Πιθανότατα στην τελευταία μεγάλη της παράσταση χωρίς καμμιά απουσία, η χρυσή γενιά της Ισπανίας θα μπει στα γήπεδα της πατρίδας της με σκοπό να τα σαρώσει όλα. Σε κάθε μεγάλη διοργάνωση οι Ισπανοί ξεκινούσαν παραδοσιακά χαλαρά, έκαναν μια ανώδυνη ήττα και έπεφταν στα χιαστί με κάποιον δύστυχο που δεν υπολόγιζε σωστά το σταύρωμα (σας θυμίζει κάτι?). Για φέτος δεν βλέπω κάτι τέτοιο. Μπροστά στο κοινό τους οι Ισπανοί θα στοχεύσουν πιθανότατα σε μια επίδειξη δύναμης και δυνατοτήτων, εκτός αν σε κάποιο από τα τελευταία παιχνίδια επιλέξουν εκείνοι αντίπαλο. Αλλά γιατί να το κάνουν?
Αν όλα πάνε με βάση μια στοιχειώδη λογική, η κατάκτηση μίας εκ των δύο πρώτων θέσεων του δικού μας ομίλου θα σημάνει και την αποφυγή τους. Πάει πολύ να χάσουν δύο παιχνίδια στον όμιλο οι ήδη αφιονισμένοι Ιβηρες. Δεν προτρέχω όμως, και ας δίνουν στοιχηματικές εταιρίες πρώτο φαβορί την Ελλάδα. Στα μάτια μου αυτό φαντάζει μακράν η Κροατία. Τεχνική, ύψος, καλές ηλικίες, δωδεκάδα που γνωρίζει σύσσωμη το μπάσκετ της FIBA και ομάδα που βαδίζει σε συνέχεια της περυσινής, άκρως επιτυχημένης πορείας στο ευρωμπάσκετ.
Αυτό που πιστεύω συνεπώς είναι οτι το μεγάλο παιχνίδι θα είναι απέναντι στο Πουερτο Ρίκο, το οποίο στα τραγούδια του ο Βασίλης το είπε κάποτε Πόρτο Ρίκο *(1). Εφόσον η εθνική μας φανεί στοιχειωδώς σοβαρή και πάρει τα παιχνίδια με Σενεγάλη και Φιλιππίνες, τότε η αναμέτρηση με τους Πουερτορικανούς θα ξεχωρίσει τους αμνούς από τα ερίφια. Οι νησιώτες δεν έχουν σπουδαίο ρόστερ πλην των δαιμόνων Μπαρέα και Αρόγιο, αλλά αν το καλοσκεφτείτε δεν είχαν ποτέ. Πάντα όμως ήταν υπολογίσιμοι και σκληροτράχηλοι. Ενα 3-0 θα μας φέρει στην αναζήτηση μιας νίκης σε δύο παιχνίδια, με την εθνική μας να έχει και το πλεονέκτημα της προοδευτικής ανόδου του βαθμού δυσκολίας. Τρόπον τινά, το ένα παιχνίδι θα μας προετοιμάζει για το επόμενο.
Ολα αυτά είναι φυσικά στα χαρτιά, καθώς παίζουν και άλλοι, και μάλιστα παίζουν και μεταξύ τους. Αν όμως έπρεπε να βγάλω ένα ιδανικό σενάριο, θα έβλεπα την εθνική μας να πέφτει επάνω σε Βραζιλιάνους ή Σερβους. Και επειδή δε σας κρύβω πως η τριάδα Νενέ, Βαρεχάο, Σπλίτερ, σε συνδυασμό με τους Χουέρτας και Μπαρμπόσα, με τρομάζει κάμποσο, δεν θα με πείραζε καθόλου να παίζαμε χιαστί με τα "αδέρφια μας".
Το σύνολο του Τζόρτζεβιτς μοιάζει χαμένο στο διάστημα. Τσακωμοί, αναμπουμπούλες, ένας σέντερ κλάσης που όμως δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του και ο... αγαπημένος μας Μίλος. Σπάνια είχε ελληνικό σύνολο πρόβλημα στο να του σπάσει τα νεύρα. Ο νεόκοπος κοουτς έχει πάρει ήδη την απόφαση να ξεκινάει στο 5 τον Ραντούλιτσα και να φέρνει τον Κρίστιτς ως back-up. Ο λόγος πιθανώς να είναι πως ο τελευταίος είναι όλο και περισσότερο αδύναμος στην άμυνα, ενώ σε συνδυασμό με τον Τεόντοσιτς δημιουργεί μια τεράστια τρύπα στον κάθετο άξονα της ομάδας του. Τα προβλήματα που αντιμετώπισε πέρυσι η ΤΣΣΚΑ, κανείς δεν θέλει να τα δει να επαναλαμβάνονται.
Οι Σέρβοι έχουν επίσης τεράστιο έλλειμα ταλέντου στο 3 και θα αγωνιστούν πιθανώς με σχήματα ανάγκης, ειδικά μετά και την απουσία του Μίτσοφ, ο οποίος μπορούσε να "κατέβει"¨στη θέση. Ο Τζόρτζεβιτς θα καταφύγει αναγκαστικά σε αλχημείες , στο τελευταίο φιλικό άρχισε με τους Τεόντοσιτς, Μάρκοβιτς και Μπογκντάνοβιτς μαζί. Δυσκολο εγχείρημα.
Ετσι όπως έχουν τα πράγματα, τα περισσότερα ίσως κρίνει η παρουσία του Νεμάνια Μπιέλιτσα. Πότε επιτέλους θα λάμψει ο μεγάλος αυτός παιχταράς? Του έχω τεράστια αδυναμία, ο Μπιέλιτσα είναι (σαν) Κούκοτς και έχει αδικηθεί κατάφωρα από τον τρόπο που χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν από τους προπονητές του. Αμυνα, ριμπάουντ, τάπες, σουτ από όλες τις αποστάσεις και ευελιξία, καθώς και δυνατότητα να δημιουργήσει ο ίδιος μέσω του πικ εν ρολ. Αν είχα ομάδα και ήμουν κανονικός κοουτς, θα του έδινα τα κλειδιά της ασυζητητί. Δεν έχω, δεν είμαι.
Μακριά το πήγαμε με τις σεναριολογίες. Στο επόμενο, τελευταίο pre-mundobasket σημείωμα, θα γράψουμε ρεαλιστικότερα και κυρίως γύρω από την εθνική μας.
*(1) Ο Βασίλης και ο στιχουργός Αλκης Αλκαίος την ψιλοπάτησαν στο ομώνυμο τραγούδι. Οι Ισπανοί ονόμασαν το νησί Puerto Rico (Πλούσιο λιμάνι κατά μία εκδοχή), ονομασία που διατηρήθηκε ατόφια μέχρι και την Αμερικανική εισβολή τον Ιούλιο του 1898. Στην πράξη Φοράκερ, η οποία πιστοποιούσε την ένταξη της χώρας στο αμερικάνικο διοικητικό σύστημα, η ονομασία άλλαξε μάλλον από τυπογραφικό "λάθος". Το όνομα "Πόρτο Ρίκο" ήταν μια απλοποίηση της αγγλικής γλώσσας που χρησιμοποιηθηκε λίγο πριν στη συνθήκη του Παρισιού, δηλαδή την συνθήκη όπου οι Ισπανοί παρέδωσαν και επίσημα τη δοξασμένη αυτή γη.
Η απλοποίηση του ονόματος ήρθε συνεπώς χάριν ευκολίας στην αγγλική, με την αρχική ονομασία να επανέρχεται μερικά χρόνια αργότερα, το 1932. Πρακτικά, ο νεολογισμός "Πόρτο Ρίκο" δε σημαίνει απολύτως τίποτα. Βέβαια αν περιμένετε να δείτε προκοπή από το ελληνικό έντεχνο, τότε την κάτσαμε τη βάρκα. Η αλήθεια ξέρουμε όλοι πού βρίσκεται.
Πηγή: Patricia Gherovichi, The Puerto-Rican Syndrome.
Αν όλα πάνε με βάση μια στοιχειώδη λογική, η κατάκτηση μίας εκ των δύο πρώτων θέσεων του δικού μας ομίλου θα σημάνει και την αποφυγή τους. Πάει πολύ να χάσουν δύο παιχνίδια στον όμιλο οι ήδη αφιονισμένοι Ιβηρες. Δεν προτρέχω όμως, και ας δίνουν στοιχηματικές εταιρίες πρώτο φαβορί την Ελλάδα. Στα μάτια μου αυτό φαντάζει μακράν η Κροατία. Τεχνική, ύψος, καλές ηλικίες, δωδεκάδα που γνωρίζει σύσσωμη το μπάσκετ της FIBA και ομάδα που βαδίζει σε συνέχεια της περυσινής, άκρως επιτυχημένης πορείας στο ευρωμπάσκετ.
Αυτό που πιστεύω συνεπώς είναι οτι το μεγάλο παιχνίδι θα είναι απέναντι στο Πουερτο Ρίκο, το οποίο στα τραγούδια του ο Βασίλης το είπε κάποτε Πόρτο Ρίκο *(1). Εφόσον η εθνική μας φανεί στοιχειωδώς σοβαρή και πάρει τα παιχνίδια με Σενεγάλη και Φιλιππίνες, τότε η αναμέτρηση με τους Πουερτορικανούς θα ξεχωρίσει τους αμνούς από τα ερίφια. Οι νησιώτες δεν έχουν σπουδαίο ρόστερ πλην των δαιμόνων Μπαρέα και Αρόγιο, αλλά αν το καλοσκεφτείτε δεν είχαν ποτέ. Πάντα όμως ήταν υπολογίσιμοι και σκληροτράχηλοι. Ενα 3-0 θα μας φέρει στην αναζήτηση μιας νίκης σε δύο παιχνίδια, με την εθνική μας να έχει και το πλεονέκτημα της προοδευτικής ανόδου του βαθμού δυσκολίας. Τρόπον τινά, το ένα παιχνίδι θα μας προετοιμάζει για το επόμενο.
Ολα αυτά είναι φυσικά στα χαρτιά, καθώς παίζουν και άλλοι, και μάλιστα παίζουν και μεταξύ τους. Αν όμως έπρεπε να βγάλω ένα ιδανικό σενάριο, θα έβλεπα την εθνική μας να πέφτει επάνω σε Βραζιλιάνους ή Σερβους. Και επειδή δε σας κρύβω πως η τριάδα Νενέ, Βαρεχάο, Σπλίτερ, σε συνδυασμό με τους Χουέρτας και Μπαρμπόσα, με τρομάζει κάμποσο, δεν θα με πείραζε καθόλου να παίζαμε χιαστί με τα "αδέρφια μας".
Το σύνολο του Τζόρτζεβιτς μοιάζει χαμένο στο διάστημα. Τσακωμοί, αναμπουμπούλες, ένας σέντερ κλάσης που όμως δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του και ο... αγαπημένος μας Μίλος. Σπάνια είχε ελληνικό σύνολο πρόβλημα στο να του σπάσει τα νεύρα. Ο νεόκοπος κοουτς έχει πάρει ήδη την απόφαση να ξεκινάει στο 5 τον Ραντούλιτσα και να φέρνει τον Κρίστιτς ως back-up. Ο λόγος πιθανώς να είναι πως ο τελευταίος είναι όλο και περισσότερο αδύναμος στην άμυνα, ενώ σε συνδυασμό με τον Τεόντοσιτς δημιουργεί μια τεράστια τρύπα στον κάθετο άξονα της ομάδας του. Τα προβλήματα που αντιμετώπισε πέρυσι η ΤΣΣΚΑ, κανείς δεν θέλει να τα δει να επαναλαμβάνονται.
Οι Σέρβοι έχουν επίσης τεράστιο έλλειμα ταλέντου στο 3 και θα αγωνιστούν πιθανώς με σχήματα ανάγκης, ειδικά μετά και την απουσία του Μίτσοφ, ο οποίος μπορούσε να "κατέβει"¨στη θέση. Ο Τζόρτζεβιτς θα καταφύγει αναγκαστικά σε αλχημείες , στο τελευταίο φιλικό άρχισε με τους Τεόντοσιτς, Μάρκοβιτς και Μπογκντάνοβιτς μαζί. Δυσκολο εγχείρημα.
Ετσι όπως έχουν τα πράγματα, τα περισσότερα ίσως κρίνει η παρουσία του Νεμάνια Μπιέλιτσα. Πότε επιτέλους θα λάμψει ο μεγάλος αυτός παιχταράς? Του έχω τεράστια αδυναμία, ο Μπιέλιτσα είναι (σαν) Κούκοτς και έχει αδικηθεί κατάφωρα από τον τρόπο που χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν από τους προπονητές του. Αμυνα, ριμπάουντ, τάπες, σουτ από όλες τις αποστάσεις και ευελιξία, καθώς και δυνατότητα να δημιουργήσει ο ίδιος μέσω του πικ εν ρολ. Αν είχα ομάδα και ήμουν κανονικός κοουτς, θα του έδινα τα κλειδιά της ασυζητητί. Δεν έχω, δεν είμαι.
Μακριά το πήγαμε με τις σεναριολογίες. Στο επόμενο, τελευταίο pre-mundobasket σημείωμα, θα γράψουμε ρεαλιστικότερα και κυρίως γύρω από την εθνική μας.
*(1) Ο Βασίλης και ο στιχουργός Αλκης Αλκαίος την ψιλοπάτησαν στο ομώνυμο τραγούδι. Οι Ισπανοί ονόμασαν το νησί Puerto Rico (Πλούσιο λιμάνι κατά μία εκδοχή), ονομασία που διατηρήθηκε ατόφια μέχρι και την Αμερικανική εισβολή τον Ιούλιο του 1898. Στην πράξη Φοράκερ, η οποία πιστοποιούσε την ένταξη της χώρας στο αμερικάνικο διοικητικό σύστημα, η ονομασία άλλαξε μάλλον από τυπογραφικό "λάθος". Το όνομα "Πόρτο Ρίκο" ήταν μια απλοποίηση της αγγλικής γλώσσας που χρησιμοποιηθηκε λίγο πριν στη συνθήκη του Παρισιού, δηλαδή την συνθήκη όπου οι Ισπανοί παρέδωσαν και επίσημα τη δοξασμένη αυτή γη.
Η απλοποίηση του ονόματος ήρθε συνεπώς χάριν ευκολίας στην αγγλική, με την αρχική ονομασία να επανέρχεται μερικά χρόνια αργότερα, το 1932. Πρακτικά, ο νεολογισμός "Πόρτο Ρίκο" δε σημαίνει απολύτως τίποτα. Βέβαια αν περιμένετε να δείτε προκοπή από το ελληνικό έντεχνο, τότε την κάτσαμε τη βάρκα. Η αλήθεια ξέρουμε όλοι πού βρίσκεται.
Πηγή: Patricia Gherovichi, The Puerto-Rican Syndrome.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου