Περισσότερο από ποτέ, το μπάσκετ είναι ένα άθλημα των αποστάσεων, ειδικά στο ΝΒΑ με τους απίθανα διεισδυτικούς γκαρντ και τις μεγαλύτερες διαστάσεις του γηπέδου. Για κάθε πικ εν ρολ που δίνει ανοιχτό διάδρομο στον Λεμπρόν, στον Ντουράντ ή στον Πάρκερ, υπάρχουν παίχτες να υποδεχθούν τις πάσες τους στο τρίποντο εφόσον οι άμυνες κλείσουν πάνω τους. Οι περυσινοί Σαν Αντόνιο Σπερς έκαναν αυτό το παιχνίδι επιστήμη, εισάγοντας φυσικά καινά δαιμόνια και ένα σωρό ευφυείς και σύνθετες παραλλαγές. Αυτονόητα και γνωστά πράγματα θα μου πείτε.
Πιθανώς, όχι όμως και για τους Ιντιάνα Πέισερς. Με έναν άσο μέτριου βεληνεκούς όπως ο Τζορτζ Χιλ, με δυο "φτερά" που απαιτούσαν τη μπάλα στα χέρια χωρίς ιδιαίτερη κίνηση μακριά από αυτή (Τζορτζ, Λανς) και με δυο ψηλούς χωρίς καθόλου ή σχεδόν καθόλου βεληνεκές στο σουτ, η ομάδα του Φόγκελ εμφανισε επιθετικές ανωμαλίες που τις κόστισαν ήττες και έναν εύκολο αποκλεισμό. Μάλιστα, όπως σωστά επισημαίνει ο Ιαν Λέβι του Bleacher Report *(1) , πίσω από το ούτως ή άλλως δυσλειτουργικό δίδυμο των Ουέστ και Χίμπερτ, ακολουθούσε ένα άλλο εξίσου προβληματικό. Μαίμνι και Σκόλα δεν προσέφεραν μαζί τίποτα διαφορετικό τακτικά, με τις αποστάσεις στην επίθεση των Πέισερς να παραμένουν υπέρ το δέον μικρές.
Με την προσθήκη του Ρούντεζ, η Ιντιάνα θυσιάζει κάποια από την αμυντική της σκληράδα, όμως από αυτή έχει έτσι κι αλλιώς μπόλικη. Το στοιχείο που προσθέτει μοιάζει τη δεδομένη στιγμή απείρως σημαντικότερο: επιθετική λογική, έστω και για ένα μόνο μέρος του αγωνιστικού χρόνου. Μιλάμε άλλωστε για έναν παίκτη που μοιάζει να πήρε διδακτορικό στην κατανόηση της ιδανικής (optimal) θέσης που οφείλει να έχει στο παρκέ. Και επίσης μιλάμε για έναν σουτέρ του 50% έξω από τη γραμμή του τριπόντου, καθώς και για έναν εξαιρετικό finisher στην υποδοχή της πάσας κάτω από το καλάθι. Κολλάει ή όχι ο ύψους 2,05 Κροάτης στο πλάνο των Πέισερς να αποκτήσει μια σταθερή απειλή με ύψος από την περιφέρεια που ταυτόχρονα θα ανοίγει το γήπεδο?
Ειναι έξυπνος παίκτης ο 28άχρονος ρούκι και επάνω σε αυτόν, καθώς και σε μια τριάδα εξίσου "τεχνικών" μονάδων βασίζει ο Ρέπεσα τις ελπίδες της Κροατίας για μια διάκριση στο μουντομπάσκετ. Μπογκντάνοβιτς, Τόμιτς και Σάριτς είναι παίκτες με υψηλή κατάρτιση, φαντασία και πλουραλιστικό επιθετικό ρεπερτόριο. Γύρω τους βρίσκει κανείς μονάδες μπαρουτοκαπνισμένες και ευσυνείδητες: Σίμον, Μάρκοτα, Αντριτς, Ουκιτς, Χεζόνια και ο ευπρόσδεκτος "ερυθρόλευκος" μπαλαντέρ Λαφαγέτ. Πέρυσι στο ευρωμπάσκετ το σύνολο ήταν μαυρο άλογο, φέτος τους περιμένουν όλοι, και πρώτη πρώτη η δική μας εθνική.
Ναι, οι Κροάτες μοιάζουν να μην έχουν τη φυσική δύναμη ή τον αθλητικό undersized ψηλό. Ομως κοιτάξτε λίγο τα φαβορί και θα δείτε πως αυτά δεν τα έχει κανείς, πλην Γαλλίας, όπου όμως οι Μαιμνί και Γκομπέρ είναι ολόκληρα θηρία. Στο μουντομπάσκετ δεν ευδοκιμούν τα φρούτα της ευρωλίγκα. Ποιος Χάινς, ποιος Ντάνστον, ποιος Τάιους και ποιος Λαβάλ? Το διεθνές εθνικό επίπεδο αποτελεί ένα πάρτυ δεινοσαύρων του πιο επικίνδυνου είδους. Γκασόλ, Τόμιτς, Βαλανσιούνας, Σπλίτερ, Ασίκ θα τα έκαναν όλοι μαζί λίμπα στην Ευρωπη και ίσως να μας έκαναν να αναθεωρήσουμε τα περί στροφής στους σέντερ-νάνους.
Στο θέμα μας όμως. Δείτε highlights του Ρουντεζ, τα τρίποντα του οποίου ένιωσε ήδη η εθνική μας στο πρόσφατο φιλικό.
Τα στατιστικά του τα βρήκα εδώ. http://www.draftexpress.com/profile/Damjan-Rudez-201/stats/
*(1). To άθρο του Λεβι για την Ιντιάνα http://bleacherreport.com/articles/2053308-is-the-indiana-pacers-offense-broken-beyond-repair
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου