Aντιγράφω σε ελεύθερη μετάφραση από ένα άρθρο του Brewhoop, του καλύτερου ίσως μπλογκ για τους Μιλγουόκι Μπακς, και το απόσπασμα αφορά την μειωμένη παραγωγικότητα του Γιάννη Αντετοκούνμπο, η οποία έρχεται και ως συνέπεια του ότι παίρνει λιγότερες μπάλες στην επίθεση.
"Φταίει ένα επιθετικό σύστημα το οποίο είναι διστακτικό να χρίσει τον Γιάννη ως τον βασικό δημιουργό; Ή είναι άραγε ο Γιάννης ο ίδιος που δεν νοιώθει να έχει την αυτοπεποίθηση ή την ικανότητα να πάρει τα πράγματα στα χέρια του; Aυτή τη στιγμή οι ικανότητες του δεν αξιοποιούνται στο έπακρο σε σταθερή βάση, και έτσι δουλειά δεν πρόκειται να γίνει δεδομένου του πόσο σημαντικός είναι ο παίκτης για την ομάδα τώρα, αλλά και θα ειναι στο μέλλον".
Οι προβληματισμοί γύρω από το Μιλγουόκι είναι μέσες άκρες αυτης της φύσεως, και δεν αφορούν μόνο τον Αντετοκούνμπο αλλά και τον συνομηλικό του και εξίσου ταλαντούχο Τζαμπάρι Πάρκερ. Οι Μπακς δείχνουν χειρότερη ομάδα από ό,τι ήταν στο τέλος της περασμένης σεζόν και τα όλα τα ερωτήματα γύρω τους μπορούν να συμπυκνωθούν στην εξής φιλοσοφική διατύπωση: "Φταίει το σύστημα ή φταίνε οι παίκτες;". Και για να είμαστε πιο ακριβείς, ελάχιστοι ενδιαφέρονται για τις περιπτώσεις των υπολοίπων συμπαικτών των δύο νεαρών στους Μπακς, καθώς εκείνοι είναι μέσες άκρες αναλώσιμοι. Το μέλλον της ομάδας περνάει από τον Ελληνα και το Νο 2 του προπέρυσινου ντραφτ.
Οσοι υποστηρίζουν λοιπόν την πρώτη άποψη στέκονται κυρίως στο γεγονός ότι τα κακά αποτελέσματα συνοδεύονται από την χαμηλή χρήση των Αντετοκούνμπο και Πάρκερ. Περισσότερο από αυτούς ακουμπάνε τη μπάλα και χρησιμοποιούν κατοχές οι Μονρό και Κάρτερ Ουίλιαμς. Πράγματι, αν κοιτάξει κανείς τη στατιστική ανάλυση του Γιάννη π.χ. θα δεί ότι το ποσοστό των προσπαθειών που παίρνει επάνω του τον Δεκέμβριο έχει μειωθεί σε σχέση με τον Νοέμβρη, ενώ το ίδιο ισχύει και για τα ποσοστό των εύστοχων σουτ . Οι επιθέσεις που περνάν από εκείνον είναι σαφώς λιγότερες, και τα αποτελέσματα της ομάδας του είναι χειρότερα. Παρόλα αυτά, μία προσεκτικότερη ματιά στην καρτέλα της χρήσης δεν παραδίδει στοιχεία πως η συχνότερη επαφή τοιυ με τη μπάλα αυξάνει και την αποτελεσματικότητα της ομάδας. Μάλλον το αντίθετο, αλλά και πάλι "μάλλον". Συμπεράσματα είναι δύσκολο να εξαχθούν και στην περίπτωση του Πάρκερ, αλλά εδώ γράφουμε ένα κομμάτι κυρίως για τον Αντετοκούνμπο
Για να μιλήσει κανείς πιο ασφαλώς πρέπει να έχει δεί τα παιχνίδια, και αυτό διότι δεν έχει σημασία αν και πόσο ακουμπάει η μπάλα σε κάποιους παίκτες, αλλά με τι τρόπο συμβαίνει αυτό. Για παράδειγμα, τη στιγμή που ο Πάρκερ βρίσκει περίπου το 80% των πόντων του από ασίστ, η αντίστοιχη αναλογία του Αντετοκούνμπο βρίσκεται περίπου στο 55 - 45. Ο πρώτος προσπαθεί να ενταχθεί ως ένας stretch forward που παίζει αντίθετα από το πικ εν ρολ, ο δεύτερος παίρνει τη μπάλα στα χέρια και τριπλάρει για να δημιουργήσει φάσεις μόνος του. Eπίσης βρίσκει πολλούς από τους πόντους του από αιφνιδιασμούς και επιθετικά ριμπάουντ.
Κάπου εδώ είναι που οι δύο "φιλοσοφικές απόψεις" που περιγράψαμε παραπάνω μπλέκονται μεταξύ τους. Η πρώτη *(1) βρίσκει τον ένοχο στο κακό playmaking του Κάρτερ Ουίλιαμς, ο οποίος έχει μάτια μόνο για το καλάθι ή τον Μονρό και δεν ψάχνει ελευθερους τους άλλους, και η δεύτερη στέκεται σε αυτό που βλέπετε παρακάτω.
To shot chart του Γιάννη αποκαλύπτει μέτρια εώς κακά ποσοστά από μέση και μακρινή απόσταση, καθώς και μία συντριπτική προτίμηση στο να τελειώσει όσες περισσότερες φάσεις μπορεί κάτω από το καλάθι. Ακόμη και στις πράσινες ζώνες το δείγμα είναι υπέρ το δέον μικρό. Οι θιασώτες της δεύτερης άποψης κάτι τέτοια τα κάνουν σημαία, ειδικά αν συνυπολογίσετε πως και το αντίστοιχο γράφημα που αφορά τον Πάρκερ είναι σχεδόν πανομοιότυπο χωρίς τρίποντα *(2). Με τέτοιες επιδόσεις στα σουτ από τους δύο νεαρούς, καθώς και χωρίς ποικιλία στο εύρος τους, το να λειτουργήσει σωστά η επίθεση των Μπακς δείχνει πάρα πολύ δύσκολο, ειδικά αν συνυπάρχουν με τον μέτριο σουτέρ Κάρτερ Ουίλιαμς. Συνεπώς, πρώτα από όλα οι δύο τους πρέπει να βελτιωθούν και ύστερα να "απαιτήσουν" τις κατοχές που τους αξίζουν.
Αν θέλετε τη γνώμη μου, η αλήθεια είναι πως πολλές άμυνες έχουν μάθει να περιμένουν τον Γιάννη στο βάθος και προετοιμάζονται επαρκώς για τα drive του όταν έχει τη μπάλα στα χέρια, συνεπώς σίγουρα ο παίκτης πρέπει να βελτιώσει το σουτ και να προσθέσει ποικιλία στην προσωπική φάση. Από την άλλη, για να συμβεί αυτό πρέπει κάποιος να τον βοηθήσει. Αν δείτε παιχνίδια των Μπακς θα διαπιστώσετε πως λίγο εώς πολύ την ίδια αντιμετωπιση έχει από τους αντιπάλους του ο Κάρτερ Ουίλιαμς, ο οποίος παρεμπιπτόντως είναι ακίνδυνος πίσω από τα σκριν και σουτάρει λιγότερα τρίποντα ανά αγώνα από ο,τι ο Αντετοκούνμπο.
Αντιλαμβάνεστε πως όταν ένας πλέι-μέικερ δεν συγκεντρώνει επάνω του βλέμματα, τότε για να δημιουργήσει χρειάζεται να διαθέτει τρομερές ικανότητες στην πάσα, όπως π.χ. ο Ρούμπιο που βρίσκει τους συμπαίκτες του από απίθανες γωνίες. Αυτό όμως δεν συμβαίνει ούτε με τον Ουίλιαμς, ούτε με τον Μέγιο, τον οποίο ο Κιντ πρόσφατα έχρισε βασικό, μία κίνηση που στην αρχή βρήκε συμμάχους, αλλά που σίγουρα δεν βελτίωσε τις επιδόσεις του Ελληνα φόργουορντ. Από την άλλη, ακόμη κι αν οι γκαρντ βρίσκονται σε αποστολή να εκμεταλλευτούν τους υπόλοιπους, πώς θα βελτιωθεί μία επίθεση αν εκείνοι δεν δουλέψουν επάνω στα μειονεκτήματα τους;
Η κότα κάνει το αυγό ή το αυγό την κότα;
Yποθέτω, ή τουλάχιστον αυτό θα ήθελα να δω, πως ο Κιντ θα πληρώσει το τίμημα και θα δώσει στους μικρούς τη μπάλα στα χέρια, ακόμη κι αν πρέπει να υποστεί μία "χιονοστιβάδα" από άστοχα σουτ. Επίσης, πως θα βοηθήσει τον Αντετοκούνμπο με κάποια σκριν επάνω στον χειρισμό, πράγμα που εώς τώρα έχει συμβεί ελάχιστα, και που για αυτό δεν ευθύνονται μόνο οι άμυνες που παίζουν τον παίκτη από απόσταση. Σε κάθε περίπτωση, το εγχείρημα του κοουτς του Μιλγουόκι για μία νεανική ομάδα, γεμάτη ενέργεια και μακριά κορμιά, βρίσκεται ακόμη στο εμβρυακό του στάδιο. Για να πετύχει, πρέπει όλοι να βελτιωθούν και να μάθουν ο ένας τον άλλον καλύτερα. Ενδεχομένως, να πλαισιωθούν και από διαφορετικά υποστηρικτικά κομμάτια.
Για τον δικό μας μελλοντικό παιχταρά όπως και για τον προπονητή του, υπάρχει ακόμη δρόμος μακρύς, που δεν επηρεάζεται από νίκες επί των Ουόριορς και άλλα περιστασιακά ατομικά κατορθώματα. Το αν στο τέλος του κρύβεται η καταξίωση, εξαρτάται πρώτα από την δέσμευση των δυο να βαδίσουν μαζί.
* (1) http://www.bucksketball.com/2015/12/the-more-the-bucks-are-about-giannis-and-jabari-the-happier-everyone-will-be/
* (2) To chart του Πάρκερ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου