Σκούρα τα πράγματα για τον Πεδουλάκη. Δεν έφτανε η εντός έδρα ήττα από τη Νίζνι που θέτει σε κίνδυνο την πρόκριση στο τοπ-16, ήρθε και εκείνη από την Σαμάρα για την VTB με αποτέλεσμα οι φήμες που θέλουν τον Ελληνα τεχνικό να απομακρύνεται να είναι όλο και περισσότερες. Προς το παρόν παραμένει στη θέση του, ίσως όμως όχι για πολύ ακόμα.
Εδώ που τα λέμε δεν είναι εικόνα αυτή των Ρώσων, βάσει και του υλικού το οποίο γενικά διαθέτουν. Η Ουνιξ παρουσιάζεται ασύνδετη, αδύναμη κάτω από το καλάθι και με χαμηλό δείκτη δημιουργίας. Η μόνη ομάδα που βγάζει λιγότερες ασίστ είναι το συνονθύλευμα της Αρμάνι, ενώ η αναλογία τελικών πασών/λαθών είναι και εκείνη η 2η χειρότερη στην ευρωλίγκα. Περίπου το ίδιο κατω συναντά κανείς την ομάδα του Πεδουλάκη στα ριμπάουντ και ειδικά στα επιθετικά, όπου πάλι είναι 2η από το τέλος. (http://www.euroleague.net/main/statistics?mode=Leaders&entity=Clubs&seasonmode=Single&seasoncode=E2014&cat=Score&agg=PerGam)
Τα βασικά προβλήματα εντοπίζονται, εκτός των άλλων, και στους παρακάτω τομείς.
Πρώτον, στην 'αδεια' θέση 5, όπου ο υπερ-βετεράνος Ντορ Φίσερ είναι ουσιαστικά ο μόνος παίκτης που χαίρει της εμπιστοσύνης του προπονητή, κυρίως λόγω αμυντικών χαρισμάτων. Τον Σοκόλοφ ο Πεδουλάκης δεν τον χρησιμοποιεί, με αποτέλεσμα η ομάδα να αγωνίζεται πολλές φορές με "ευέλικτα" σχήματα ανάγκης, τα οποία απαιτούν την ταυτόχρονη παρουσία στο παρκέ των Καιμακόγλου και Σανικίτζε. Οι δύο τους δεν είναι φυσικά κλασικοί σέντερ, αλλά από την άλλη δεν είναι ούτε τρομεροί αμυντικοί στις αλλαγές, ειδικά ο δεύτερος. Το σχήμα παραείναι προβληματικό και στο ποστ, εκεί όπου οι αντίπαλοι σέντερ καθαρίζουν εύκολα φάσεις και παίρνουν ριμπάουντ. Αρκεί να δείτε με ποιο τρόπο ο Αγιόν κράτησε τη Ρεάλ μέσα στο παιχνίδι και ήταν εν τέλει καθοριστικός για το διπλό της βασίλισσας στη Ρωσία ή την πρόσφατη αρχοντική εμφάνιση του Παραχούσκι.
Δεύτερον, στον ακαθόριστο και άχαρο ρόλο του πολυβόλου της ομάδας Κιθ Λάνγκφορντ. Οι μέσοι όροι του δεν είναι άσχημοι, όμως η δημιουργία του είναι σε πολύ χαμηλά επίπεδα λόγω έλλειψης καλών σκριν στην περιφέρεια. Ο Λάνγκφορντ επιτίθεται συνήθως ένας με έναν, εμπλέκεται σε ελάχιστα πικ και πασάρει ακόμα λιγότερο. Χωρίς να είναι διαχρονικά ο καλύτερος πασέρ, οι 1,6 ασίστ συνιστούν ένα υπέρ το δεον χαμηλό νούμερο. Αν μάλιστα αφαιρέσουμε τις τέσσερις που μοίρασε στην πανεύκολη επικράτηση επί της Σάσαρι, θα δούμε πως στις ήττες της Ουνιξ, ο Αμερικάνος έβγαλε μόλις 1 ασίστ ανά ματς! Αυτά είναι ανησυχητικά νούμερα για έναν παίκτη ο οποίος δεν είναι αλτρουιστής ή Διαμαντίδης, εντούτοις η εκτελεστική του δεινότητα θα έπρεπε κανονικά να κάνει τις άμυνες να δίνουν βοήθειες και την επίθεση των Ρώσων να αποκτά κίνηση.
Κάτι τέτοιο δε συμβαίνει, αντίθετα η μπάλα κολλάει συχνά στα χέρια αυτού και του Τζέρελς. O συνδυασμός των δύο λειτούργησε σε μεγάλο βαθμό πέρυσι, φέτος η συνύπαρξη τους είναι υπευθυνη για μπασκετικά δεινά.
Γιατί άραγε?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου