς δεν ξέρει, αλλά τουλάχιστον έμεινε ο Ερτελ. 

Σταθερές αξίες. 

Μάλαγα. Να ναι καλά τα συμβόλαια. Η Μάλαγα είναι εδώ και χρόνια στη διοργάνωση, φτάνει μέχρι ένα καλό σημείο και μετά την καταπίνουν οι καλύτεροι. Κάτι τέτοιο αναμένουμε και φέτος από την ομάδα του Πλάθα, ο οποίος πάντως της έχει προσθέσει μια αμυντική ενέργεια την οποία δεν έδειχνε τα προηγούμενα χρόνια πριν την έλευση του.

Το φετινό μεταγραφικό πάρε δώσε τη βρίσκει περίπου στο ίδιο πρόσημο, με πολύ σημαντική την προσθήκη του Γκολούμποβιτς στο 5 στη θέση του Στίματς και μεγάλες απώλειες τον Νικ Κάνερ Μέντλει και τον Ζόραν Ντράγκιτς. Ο Κέιλεμπ Γκριν και ο Κώστας Βασιλειάδης είναι δύο πολυ αξιόλογες και πολυχρηστικές προσθήκες σε μια ομάδα όπου πέρυσι δεν υπήρχαν συνδετικοί κρίκοι ανάμεσα στους κοντούς και τους ψηλούς. Το θέμα είναι πως η περιφέρεια μοιάζει μέτρια και η λύση δεν θα βρεθεί στο πρόσωπου του νεοφερμένου Ισλανδού Στέφανσον, αλλά μάλλον σε έναν αναβαθμισμένο Τζέισον Γκρέιντζερ. 

Θα δούμε καλό μπάσκετ από αυτούς, αυτά. 

Γαλατάσαραι: Πέρυσι τη βλέπαμε σε άνοδο και μας δικαίωσε, φέτος περιμένουμε να συνεχίσει στο υψηλό επίπεδο. Η δουλειά που κάνει ο Αταμάν είναι πολύ σοβαρή, βασίζεται στον έλεγχο του ρυθμού, το μοίρασμα των ρόλων και την die-hard νοοτροπία και στις δύο πλευρές του παρκέ. Μια ομάδα από αυτές που συμπαθώ ιδιαίτερα και ανυπομονώ να τη δω, ειδικά μετά και τις πολύ ενδιαφέρουσες καλοκαιρινές κινήσεις.

Τα μάτια θα είναι φυσικά πάνω στo back-up του Αρόγιο, Νόλαν Σμιθ, ενός γκαρντ που διέπρεψε πέρυσι με την Τσεντεβίτα και είναι έτοιμος να ηγηθεί μιας ομάδας ευρωλίγκα. Αν είχε και καλύτερο σουτ... Περιμένω πάρα πολλά και από τον επανακάψαντα πέρυσι Πόσιους, καθώς και από τον Αλντεμίρ, ο οποίος βελτιώνεται συνεχώς και μπορεί φέτος να κάνει χρονιά καριέρας αν μείνει μακριά από τραυματισμούς. Πολύ ποιοτικές και οι προσθήκες των Μίτσοβ και Αραντόρι και σημαντική η έλευση του Βουγιούκα ως τρίτου (!) σέντερ που θα αγωνίζεται μόνο στην Ευρωλίγκα.

Ομάδα ικανή για πολλά, όχι όμως και για τα πάντα, η Γαλατά θα είναι και φέτος υπολογίσιμη και θα βρεθεί σε καλύτερη θέση αν ο Τζαγουάι επανέλθει καλός και αν ο Σμιθ αντέξει τον ανταγωνισμό. 

Ζαλγκίρις Κάουνας. Η γνωστή συνταγή. Ανεμελιά, γεμάτο γιορτινό γήπεδο, έμφαση στα ντόπια προιόντα σε πάγκο και παρκέ, λίγοι ποιοτικοί Αμερικάνοι. Ο Τζέιμς Αντερσον είναι ένας φόργουορντ με προυπηρεσία στο ΝΒΑ, όπου μάλιστα πήγε καλά πέρυσι ενώ στο πρόσωπο του γκαρντ Μαλικ Γουέινς οι Λιθουανοί ψάχνουν τον νέο Ντέντμον. Οκτώ στους δεκαπέντε (8/15) που είναι δηλωμένοι στο ρόστερ είναι 90άρηδες ενώ υπάρχουν και οι κλασικές παλιοσειρές Γιανκούνας και Γιαβτόκας, οι οποίοι συναντούν φέτος και τον Ντάριους Σονγκάιλα.

Ο όμιλος της δίνει το δικαιωμα να ονειρεύεται το τοπ-16 και η παρουσία του Σαρας στον πάγκο (ως βοηθός) εξασφαλίζει τα απαραίτητα τηλεοπτικά πλάνα που στο μέλλον θα συνθέτουν τα κομμάτια ενός ντοκιμαντέρ.

Ερυθρός Αστέρας. Και μόνο το γεγονός οτι αποτελεί τη νέα μπασκετική στέγη των δευτεραθλητών κόσμου Γιόβιτς και Κάλινιτς, η ομάδα του Βελιγραδίου αξίζει της προσοχής μας. Πιθανώς να μην περάσει στο τοπ-16, ο Αστέρας θα πάρει πρόθυμα τη θέση όποιου τον πάρει αψήφιστα.

Τον Μάρκους Ουίλιαμς τι τον ήθελαν πάντως? Θα σας πω. Η προσθήκη του Γιόβιτς αναπλήρωσε το αμυντικό έλλειμα που άφησε η φυγλη του Νέλσον, συνεπώς χρειαζόταν να σκοράρει κάποιος άλλος από την περιφέρεια που να μη λέγεται Τζένκινς. Ο Τσίρμπες στο 5 συνιστά αναβάθμιση σε σχέση με τον Κάτιτς (καημένη Σαραγόσα) , ενώ Λάζιτς και Μπλάζιτς θα κληθούν να πάνε το παιχνίδι τους ένα βήμα παραπέρα. Περίπου στα ίδια με πέρυσι τους βλέπω τους Σερβους , οι οποίοι έχουν κενά στο ρόστερ (ποιος παίζει στο 4 άραγε πλην του Μίτροβιτς?) και θα προσπαθήσουν να πάρουν ο, τι περισσότερο μπορούν από την έδρα τους. 

Μια κατηγορία μόνη της. 

 Σάσαρι. Μπήκε στη διοργάνωση ουσιαστικά από το παράθυρο, αλλά δεν είναι αμελητέα ποσότητα. Κλασική ομάδα που βασίζεται στις ορέξεις Αμερικάνων γκαρντ και τους πλαισιώνει με ο,τι μπορεί καλύτερα. Ελάχιστες οι παραστάσεις μου από εκείνη, την περιμένω σταθερή και τίμια, ως μια άλλη Καντού, και ας μας προδιαθέτει για κάτι πιο γρήγορο ελέω της αμιγούς αμερικανικής περιφέρειας.

Τα περισσότερα βλέμματα θα τραβήξουν ο Τζερόμ Ντάισον και ο Σέιν Λαβάλ, αμφότεροι πολύ αξιόλογοι παίκτες. Ο πρώτος σκοράρει με πολλούς τρόπους από κάθε σημείο του γηπέδου, ο δεύτερος είναι το γερό χαρτί της ομάδας του στο παιχνίδι της αθλητικότητας και των (όχι και τόσο) undersized ψηλών. Περάν αυτού, η φροντ λάιν μοιάζει άδεια.

Οι Ιταλοί της δε λένε και πολλά πάντως. Ανάμεσα τους και ο 39αχρονος φόργουορντ Μάνουελ Βανούτσο, που μας έρχεται από την εποχή των τεράτων. 
   

Δεν ασχολούμαι ...

με Νεπτούνας, Τούροφ, Τσεντεβίτα, και ας μου αρέσει ο Μίρο Μπίλαν. Οποιος πάθει ζημιά από αυτούς είναι για να τον κλαιν οι ρέγγες. Ομως για το τέλος...

Η μεγάλη επιστροφή.  

Λιμόζ: H ομάδα που στοίχειωνε επί χρόνια τα όνειρα των φιλάθλων του Ολυμπιακού και (κυρίως) των απανταχού λάτρεων του αθλήματος είναι και πάλι εδώ. Ισως λίγο άδικο να τη θυμόμαστε μόνο για τον αντιμπασκετικό θρίαμβο του 1993, μιας και για χρόνια έθρεψε στον κόρφο της παιχταράδες.

Η επιστροφή της είναι φυσικά καλοδεχούμενη και την συνοδεύει η νοσταλγία της ομορφότερης εποχής του ελληνικού μπάσκετ, μιας και η ιστορική ομάδα σταθηκε συνοδοιπόρος  μας από την εποχή του Αρη, μέχρι και την απόλυτη ελληνική ακμή των 7 ισοδύναμων ανταγωνιστών στο εγχώριο πρωτάθλημα. Αλήθεια, ποιοι είναι όλοι αυτοί οι Αμαγκού, Μπουνγκού - Κολό και Βέστερμαν που υπάρχουν στο ρόστερ της? Δεν προκειται να ασχοληθώ μαζί τους και ας είναι κάποιοι ομολογουμένως αξιόλογοι, και ας έχουν δυνατότητες. Θέλω Οστρόφσκι, Ντακουρί, Ντεμορί, Μπρουκς, Ζντοβτς, Γιανγκ και τον Τζιμ τον Μπιλμπά. 

Ορισμένα πράγματα, όταν τα ακουμπά ο χρόνος, αλλάζουν όψη. Σήμερα, αυτοί που τότε ήταν αντίπαλοι, μας αποκαλυπτονται τελικά ως φίλοι.

Υ.Γ. Κουιζ: Ποιος ειναι ο παικτης με τον Νο 13? 
Υ.Γ. 2: Παρακαλώ συγχωρήστε ανακρίβειες στο κείμενο αν υπάρχουν. Λογω εκτακτων καιρικών φαινομένων ο Giorgos Panou πρέπει να απουσιάσει για μια εβδομάδα και το κείμενο δημοσιευεται βιαστικά χωρίς να το επισκεφθώ εκ νέου για τυχόν παραλείψεις και λάθη.