Στο ΝΒΑ και γενικά στα αμερικάνικα σπορ, χρησιμοποιείται συχνά η φράση "get your best player going", σε ελευθερη μετάφραση "κάνε τον καλύτερο σου παίκτη να βρει ρυθμό". Αυτή ενέχει μια πολύ σημαντική θεώρηση: οτι για να αποδώσει, ο καλύτερος παίκτης θέλει τη βοήθεια και την εμπιστοσύνη των υπολοίπων. Χωρίς αυτές, οι μεγάλες του ικανότητες ίσως μείνουν αναξιοποίητες. Ο Φιλ Τζάκσον, παρόλο οι Μπουλς έχαναν κάποτε ένα παιχνίδι με τεράστια διαφορά από τους Ιντιάνα Πέισερς, κράτησε τον Τζόρνταν στο παρκέ σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Η λογική του ήταν η εξής : "Hθελα να κάνω τον Μάικλ να βρει ρυθμό, γιατί ξέρω πως όταν ο Μίλερ παίζει καλά, εκείνος θα τον ξεπληρώσει την επόμενη φορά με το ίδιο νόμισμα".
Η λογική του Σφαιρόπουλου, όταν κράτησε τον,όχι μόνο άστοχο, αλλά και μη δημιουργικό Σπανούλη στο παρκέ για 32 λεπτά ήταν ακριβώς η ίδια, και αυτό φανερώθηκε από τις δηλώσεις του μετά το τέλος του παιχνιδιού. Καλύτερα να χάνεις με κακό Σπανούλη, παρά χωρίς αυτόν, είπε. Ο κοουτς του Ολυμπιακού έβλεπε προφανώς πως σε ένα τόσο κλειστό παιχνίδι, ένα ξέσπασμα του μεγάλου παίχτη θα έκανε τη διαφορά. Τον στήριξε, του έδωσε τις κρίσιμες επιθέσεις και όταν εκείνος βρήκε ρυθμό απλά του το ανταπέδωσε. Οχι μόνο σε αυτόν, αλλά και σε ολόκληρη την ομάδα, η οποία με τη σειρά της ποτέ δεν έχασε την πίστη της στο πρόσωπο του. Υπό αυτή την έννοια, το ατομικό του ξέσπασμα ήταν αποτέλεσμα και της ομαδικής νοοτροπίας. Αλήθεια, ποιον αναγόρευσε η ΤΣΣΚΑ σε δικό της ηγέτη? Τα πρωτα συνεχόμενα καλάθια του Τεόντοσιτς του εξασφάλισαν εκ νέου μια θέση στον πάγκο...
Δεν σας κρύβω πως από το ημίχρονο περίμενα ένα ξέσπασμα του Σπανούλη και πίστευα πως ορθότατα έπαιρνε τις επιθέσεις πάνω του, παρά την αστοχία.
Αυτό που ενδεχομένως άλλαξε ήταν ο τρόπος που ο ίδιος και η ομάδα χειρίστηκαν τις κατοχές του. Τρία από τα 4 τελευταία σουτ του αρχηγού ήρθαν σε συνθήκες απομόνωσης, ένα εκ των οποίων σε δευτερεύοντα αιφνιδιασμό. Ο V-Span ενοιωσε σε αυτές τις καταστάσεις πολύ πιο ανετα από ο,τι σε όλο το παιχνίδι, κατά τη διάρκεια του οποίου δούλευε κυρίως στο να δημιουργήσει ανισορροπίες μέσω των πικ και των σκριν στη μπάλα. Απέναντι σε αυτού του είδους τις επιθέσεις , η ΤΣΣΚΑ δεν αντιμετώπισε πρόβλημα κυρίως διότι στο μυαλό του Ιτούδη υπήρχε μια πολύ συγκεκριμένη τακτική: να παρασύρει τον Σπανούλη (και τον Ολυμπιακό) μέσα στη ρακέτα. Αυτό το κατάφερε κάπως έτσι...
Εμπιστευόμενος τον Τζάκσον για μεγάλα χρονικά διαστήματα κατάφερε να αυξήσει την απόσταση του πικ από τη ρακέτα, με αποτέλεσμα ο ηγέτης του Ολυμπιακού να έχει καθαρή θέα προς το καλάθι μόνο από πολύ μακρινή απόσταση. Καθώς ο Τζάκσον προλάβαινε να επανακάμψει, ο Σπανούλης έπαιρνε τον σχετικά ανοιχτό διάδρομο εκεί όπου περίμεναν τα μακριά χέρια του Κιριλένκο και των άλλων ψηλών σε διπλές καλύψεις. Βλέπετε πώς εδώ ο Ρωσος φόργουορντ δεν δίνει καμμία σημασία στον Πέτγουει, αλλά έχει ως πρώτη προτεραιότητα να βοηθήσει στο drive και να βγει επάνω στον αρχηγό. Με αυτή την τακτική, ο Ιτούδης ρίσκαρε τους ελευθερους παίκτες, αλλά πόνταρε στο να δυσκολέψει και ει δυνατόν να αποκλείσει τις πάσες προς αυτούς.
Αυτό του βγήκε, καθώς πολλές φορές οι παίκτες του Ολυμπιακού πάσαραν επάνω σε Ρωσικα χέρια, μετρώντας τελικά 17 λάθη έναντι μόλις 15 ασίστ. Φανταστείτε πως η αντιστοιχία των αντιπάλων τους ήταν 21/13. Οι ερυθρόλευκοι βρέθηκαν πολλές φορές στην άβολη θέση να μην μπορούν να κυκλοφορήσουν τη μπάλα, παρά το γεγονός οτι οι σουτέρ ήταν ελευθεροι, κάτι μερικώς αναμένομενο με τον τρόπο που αμύνεται η ΤΣΣΚΑ.
Στην παραπάνω φάση για παράδειγμα (η οποία από σπόντα κατέληξε σε τρίποντο του Λαφαγέτ), ο Χάντερ κόβει σε άδειο διάδρομο, ο Λοτζέσκι είναι ελευθερος και ο Πρίντεζης έτοιμος να υποδεχθεί τη μπάλα στη γωνία. Παρόλα αυτά η πάσα δεν κατέληξε πουθενά, διότι οι βοήθειες έπεφταν με πολύ μεγάλη ορμή στον εκάστοτε γκαρντ.
Κι όμως, παρόλο που η ΤΣΣΚΑ μπλόκαρε τις βασικές επιθετικές λειτουργίες του Ολυμπιακού, οι παίκτες του βρήκαν τον τρόπο να γυρίσουν και αυτό το παιχνίδι και να φτάσουν στον θρίαμβο. Γιατί αραγε? Σίγουρα λόγω της τεράστιας κλάσης του Σπανούλη, αλλά ταυτόχρονα και λόγω της αρωγής κάποιων άλλων παραγόντων. Ας τους δούμε συνοπτικά, για να καταλάβουμε πως οι ερυθρόλευκοι κρατήθηκαν τελικά κοντά στους αντιπάλους τους μέχρι να αναλάβει δράση ο παιχταράς.
Πρώτα πρώτα, η αμυντική τακτική των Ρώσων , όπως όλες οι τακτικές, άφησε κάποια κενά. Οταν όλοι επικεντρώνονται σε κάποια σημεία του γηπέδου, καποια άλλα μένουν κενά. Στην προκειμένη περίπτωση αυτά εμφανίστηκαν στη διεκδίκηση των ριμπάουντ. 16 επιθετικά κέρδισαν οι παίκτες του Σφαιρόπουλου ως αποτέλεσμα της συγκέντρωσης των Ρωσικών δυνάμεων γύρω από τους γκαρντ. Συνολικά, η μάχη των κατοχών μετά από άστοχα σουτ κερδήθηκε με 7 ριμπάουντ διαφορά, αληθινό επίτευγμα.
Επιλέον, οι Παπαπέτρου και Πρίντεζης κέρδισαν κατά κράτος τις (ως επι το πλείστον) απολυτα προσωπικές τους επιθετικές μονομαχίες σημειώνοντας περήφανα καλάθια στο ένας εναντίον ενός. Ο μικρός έβαλε πλάτη μέχρι και τον Κιριλένκο.
Ακόμα, ο Σλούκας κατάφερε να καλύψει το δημιουργικό κενό, παίζοντας για πολλά λεπτά απέναντι στον Τεόντοσιτς που βγήκε επάνω του λόγω του "πειραγμένου" rotation της ΤΣΣΚΑ. Δεκα πόντοι με εξαιρετική ευστοχία, 1 μόλις λάθος, και κάποια πολύτιμα κερδισμένα φάουλ σε συνθήκες γρηγορου transition. Ο αναπληρωματικός πλέι μέικερ του Ολυμπιακού ήταν εκείνος που τόλμησε να ανοίξει κάπως τον ρυθμό.
Και για το τέλος, το πιο σημαντικό. Για ένα ακόμη παιχνίδι η άμυνα των Πειραιωτών τσάκιζε κόκκαλα. Οι αλλαγές ήταν ο βασικός (αν και όχι ο μόνος) κανόνας έτσι ωστε να απαγορευθεί αυτό που αντίπαλοι ξέρουν να κάνουν καλύτερα: τη μεταφορα της μπάλας στην αδύνατη πλευρά. Μόλις 14 τρίποντα επιχείρησε η ομάδα του Ιτούδη, η οποία είδε τα περιφερειακά της ποσοστά να μειώνονται δραματικά (28,6% έναντι του σχεδόν 41% που είχε στη σεζόν). Πιθανώς κάποιος να υποστηρίξει πως τα λίγα σουτ από την περίμετρο ήταν και αποτέλεσμα τακτικής επιλογής των Ρώσων να μεταφέρουν τη μπάλα από κάτω, όμως αυτό προσωπικά δεν με πείθει. Η αδύνατη πλευρά είναι από τα κύρια τους όπλα.
Σε ο,τι αφορά την άμυνα, οι παίκτες του Σφαιρόπουλου διέπρεψαν σε δυο ακόμη σημεία: την απαγόρευση των αιφνιδιασμών και των πασών εισαγωγής στα μις ματς. Οι κοντύτεροι σε πολλές περιπτώσεις ερυθρόλευκοι έπαιξαν από μπροστά τους αντιπάλους τους με τρόπο ιδανικό, κλέβοντας μπάλες στα πιο κρίσιμα σημεία. Σε αυτά, ο κοουτς του Ολυμπιακού επέλεξε να αναχαιτίσει την 'αρκούδα' με το κοντό σχήμα που εμφάνισε απέναντι στη Μπαρτσελόνα και δικαιώθηκε πλήρως. Ο χθεσινός θρίαμβος είχε σίγουρα και τη δική του υπογραφή.
Πλέον όλοι κοιτάμε τον τελικό, εκεί όπου η Ρεάλ περιμένει αγριεμένη. Οι Μαδριλενοι είναι καλύτεροι από τα δυο προηγούμενα χρόνια, εχοντας προσθέσει στο παιχνίδι τους σκληράδα και έχοντας αφαιρέσει επιπολαιότητα. Για τη μάχη απέναντι τους, θα χρειαστεί να περιμένουμε άλλη μια μέρα. Χθες, κέρδισαν άνετα έχοντας κάποια όπλα τους παροπλισμένα. Οπως άλλωστε και ο Ολυμπιακός...
Υ.Γ. Ο,τι αμέλησα να προσθέσω, θα χαρώ να το προθέσετε εσείς (π.χ. τον Ντάνστον).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου