Πριν ξεκινήσουν οι καφρίλες του 4ου τελικού των αιωνίων, ο ΠΑΟΚ του Σούλη Μαρκόπουλου και του D.J. Cooper ολοκλήρωσε τη φετινή του όμορφη πορεία καταλαμβάνοντας δικαιότατα την 3η θέση του πρωταθλήματος. Το παιχνίδι απέναντι στον Πανιώνιο ήταν χιτσκοκικό και περιελάμβανε μεταξύ άλλων ένα τρομερό κλέψιμο του κοντόσωμου Αμερικανου στον Κάρτερ και τρίποντο για το προσπέρασμα στα 43''. Ο Πανιωνιος κρατούσε το παιχνίδι στα χέρια του, αλλά ένα χαζό φαουλ του Κάρτερ που σταμάτησε το χρόνο στα 54" και η φάση που μόλις αναφέραμε έγειραν οριστικά την πλάστιγγα προς το ασπρόμαυρο στρατόπεδο.
Κι όμως, τίποτα δεν ηταν τυχαίο. Την ώρα που οι Νεοσμυρνιώτες επιδίδονταν στο τέλος σε Μακολουμιές (sic), στον ΠΑΟΚ σημάδευαν με σύνεση τα σίγουρα χαρτιά και δε δίστασαν να μοιράσουν το παιχνίδι παίρνοντας την καλύτερη δυνατη επιλογή. Καλά σκριν ωστε να πάει η μπάλα στα χέρια του αλάνθαστου χθες Χαραλαμπίδη, ένα καίριο iso στον Μαργαρίτη κάτω από το καλάθι, οι τελευταίες επιλογές του δικέφαλου ήταν όλες σωστές. Ο Πανιώνιος έπεσε μαχητής, αλλά συνολικά ήταν τελικά η 4η καλύτερη ομάδα της φετινής Α1.
Στο χθεσινό παιχνίδι, το σύνολο του Σφαιρόπουλου έπαιξε πολύ δυναμικά επάνω στον Κούπερ με διπλές συχνά καλύψεις με σκοπό να διώξει τη μπάλα από τα χέρια του. Και εκείνος δεν είχε κανένα πρόβλημα να το κάνει. Βλέποντας οτι το παιχνίδι δεν τον πάει, αναλώθηκε κυρίως στην άμυνα, στη διατήρηση του ρυθμού και την οργάνωση, παίρνοντας μόλις 6 σουτ, εκ των οποίων το ένα έδωσε τη νίκη στην ομάδα του. Ο Κούπερ έχει αυτό το στοιχείο, είναι παίκτης που επιδεικνυει αυτοσυγκράτηση και κοιτάζει τους συμπαίκτες του, προσπαθεί στην άμυνα, χωρίς παράλληλα να φοβάται να πάρει και το παραμικρό που θα του δώσει ο αντίπαλος. Εξ'ού και τα υψηλότατα νούμερα στις ασίστ και στα κλεψίματα, αλλά και τα πολλά μακρινά και εντυπωσιακά τρίποντα μέσα στη σεζόν.
Εχει ακόμα πολλά να βελτιώσει, όπως π.χ. η πλάγια κίνηση του στην άμυνα ή η αποτελεσματικότητα του drive του στην επίθεση, εκεί όπου το το τελευταίο βήμα του και τα τελειώματα του μέσα σε κίνηση δεν είναι και τα ιδανικότερα. Ομως δεν παύει να είναι ένας οξυδερκής γκαρντ με προοπτική, στον οποίο αξίζει να ανέβει ένα επίπεδο. Δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο του έχουν υποσχεθεί εκεί στη Μπολόνια, όμως σίγουρα θα ήταν πολύ όμορφο να τον βλέπαμε να συνεχίζει σε ένα καλύτερο ΠΑΟΚ (υπάρχουν φήμες περί Σαββίδη), καθοδηγούμενο και πάλι από τον αειθαλή Σούλη Μαρκόπουλο.
Ο κοουτς-έμβλημα του Δικεφαλου (μην ξεχνάμε τον ευρωπαικό τίτλο) διεκδικεί με αξιώσεις τον τίτλο του καλύτερου Ελληνα προπονητή από όλη τη νουβέλ-βαγκ της ελληνικής προπονητικής. Ποιος ξεχνάει άλλωστε οτι εκείνος ήταν που παρέδωσε έτοιμο το υπέροχο Μαρούσι στα χέρια του Γιώργου Μπαρτζώκα? Και ποιος αμφιβάλλει οτι είναι ίσως ο μοναδικός προπονητής της γενιάς του που επιβίωσε στο υψηλό επίπεδο μέχρι και σήμερα? Κι όμως, το όνομα του δεν υπάρχει ποτέ στους υποψηφίους για τον πάγκο των σύγχρονων μεγαθηρίων ή της εθνικής. Κατάφωρη αδικία για έναν προπονητή που εξελίσσεται μαζί με το άθλημα και δεν μένει προσκολλημένος στις τακτικές του παρελθόντος.
Ο φετινός ΠΑΟΚ άλλωστε, έπαιξε για τα δικά του δεδομένα ένα μπάσκετ σύγχρονο και αποτελεσματικό, μακριά από σκοπιμότητες ή παλιακές αντιλήψεις περί "άμυνας που δίνει τα πρωταθλήματα". Ηταν ομάδα ισορροπημένη, δομημένη σωστά γύρω από τα scoring guard της, με έναν forward που μπορούσε να σκοράρει και να φτιάξει παιχνίδι (Πέιν) και με μια ομάδα ρολιστών με συγκεριμένες αρμοδιότητες και άλλο τόσο συγκεκριμένο ταλέντο. Σε μικρογραφία, μια ομάδα όπως οι υπερδυνάμεις του καιρού μας, χωρίς ίσως τη μεγάλη δόση αθλητικότητας κάτω από το καλάθι, αλλά και με ψηλούς που μπορούσαν να σουτάρουν και να ανοίξουν αποστάσεις. Στα χέρια του Σούλη, μέχρι και ο Μπόγρης αναγεννήθηκε (αν και η δική μου φετινή συμπαθεια ακούει στο όνομα Τσαιρέλης).
Το καλοκαίρι που έρχεται, οι μπασκετικοί φίλαθλοι του ΠΑΟΚ και η σελίδα G.P. Basketball θα το περιμένουν με ανυπομονησία.
Κι όμως, τίποτα δεν ηταν τυχαίο. Την ώρα που οι Νεοσμυρνιώτες επιδίδονταν στο τέλος σε Μακολουμιές (sic), στον ΠΑΟΚ σημάδευαν με σύνεση τα σίγουρα χαρτιά και δε δίστασαν να μοιράσουν το παιχνίδι παίρνοντας την καλύτερη δυνατη επιλογή. Καλά σκριν ωστε να πάει η μπάλα στα χέρια του αλάνθαστου χθες Χαραλαμπίδη, ένα καίριο iso στον Μαργαρίτη κάτω από το καλάθι, οι τελευταίες επιλογές του δικέφαλου ήταν όλες σωστές. Ο Πανιώνιος έπεσε μαχητής, αλλά συνολικά ήταν τελικά η 4η καλύτερη ομάδα της φετινής Α1.
Στο χθεσινό παιχνίδι, το σύνολο του Σφαιρόπουλου έπαιξε πολύ δυναμικά επάνω στον Κούπερ με διπλές συχνά καλύψεις με σκοπό να διώξει τη μπάλα από τα χέρια του. Και εκείνος δεν είχε κανένα πρόβλημα να το κάνει. Βλέποντας οτι το παιχνίδι δεν τον πάει, αναλώθηκε κυρίως στην άμυνα, στη διατήρηση του ρυθμού και την οργάνωση, παίρνοντας μόλις 6 σουτ, εκ των οποίων το ένα έδωσε τη νίκη στην ομάδα του. Ο Κούπερ έχει αυτό το στοιχείο, είναι παίκτης που επιδεικνυει αυτοσυγκράτηση και κοιτάζει τους συμπαίκτες του, προσπαθεί στην άμυνα, χωρίς παράλληλα να φοβάται να πάρει και το παραμικρό που θα του δώσει ο αντίπαλος. Εξ'ού και τα υψηλότατα νούμερα στις ασίστ και στα κλεψίματα, αλλά και τα πολλά μακρινά και εντυπωσιακά τρίποντα μέσα στη σεζόν.
Εχει ακόμα πολλά να βελτιώσει, όπως π.χ. η πλάγια κίνηση του στην άμυνα ή η αποτελεσματικότητα του drive του στην επίθεση, εκεί όπου το το τελευταίο βήμα του και τα τελειώματα του μέσα σε κίνηση δεν είναι και τα ιδανικότερα. Ομως δεν παύει να είναι ένας οξυδερκής γκαρντ με προοπτική, στον οποίο αξίζει να ανέβει ένα επίπεδο. Δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο του έχουν υποσχεθεί εκεί στη Μπολόνια, όμως σίγουρα θα ήταν πολύ όμορφο να τον βλέπαμε να συνεχίζει σε ένα καλύτερο ΠΑΟΚ (υπάρχουν φήμες περί Σαββίδη), καθοδηγούμενο και πάλι από τον αειθαλή Σούλη Μαρκόπουλο.
Ο κοουτς-έμβλημα του Δικεφαλου (μην ξεχνάμε τον ευρωπαικό τίτλο) διεκδικεί με αξιώσεις τον τίτλο του καλύτερου Ελληνα προπονητή από όλη τη νουβέλ-βαγκ της ελληνικής προπονητικής. Ποιος ξεχνάει άλλωστε οτι εκείνος ήταν που παρέδωσε έτοιμο το υπέροχο Μαρούσι στα χέρια του Γιώργου Μπαρτζώκα? Και ποιος αμφιβάλλει οτι είναι ίσως ο μοναδικός προπονητής της γενιάς του που επιβίωσε στο υψηλό επίπεδο μέχρι και σήμερα? Κι όμως, το όνομα του δεν υπάρχει ποτέ στους υποψηφίους για τον πάγκο των σύγχρονων μεγαθηρίων ή της εθνικής. Κατάφωρη αδικία για έναν προπονητή που εξελίσσεται μαζί με το άθλημα και δεν μένει προσκολλημένος στις τακτικές του παρελθόντος.
Ο φετινός ΠΑΟΚ άλλωστε, έπαιξε για τα δικά του δεδομένα ένα μπάσκετ σύγχρονο και αποτελεσματικό, μακριά από σκοπιμότητες ή παλιακές αντιλήψεις περί "άμυνας που δίνει τα πρωταθλήματα". Ηταν ομάδα ισορροπημένη, δομημένη σωστά γύρω από τα scoring guard της, με έναν forward που μπορούσε να σκοράρει και να φτιάξει παιχνίδι (Πέιν) και με μια ομάδα ρολιστών με συγκεριμένες αρμοδιότητες και άλλο τόσο συγκεκριμένο ταλέντο. Σε μικρογραφία, μια ομάδα όπως οι υπερδυνάμεις του καιρού μας, χωρίς ίσως τη μεγάλη δόση αθλητικότητας κάτω από το καλάθι, αλλά και με ψηλούς που μπορούσαν να σουτάρουν και να ανοίξουν αποστάσεις. Στα χέρια του Σούλη, μέχρι και ο Μπόγρης αναγεννήθηκε (αν και η δική μου φετινή συμπαθεια ακούει στο όνομα Τσαιρέλης).
Το καλοκαίρι που έρχεται, οι μπασκετικοί φίλαθλοι του ΠΑΟΚ και η σελίδα G.P. Basketball θα το περιμένουν με ανυπομονησία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου