Darüşşafaka Doğuş Basketbol

Ασχετα αν πολλοί θα πουν πως συνέβησαν κι άλλα, το 1951 δύο πράγματα συνέβησαν. Πρώτον, η ομάδα του λυκείου του εκπαιδευτικού ινστιτούτου για ορφανά Darussafaka κέρδισε το πρωτάθλημα σχολείων στην Τουρκία και μέσα στην ίδια χρονιά απέκτησε ανδρικό τμήμα. Δεύτερον ιδρύθηκε ο όμιλος εταιρειών Dogus. Διόλου τυχαίο λοιπόν πως εν έτει 2013, η επέτειος των 150 χρόνων του διάσημου στην Τουρκία σχολείου βρήκε τα δύο ονόματα ενωμένα κάτω από το ίδιο γλωσσικό σημείο: Darussafaka – Dogus.

Πάλι για σχολεία θα γράφουμε. Ο αθλητισμός όμως ανθίζει στα προαύλια, όπως άλλωστε και τα ναρκωτικά ή οι ανώμαλοι.

Darussafaka σημαίνει «σπίτι της συμπόνοιας» και είναι όρος Περσικής προέλευσης. Ενα τέτοιο σπίτι ιδρύθηκε το 1863 από τους Γκαζί Αχμέτ Μουχτάρ Πασά, Βιντινλί Τεφίκ Πασά, Σακιζλί Αχμέτ Εσάτ Πασά και Αλί Νακί Εφέντη υπό την καθοδήγηση του Γιουσούφ Ζιγιά Πασά. Στην αρχή με εθελοντές καθηγητές και ανακαινίζοντας παλιότερα κτίρια, αργότερα με προσληφθέντες εκπαιδευτικούς, πλήθως δωρητών και ιδιόκτητο κτίριο στο Φατίχ της Πόλης, το σχολείο ορφανών Νταρουσάφακα κατέστη το μεγαλύτερο ίδρυμα στο είδος του στην Τουρκία. Ανάμεσα στους πρώτους εξέχοντες δωρητές του ήταν η γυναίκα του Κεμάλ, αυτή τη στιγμή η λίστα ευεργετών και χορηγών απαριθμεί πολλές χιλιάδες.

Γίνετε και εσείς δωρητές στα ορφανά του Darussafaka προσφέροντας τώρα 300 τουρκικές λίρες για ένα «κουτί κολατσιού». Τι ψυχή έχουν μωρέ? 

 Και εσείς να μη γίνετε, έχουν γίνει άλλοι, όπως η TÜYAP Tüm Fuarcılık Yapım AŞ, η Procter and Gamble, η Boeing (!), η HSBC, η JP Morgan και η ... Dogus Group, στρατηγικός σύμμαχος της «δικής μας» Lamda Development σε διάφορες επιχειρηματικές δραστηριότητες που δεν έχει σημασία να αναφέρουμε μιας και αυτό είναι ένα κείμενο για το μπάσκετ και όχι ένα κείμενο για κάτι άλλο από το μπάσκετ.

Ο όμιλος εταιρειών Dogus και ουσιαστικά συνιοδιοκτήτης της Νταρουσάφακα, απαριθμεί αυτή τη στιγμή γύρω στις 200 εταιρείες και 35,000 εργαζομένους και επεκτείνεται σε τομείς όπως οι κατασκευές, οι τράπεζες, τα media, ο τουρισμός και η ενέργεια. Ανάμεσα στα ονόματα που βρίσκει κανείς στο portfolio του ανηκουν η Garanti Bank (2^η μεγαλύτερη ιδιωτική τράπεζα στην Τουρκία), η Volkswagen, η Audi, 7 κανάλια, 4 ραδιοφωνικοί σταθμοί, 5 site, 6 περιοδικά, η Gucci καλέ κορίτσια, τα ξενοδοχεία Maritim, πολυτελή ρεστοράν(τ) και η εταιρεία ηλεκτρισμού D Energy.

Και όπως κάθε κονσόρτσιουμ που σέβεται τον εαυτό του, έτσι και o oμιλος Dogus αγαπά το περιβάλλον και τον άνθρωπο, χωρίς να διευκρινίζει με ποια σειρά. Στο πλαίσιο της αγάπης αυτής ανήκει και η υποστήριξη στο φημισμένο σχολείο ορφανών και κατ’επέκταση στην ομάδα μπάσκετ, η οποία ανέβηκε μόλις πριν λίγες μέρες στην πρώτη κατηγορία υπό την καθοδήγηση του μαέστρου Λιν Γκριρ. 

  

Την εποχή που οι γονείς μου ζούσαν στην Πόλη,  η Νταρουσάφακα ήταν μία από τις υπερδυνάμεις του καιρού μαζί με την άλλη μεγάλη ομάδα ενός άλλου λυκείου, του Γαλατάσαραι. Κατέκτησε τα πρωταθλήματα του 1961 και του 1962 και έγινε την δεύτερη χρονιά ο πρώτος τουρκικός σύλλογος στο μπάσκετ που έφτασε στους 8 μιας ευρωπαικής διοργάνωσης, και συγκεκριμένα του τότε Champions Cup. Ανάμεσα στα ονόματα που βρίσκει κανείς στο ρόστερ εκείνης της ομάδας, ήταν το μεγάλο αστέρι του τουρκικού μπάσκετ της εποχής, ο σέντερ Nedret *(1), καθώς και ο υπαρχηγός του, ο πάουερ φόργουορντ Hasim. Η ιστορία του τελευταίου φέρνει στον πατέρα μου αναμνήσεις και ιστορίες από αυτές που όταν κανείς τις περιγράφει, το βλέμμα τρυπάει τον τοίχο και φτάνει στο άπειρο.  

 «Είχαμε τότε ένα παιδί στο σύλλογο στα Ταταύλα, το οποίο επαιζε μπάσκετ παρέα με ένα φίλο μου και ξεχώριζε από όλους τους άλλους. Τον βρήκε η Νταρουσάφακα και τον πήρε στην ομάδα και έφτασε να παίζει μέχρι και εθνική. Ενα βράδυ μάθαμε οτι είναι στη φυλακή. Μετά από μια μεγάλη νίκη, βγήκε έξω να διασκεδάσει, μέθυσε, και πήγε και έφτυσε το άγαλμα του Κεμάλ. Τον έβαλαν πέντε χρόνια μέσα και δεν ξανάπαιξε ποτέ. Αυτή ήταν η Τουρκία που ζήσαμε». H ιστορία του Hasim Ülkü είναι μία για την οποία κανείς στη σημερινή Τουρκία δεν μπορεί να είναι υπερήφανος.

Αντίθετα, υπερήφανοι μοιάζουν όλοι για το έργο του σχολείου με τα ορφανά. Πάνω από 1000 παιδιά από όλη τη χώρα φοιτούν στο Νταρουσάφακα, η κοινωνία του οποίου καμαρώνει για τους αποφοίτους του. Συγγραφείς, πολιτικοί, επιχειρηματίες, διάσημοι ζωγραφοι, συγγραφείς και ένας πρωτοπόρος του υπερηχογραφήματος, ο Dr. Adnan Sokullu. Τόσους επιστήμονες δεν είχαμε ούτε φέτος στο ΣΕΦ.

Ποτς γένεν αυτό?.

Κάθε χρόνο, άνθρωποι του σχολείου ακροβολίζονται σε όλη τη χώρα, από τα παράλια μέχρι την Ανατολία, και βρίσκουν ορφανά παιδάκια που στερούνται εκπαίδευσης. Τα παιδιά περνούν κατόπι από δύο τεστ: ένα δεξιοτήτων και αντίληψης καθώς και ένα ιατρικό. Τα ικανότερα από αυτά επιλέγονται για να φοιτήσουν στο σχολείο από τα 9 τους χρόνια και μέχρι να μπουν στο πανεπιστήμιο. Χωρίς γονικές επιρροές στην ανατροφή τους, δέχονται την παιδεία και την ανατροφή που πλάθει τους αυριανούς ηγέτες σε όλους τους τομείς του πολιτιστικού και του επαγγελματικού τομέα.

Τα λιγότερο ικανά παιδιά συνεχίζουν τη ζωή στην τουρκική χαβούζα θυμίζοντας μας πως κάθε ιστορία φιλανθρωπίας είναι ταυτόχρονα μια ιστορία αποκλεισμού. Τα σπίτια, τα θέατρα, τα γήπεδα και τα σχολεία μας είναι κτίρια στα οποία κάποιοι ζουν απ’έξω.

Διαβάστε και αυτά.

http://www.darussafaka.org/tr-TR/English/darussafaka-society/Documents/A4%20Kurum%20Ing.Katalog.pdf

http://www.dogusgrubu.com.tr/en

http://www.darussafaka.org/tr-TR/English/Sayfalar/default.aspx

*(1). Hταν συνηθισμένο οι Τούρκοι αθλητές στα ομαδικά σπόρ να είναι γνωστοί μόνο με το μικρό τους όνομα. Μέχρι και σήμερα άλλωστε, στην Τουρκία μιλάνε για τον Lefter, τον ελληνικής καταγωγης μπαλαδόρο που οι παλιοί θεωρούν ως τον καλύτερο ποδοσφαιριστή που έβγαλε ποτέ η χώρα.