Απολαμβάνοντας το ρεπό από μεγάλα τακτικά κομμάτια που έχω δώσει στον εαυτό μου, είδα τους τελικούς του eurocup χωρίς μεγάλη προσήλωση. Ετσι το ευχαριστιέται κανείς καλύτερα και ειδικά αν είναι πρόκειται για μια ομάδα σαν τη Βαλένθια. Το σύνολο του Περάσοβιτς θα μπορούσε κάλλιστα φέτος να είναι στους 4 της Ευρωλίγκα. Ομάδα χωρίς το μεγάλο όνομα, αλλά με ένα μεγάλο ταλέντο που ακούσει στο όνομα Ντούμπλιεβιτς και κυρίως με έναν προπονητή που έχει αφήσει παντού τη σφραγίδα του αναδεικνύοντας παίκτες που δεν κοιταζαν με τίποτα οι "μεγάλοι" της ηπείρου. Αυτός ο απίθανος Ντόλμαν π.χ. είχε εμφανιστεί μόνο μια σεζόν στην ευρωλίγκα με τη φανέλα της άσημης Ορλεάν. Ο Σάτο έμοιαζε πριν από φέτος με ξοφλημένο παίκτη, ο σταθερότατος Μαρτίνεθ είναι 34, ο Λαφαγέτ εκανε καριέρα στις Παρτιζάν και στις Πρόκομ, ο Ρίμπας... ποιος Ρίμπας τωρα?
Ο Τρινκέρι και η Ούνιξ έμειναν τελικά μόνο με τα βραβεία. Η Βαλένθια παίζει γρηγορα, πολύ γρήγορα. Εχει αμυντικούς εξολοθρευτές που τις εξασφαλίζουν κατοχές (Σάτο, Φαν Ρόσομ) και εκτελεί με το που βρει ανοιχτό σουτ. Συγχρονο μπάσκετ δηλαδή, το οποίο εμπλουτίζεται με τα πικ εν ρολ του Ντουμπλιεβιτς και τις ευκαιρίες που προκύπτουν από αυτά.
Ο Μαυροβούνιος είναι το Α και το Ω στην επίθεση καθώς καμμιά άμυνα δεν ρισκάρει να αφήσει ελευθερο έναν ψηλό με τόση ευχέρεια στα τελειώματα. Οταν μάλιστα βγαίνει έξω για να σουτάρει τρίποντο ως stretch five, οι άμυνες ανοίγουν σα βεντάλια και οι χώροι για τους υπόλοιπους πολλαπλασιάζονται. Αν πάει στο ΝΒΑ πάντως, θα χρειαστεί έξτρα ταχύτητα και δύναμη, αλλιώς θα βρεθεί να παίζει στα 4-5 μέτρα και έξω.
Ωραία ομάδα η Βαλένθια, η οποία λογικά θα κοιτάξει να κρατήσει το μεγάλο της ταλέντο και να πάρει του χρόνου πολύ περισσότερα και από τον έτερο ανερχόμενο αστέρα, τον Βλαντιμίρ Λούσιτς. Ισως να χρειαστεί και ένα ακόμη καλό πεντάρι. Οπως και να χει πάντως, το μεγαλύτερο περουσιακό στοιχείο της είναι ο Περάσοβιτς. Ετσι όπως είναι αυτή τη στιγμή το ευρωπαικό μπάσκετ, το πιο σημαντικό σε μια ομάδα που στοχεύει ψηλά είναι να έχει προπονητικό τιμ που να έχει σπουδάσει χημεία. Τα συστατικά δε χρειάζεται να είναι και τα ακριβότερα, ο Ολυμπιακός των προηγούμενων ετών το έχει άλλωστε αποδείξει.
Μιας και ο λόγος για τους ερυθρόλευκους, η ανάδειξη του Μπράιντ Ντάνστον σε αμυντικό της χρονιάς στην ευρωλίγκα αποτελεί τη δικαίωση ενός ισχυρισμού. Και αυτός δεν είναι άλλος πως ο παίκτης που έλειψε λιγότερο από τον Ολυμπιακό φέτος ήταν τελικά ο Κάιλ Χάινς. Ο Ντάνστον άρχισε κάπως μουδιασμένα στην άμυνα στο πικ εν ρολ, όμως με τον καιρό έγινε σκληρότερος και μέχρι το τέλος της ευρωπαικής περιπέτειας ο πολυτιμότερος της ομάδας του. Συνεχίζοντας την παράδοση των undersized ψηλών, κατάφερε να παίξει καλά τις αλλαγές στην άμυνα όταν χρειάστηκε, να μαρκάρει κοντύτερους αντιπάλους αλλά κυρίως να λειτουργήσει εξαιρετικά ως help defender στον αέρα. Παίκτες που δεν ήταν στο χώρο ευθύνης του, έβλεπαν ξαφνικά τα σουτ που επιχειρούσαν να σταματάν στα χέρια του Αμερικάνου.
Αυτό με τους "κοντούς ψηλούς" δεν θα σταματήσει σύντομα. Ο Μεσίνα παραδεχτηκε πως για αυτό πήρε φέτος τον Χάινς. Το μπάσκετ του πικ εν ρολ αντιμετωπίζεται άλλωστε με τον καλύτερο τρόπο όταν η άμυνα μπορεί να αλλάξει σε όσα περισσότερα σκριν γίνεται. Και όσο οι άμυνες βελτιώνονται στις αλλαγές, άλλο τόσο οι επιθέσεις θα αναζητούν την προσωπική ενέργεια. Δεν είναι τυχαίο πως ομάδες όπως η Ρεάλ, ο Ολυμπιακός, η Μακάμπι και το Μιλάνο έδρεψαν καρπούς με το ατομικό ταλέντο και με τα drive προς το καλάθι. Οταν ο αντίπαλος αλλάζει στα σκριν, τότε οφείλεις να αναγκάσει την άμυνα σε βοήθειες περνώντας πρώτα πρώτα τον προσωπικό σου φρουρό.
Το μπάσκετ της Μπαρτσελόνα και της ΤΣΣΚΑ γίνεται από κανόνας, εξαίρεση. Οι Καταλανοί μένουν στον αφρό γιατί η ομαδική τους λειτουργία είναι η καλύτερη σε όλη την ηπειρο και γιατί ο Τόμιτς είναι μια απίθανη πάστα ψηλού, όμως η ΤΣΣΚΑ μάλλον ευνοήθηκε από τις συγκυρίες και τα σταυρώματα. Ο Παναθηναικός, ομάδα χωρίς παίκτη που να διαπρέπει στο ένας με έναν, ψάχνει πλέον νέα ταυτότητα.
Για όποιον μάλιστα ρίχνει και μια ματιά στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, θα παρατηρήσει πως οι τάσεις είναι έτσι κι αλλιώς προς αυτή την κατεύθυνση. Οι ομάδες βασίζονται ολοένα και περισσότερο σε κλασικούς κοντούς, οι οποίοι μπορούν να τρυπήσουν μια άμυνα και να την κάνουν να συσπειρωθεί γύρω τους. Κάρι, Πολ, Τιγκ, Ουέστμπρουκ, Ντράγκιτς, Λάουρι, Λίλαρντ,Ουόλ, Κόνλει. Και φυσικά ο πατερούλης όλων Τόνι Παρκερ.
Τη συνταγή λοιπόν μας τη δείχνουν οι νικητές και οι διακριθέντες. Προπονητής, undersized ψηλοί, αλλαγές στα σκριμ(ν), γκαρντ με δυνατό ντράιβ και δυνατότητες στο σκοράρισμα. Δύσκολο πια να βασιστείς στους pass-first και ψηλούς πλέι μέικερ τύπου Παπαλουκά, Διαμαντίδη, Κιντ και Ντερόν ή στους κλασικούς δεινόσαυρους. Oι κοντοί πρέπει να πηγαίνουν ως το καλάθι, οι ψηλοί να μαρκάρουν κοντούς και να σουτάρουν απ'έξω. Το μπάσκετ πάντα αλλάζει το άτιμο, ωραία πράγματα.
Ο Τρινκέρι και η Ούνιξ έμειναν τελικά μόνο με τα βραβεία. Η Βαλένθια παίζει γρηγορα, πολύ γρήγορα. Εχει αμυντικούς εξολοθρευτές που τις εξασφαλίζουν κατοχές (Σάτο, Φαν Ρόσομ) και εκτελεί με το που βρει ανοιχτό σουτ. Συγχρονο μπάσκετ δηλαδή, το οποίο εμπλουτίζεται με τα πικ εν ρολ του Ντουμπλιεβιτς και τις ευκαιρίες που προκύπτουν από αυτά.
Ο Μαυροβούνιος είναι το Α και το Ω στην επίθεση καθώς καμμιά άμυνα δεν ρισκάρει να αφήσει ελευθερο έναν ψηλό με τόση ευχέρεια στα τελειώματα. Οταν μάλιστα βγαίνει έξω για να σουτάρει τρίποντο ως stretch five, οι άμυνες ανοίγουν σα βεντάλια και οι χώροι για τους υπόλοιπους πολλαπλασιάζονται. Αν πάει στο ΝΒΑ πάντως, θα χρειαστεί έξτρα ταχύτητα και δύναμη, αλλιώς θα βρεθεί να παίζει στα 4-5 μέτρα και έξω.
Ωραία ομάδα η Βαλένθια, η οποία λογικά θα κοιτάξει να κρατήσει το μεγάλο της ταλέντο και να πάρει του χρόνου πολύ περισσότερα και από τον έτερο ανερχόμενο αστέρα, τον Βλαντιμίρ Λούσιτς. Ισως να χρειαστεί και ένα ακόμη καλό πεντάρι. Οπως και να χει πάντως, το μεγαλύτερο περουσιακό στοιχείο της είναι ο Περάσοβιτς. Ετσι όπως είναι αυτή τη στιγμή το ευρωπαικό μπάσκετ, το πιο σημαντικό σε μια ομάδα που στοχεύει ψηλά είναι να έχει προπονητικό τιμ που να έχει σπουδάσει χημεία. Τα συστατικά δε χρειάζεται να είναι και τα ακριβότερα, ο Ολυμπιακός των προηγούμενων ετών το έχει άλλωστε αποδείξει.
Μιας και ο λόγος για τους ερυθρόλευκους, η ανάδειξη του Μπράιντ Ντάνστον σε αμυντικό της χρονιάς στην ευρωλίγκα αποτελεί τη δικαίωση ενός ισχυρισμού. Και αυτός δεν είναι άλλος πως ο παίκτης που έλειψε λιγότερο από τον Ολυμπιακό φέτος ήταν τελικά ο Κάιλ Χάινς. Ο Ντάνστον άρχισε κάπως μουδιασμένα στην άμυνα στο πικ εν ρολ, όμως με τον καιρό έγινε σκληρότερος και μέχρι το τέλος της ευρωπαικής περιπέτειας ο πολυτιμότερος της ομάδας του. Συνεχίζοντας την παράδοση των undersized ψηλών, κατάφερε να παίξει καλά τις αλλαγές στην άμυνα όταν χρειάστηκε, να μαρκάρει κοντύτερους αντιπάλους αλλά κυρίως να λειτουργήσει εξαιρετικά ως help defender στον αέρα. Παίκτες που δεν ήταν στο χώρο ευθύνης του, έβλεπαν ξαφνικά τα σουτ που επιχειρούσαν να σταματάν στα χέρια του Αμερικάνου.
Αυτό με τους "κοντούς ψηλούς" δεν θα σταματήσει σύντομα. Ο Μεσίνα παραδεχτηκε πως για αυτό πήρε φέτος τον Χάινς. Το μπάσκετ του πικ εν ρολ αντιμετωπίζεται άλλωστε με τον καλύτερο τρόπο όταν η άμυνα μπορεί να αλλάξει σε όσα περισσότερα σκριν γίνεται. Και όσο οι άμυνες βελτιώνονται στις αλλαγές, άλλο τόσο οι επιθέσεις θα αναζητούν την προσωπική ενέργεια. Δεν είναι τυχαίο πως ομάδες όπως η Ρεάλ, ο Ολυμπιακός, η Μακάμπι και το Μιλάνο έδρεψαν καρπούς με το ατομικό ταλέντο και με τα drive προς το καλάθι. Οταν ο αντίπαλος αλλάζει στα σκριν, τότε οφείλεις να αναγκάσει την άμυνα σε βοήθειες περνώντας πρώτα πρώτα τον προσωπικό σου φρουρό.
Το μπάσκετ της Μπαρτσελόνα και της ΤΣΣΚΑ γίνεται από κανόνας, εξαίρεση. Οι Καταλανοί μένουν στον αφρό γιατί η ομαδική τους λειτουργία είναι η καλύτερη σε όλη την ηπειρο και γιατί ο Τόμιτς είναι μια απίθανη πάστα ψηλού, όμως η ΤΣΣΚΑ μάλλον ευνοήθηκε από τις συγκυρίες και τα σταυρώματα. Ο Παναθηναικός, ομάδα χωρίς παίκτη που να διαπρέπει στο ένας με έναν, ψάχνει πλέον νέα ταυτότητα.
Για όποιον μάλιστα ρίχνει και μια ματιά στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, θα παρατηρήσει πως οι τάσεις είναι έτσι κι αλλιώς προς αυτή την κατεύθυνση. Οι ομάδες βασίζονται ολοένα και περισσότερο σε κλασικούς κοντούς, οι οποίοι μπορούν να τρυπήσουν μια άμυνα και να την κάνουν να συσπειρωθεί γύρω τους. Κάρι, Πολ, Τιγκ, Ουέστμπρουκ, Ντράγκιτς, Λάουρι, Λίλαρντ,Ουόλ, Κόνλει. Και φυσικά ο πατερούλης όλων Τόνι Παρκερ.
Τη συνταγή λοιπόν μας τη δείχνουν οι νικητές και οι διακριθέντες. Προπονητής, undersized ψηλοί, αλλαγές στα σκριμ(ν), γκαρντ με δυνατό ντράιβ και δυνατότητες στο σκοράρισμα. Δύσκολο πια να βασιστείς στους pass-first και ψηλούς πλέι μέικερ τύπου Παπαλουκά, Διαμαντίδη, Κιντ και Ντερόν ή στους κλασικούς δεινόσαυρους. Oι κοντοί πρέπει να πηγαίνουν ως το καλάθι, οι ψηλοί να μαρκάρουν κοντούς και να σουτάρουν απ'έξω. Το μπάσκετ πάντα αλλάζει το άτιμο, ωραία πράγματα.
Προβλημα αυτο για τον Ολυμπιακο που πλην Σπανουλη τα υπολοιπα γκαρντ (δεν βαζω Λω μεσα) βλέπουν το ζωγραφιστο σαν ναρκοπεδιο και δεν πατανε καθολου προς το καλαθι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό είναι η αληθεια. Η απουσία του Λο ήταν αισθητή και σε αυτό το κομμάτι. Ο Μάντζαρης μπαίνει μέσα αλλά δεν εκτελεί, ο Σλούκας μένει στα 4-5 μέτρα.
Διαγραφή