Το τέλος που του ταίριαζε

To τέλος του Γιώργου Μπαρτζώκα στον Ολυμπιακό ήταν ακριβώς αυτό που έπρεπε, αυτό που ταίριαζε αν θέλετε με την πρόσφατη ιστορία της ομάδας και άρμοζε απόλυτα σε έναν ακόμη προπονητή της. Η αλλαγή ήρθε σύμφωνα με τα ήθη και τα έθιμα, αμεσως μετά από μια αποτυχία απέναντι στον Παναθηναικό, την νιοστή τα τελευταία 16 χρόνια. Μπορούσε να φανταστεί κανείς τίποτα καλύτερο? Οι παραδόσεις είναι για να σπάνε, όμως τ'ονομα τους το αποκτούν πρώτιστα επειδή τηρούνται.  Αυτή τη φορά μάλιστα, εισήχθησαν και νεωτερισμοί που αντί να αλλοιώσουν, ενίσχυσαν τις αξίες και επέσπευσαν τις πατροπαράδοτες διαδικασίες. Το "πέσιμο" στο ΣΕΦ έστειλε όσο να ναι ήχηρο το μήνυμα της αλλαγής και δεν άφησε το παραμικρό περιθώριο αμφισβήτησης. Είχε έρθει η ώρα του αποχαιρετισμού. 

Ο πρώην (πλέον) προπονητής του Ολυμπιακού πεταξε εαυτόν στην πυρά αναγνωρίζοντας τη νοσηρότητα του κλίματος και την αδυναμία να δουλέψει σωστά εν μέσω αυτού. Η απόφαση του ήταν σωστή, μόνο που θα έπρεπε να είχε παρθεί από άλλους πριν από αυτόν. Ηταν δεδομένο από τον Ιούνιο πως η πρώτη στραβή θα ήταν ασυγχώρητη, εντούτοις η επιλογή ήταν να πορευθεί η ομάδα με τον προπονητή που της χάρισε τον δεύτερο συνεχόμενο ευρωπαικό τίτλο, ο οποίος εκτιμήθηκε στη ζυγαριά βαρύτερα από τις εγχώριες απώλειες τίτλων.

Το σκεπτικό κάθε άλλο παρά παράλογο ήταν, όμως εδώ δεν είμαστε Ισπανία όπου το σαπάκι ο Λάσο μένει στον πάγκο έχοντας (άκουσον άκουσον) καταφέρει να φτάσει μόλις μέχρι τον ευρωπαικό τελικό και να χάσει το πρωτάθλημα από την άσημη Μπαρτσελόνα του Πασκουάλ, ο οποίος με τη σειρά του - μη νομίζετε - μεσα σε 6 χρόνια έχει σηκώσει μόλις 3 πρωταθλήματα και ίσα ίσα μία ευρωλίγκα. Τουλάχιστον εδώ επικρατεί η λογική, και χάρη σε αυτή ο Ολυμπιακός βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να έχει επιλέξει και να έχει προετοιμάσει τους παίκτες ένας προπονητής και να τους κοουτσάρει μέσα στη χρόνια άλλος. 

Βεβαια όλα αυτά δεν θα είχαν συμβεί αν ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει έστω και με ένα πόντο προχθές το βράδυ στο ΟΑΚΑ. Το πολύ πολύ ο προπονητής να είχε δεχθεί σκληρή κριτική για μια δύσκολη νίκη. Με τον ίδιο τρόπο, θα ήταν ήρωας ο Γκέρσον αν ο Ακερ δεν είχε φάει τα μούτρα του από τον Διαμαντίδη και ο Γιαννάκης θα ήταν προπονητάρα αν οι διαιτητές με το έτσι θέλω δεν του στερούσαν την πολυπόθητη νίκη του 2-1 στο Μαρούσι μερικά χρόνια πριν. Στο ταλαίπωρο ελληνικό μπάσκετ, τέτοιες λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά. 

Ο Μπαρτζώκας δεν ήταν φυσικά άμοιρος ευθυνών ή ελλειπής λαθών. Στη δεύτερη χρονιά της θητείας του η άμυνα παρουσίασε μεταπτώσεις και στερήθηκε συνέπειας, οι ρυθμοί του transition χαμήλωσαν, ο Σλούκας απέτυχε να αναδειχθεί ως δεύτερος επιθετικός πόλος εν μέσω της απουσίας του Λο, η ηττα στον 4ο τελικό στο ΣΕΦ αποδόθηκε από τον ίδιο στους γνωστούς δαίμονες (άσχετα αν αυτό δεν ήταν μόνο δική του τοποθέτηση). Από την άλλη, ο Ολυμπιακός παρουσίασε ακόμη καλύτερο σετ παιχνίδι, έπαιξε πολλές φορές ελκυστικό μπάσκετ και έφτασε μια ανάσα από το final four απέναντι σε μια καλύτερη ομάδα  Εν τέλει, διατηρήθηκε στην κορυφογραμμή της Ευρώπης και ας μην έφτασε όσο μακριά υπόσχονταν οι δυνατότητες του. Τα ελαφρυντικά όμως δεν ήταν και λίγα: Χάινς και Παπανικολάου δεν τους αντικαθιστά κανείς εύκολα, ενώ οι τραυματισμοί μέσα στη χρονιά έσπασαν κάθε πιθανό και απίθανό ρεκόρ.

Στα ματια ενός αποστασιοποιημένου, η περσινή παρουσία θα αρκούσε να ανανεώσει το διαβατήριο του για μια ακόμη χρονιά, πάνω στη λογική οτι οι προπονητές είναι καλό να μένουν στις ομάδες για χρόνια, ειδικά ελλείψει άλλων προφανών λύσεων. Το ίδιο ίσχυσε και για τα μάτια των διοικούντων τον Ολυμπιακό. Ομως κάποια πράγματα είναι όσο να ναι ασυγχώρητα και τιμωρούνται δια λιθοβολισμό. 

Στο καλό και να μας γράφει λοιπόν.  Από εδώ και περα, θα ασχοληθούμε με ο,τι έρχεται.