Υπάρχουν διάφορα ωραία στη στελέχωση της Λοκομοτίβ Κουμπάν . Ο Μπρόκχοφ, ο Κλαβέρ, ο Σίνγκλετον είναι όλοι φόργουορντ που μπορούν να ανοίξουν τις αποστάσεις του γηπέδου όσο δεν πάει, με τον τελευταίο μάλιστα να παίρνει λεπτά και ως σέντερ. Ο Μπαρτζώκας δε νοιάζεται τόσο για το αν οι παίκτες του παίρνουν ένα σωρό τρίποντα , αλλά κυρίως (και όπως διάβασα οτι δήλωσε) για τη διαδικασία μέσω της οποίας προκύπτουν αυτά. Τον ενδιαφέρει πολύ η ροή της επίθεσης, η οποία στην Λόκο δεν είναι ομολογουμένως μονίμως συνεχής. Στην καλή της βερσιόν , η ομάδα του κάνει αυτά που έκανε στην Ανδαλουσία (16/34 από τα 6,75) και δεν ξέρει κανείς από που να φυλαχτεί.
Ωραία και καλά όλα αυτά, αλλά στα δικά μου μάτια μια σημαντική επιτυχία του Ελληνα κοουτς αφορά τη στελέχωση της περιφέρειας με το ζευγάρωμα Ντιλέινι και Ντρέιπερ. Το δίδυμο λειτουργεί άψογα είτε παίζει μαζί (όπως συμβαίνει συνήθως στα δεύτερα ημίχρονα), είτε χώρια (τέλος α', αρχές β΄ περιόδου). Ο λόγος είναι πως οι παίκτες έχουν περισσότερα να τους ενώνουν, παρά να τους χωρίζουν. Ο Ντρέιπερ π.χ. είναι ένας πολύ καλός επιθετικά παίκτης, απλά όχι τόσο καλός όσο ο Ντιλέινι. Σουτάρει με υψηλά ποσοστά χωρίς να χρειάζεται να βρεθεί απαραίτητα ελεύθερος. Ο Ντιλέινι από την άλλη παίζει καλή άμυνα, απλά όχι τόσο καλή και συγκεντρωμένη όσο ο Ντρέιπερ.
Οι αποστάσεις που χωρίζουν τους δύο παίκτες είναι μικρότερες από εκείνες που χωρίζουν το δίδυμο Σερχι-Γιουλ (ο πρωτος ειναι τρύπα στην άμυνα) και χαοτικά διαφορετικές από εκείνες που υπάρχουν ανάμεσα στο δίδυμο Σπανούλη - Μάντζαρη ή εκείνα των Καλάθη - Φελντέιν και Σατοράνσκι - Ναβάρο. Πολλές κορυφαίες ομάδες αναζητούν για διάφορους λόγους συνδυασμούς γκαρντ, στους οποίους οποίους οι παίκτες "αλληλοσυμπληρώνονται", έχοντας διαφορετικά ως επί το πλείστον χαρακτηριστικά. Ο Μπαρτζώκας έχει αντίθετα καταφέρει να φτιάξει ένα βασικό δίδυμο που θα προσφέρει ταυτόχρονα σε διάφορους τομείς, χωρίς παράλληλα ένα εκ των μελών του να αποτελεί επιθετικό στόχο ή μία εύκολη αμυντική θυσία. Και επίσης, χωρίς η ομάδα του να χάνει τελείως κάποια στοιχεία όταν οποιοσδήποτε από τους δύο κάθεται μόνος του στον πάγκο.
Ενα πρώτο κλειδί για αυτό είναι η σωστή εκτίμηση των όσων μπορεί να κάνει ο Ντρέιπερ, τον οποίο εύκολα άφησαν να ξεγλιστρήσει από τα χέρια τους οι Λάσο και Ιβκοβιτς. Ο πρώτος τον ήθελε για 5-7 λεπτά ως αμυντικό εξολοθρευτή και ο δεύτερος του έδινε παραπάνω ευθύνες από όσες του αναλογούσαν, ξεκινώντας τον βασικό σε 15 παιχνίδια ευρωλίγκας. Φετος δεν έχει βρεθεί στην πρώτη πεντάδα ούτε μια φορά, αλλά τελειώνει εκείνος τα παιχνίδια μαζί με τον σταρ της ομάδας.
Τοποθετώντας τον για μεγάλα διαστήματα δίπλα στον Ντιλέινι, ο Ελληνας κοουτς τον έχει αναδείξει ως off guard και δεύτερη τη τάξει περιφερειακή απειλή, όταν στη Ρεάλ ακουμπούσε την μπάλα μάλλον κατά τύχη. Ο Ντρέιπερ έχει το ελευθερο να σουτάρει, καθώς πολύ σπάνια αντιμετωπίζει πάνω από έναν αντίπαλο, ενώ στις στιγμές που ο Ντιλέινι λείπει από το παρκέ, τότε το κατέβασμα και την οργάνωση αναλαμβάνει ο Μπίκοφ, διατηρώντας της αρμοδιότητες του Αμερικάνου σταθερές. Αυτό δε σημαίνει πως ο παίκτης δεν εμπλέκεται καθόλου στην οργάνωση του παιχνιδιού, αλλά πως η εμπλοκή του γίνεται βάσει σχεδίου που υπαγορεύει σωστά τις προτεραιότητες.
Ενα δεύτερο κλειδί είναι το πόσο παιχταράς είναι ο Ντιλέινι. Ετσι απλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου