Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015

Ο Τζον Μπράιαντ και η μαγεία του παράδοξου

Σε κάποια φάση του αγώνα μεταξύ της Χίμκι και της Μπάγερν, ο Τζον Μπράιαντ κάνει αυτό που βλέπετε στο βίντεο και αφήνει εμάς τους ταπεινούς θαυμαστές του μπάσκετ άφωνους.


Είναι δυνατόν; Είναι και παραείναι. Ο Αμερικάνος της Μπάγερν είναι μία από τις πιο παρεξηγημένες φυσιογνωμίες των γηπέδων, αλλά δεν παύει να αποτελεί έναν πολύ καλό παίκτη. Το παρουσιαστικό και η σωματοδομή του ξεγελούν, καθώς δεν είναι τόσο δεινόσαυρος όσο φαίνεται. Τα πόδια του στην άμυνα δεν είναι άσχημα, οι τοποθετήσεις του είναι πανέξυπνες, η χρήση του κορμιού του σχεδόν ιδανική. Δεν είναι παιχταράς, καθώς ψηλά αμύνεται πολύ δύσκολα και όσο να ναι ο όγκος του δεν του επιτρέπει να κινείται με ένταση για πολλά λεπτά στο παρκέ. Το να τον βλέπει κανείς όμως να διαλύει κάθε άμυνα μιας ακριβοπληρωμένης ομάδας που κέρδισε 2 φορές τη Ρεάλ, έχει μία γοητεία.  Aυτή δεν είναι άλλη από τη γοητεία του παράδοξου γεγονότος, που για την κατανόηση του τα ερμηνευτικά όπλα μοιάζουν ανεπαρκή. Eίναι η στιγμή που ο Θλιμμένος Μπούφος φωνάζει "μα τον Μανιτού!". 

Πώς στο καλό την πάτησε ο Ογκουστιν απέναντι σε μία κατά τα άλλα "αφελή" τρίπλα; Κανονικά, μία τέτοια ενέργεια θα οδηγούσε σε σίγουρο κλέψιμο. Ο λόγος είναι πως δεν το περίμενε, και πιθανώς αφότου το είδε μάλλον δεν το κατάλαβε. Υπάρχουν παίκτες που έκαναν καριέρα από την ικανότητα τους να παρουσιάζουν στο γήπεδο παράδοξα πράγματα. Το σουτ του Ουόλτερ Μπέρι δεν μπορούσε να το καταλάβει κανείς, τα "μαγικά" του Μίρκο Μιλίσεβιτς εξαφάνιζαν τη μπάλα κάτω από σώματα αντιπάλων και την εμφάνιζαν ξανά στο καλάθι. Ο Πρίντεζης δε, συνεχίζει να κρίνει παιχνίδια με ένα εντελώς αντισυμβατικό mid-range hook, το οποίο θα αρνούμαι πεισματικά να ονομάσω πετ......ρι. Είναι signature move ενός πανέξυπνου παίκτη και το γεγονός ότι δεν ξέρουμε πώς να το ερμηνεύσουμε, δεν μας νομιμοποιεί να το υποβαθμίσουμε σε μία έννοια που υπάρχει απλώς και μόνο για να μπορεί να προφέρεται.

Το παράδοξο στο μπάσκετ υπάρχει (όπως και στα άλλα σπορ) και στο ομαδικό επίπεδο. Μία ομάδα που κατατρόπωσε τη Ρεάλ μέσα στο σπίτι της, την επόμενη εβδομάδα έχασε σχεδόν με κάτω τα χέρια από τη Μπάγερν, η οποία είχε ηττηθεί στο σπίτι της από τον Αστέρα. Η φετινή πρώτη φάση της ευρψλίγκα πρέπει να μας διδάσκει πως τα σχέδια για ένα (ημί)κλειστό πρωτάθλημα 16 ομάδων πρέπει να πεταχτούν το συντομότερο στον κάλαθο των αχρήστων. Ας αφήσουμε αυτή την κουβέντα και ας επικεντρωθούμε σε ο,τι αρχίσαμε.


Για τα χθεσινά χάλια της Χίμκι υπάρχει (μεταξύ και άλλων) μία εξήγηση, η οποία βρίσκεται στην παράδοξη στελέχωση. Ναι μεν ο Κουρτινάιτις έχει κάποιους παίκτες που αγωνίζονται χρόνια μαζί και γνωρίζουν ο ένας τον άλλον, εντούτοις φαίνεται πως στην ομάδα του υπάρχει μια ωρολογιακή βόμβα , έτοιμη να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Ο (όχι απλώς) ακριβοπληρωμένος Αλεξέι Σβεντ προσεγγίζει το παιχνίδι λες και παίζει στην αυλή του. Γυρνάει στην άμυνα όποτε το θυμάται, στην επίθεση παίρνει παλαβά και ξεκάρφωτα σουτ, και μοιάζει να βαριέται να παλέψει με οποιονδήποτε για μία κατοχή. Αν ο καλός προπονητής της Χίμκι δεν τον στρώσει, τότε στο τοπ-16 οι Ρώσοι θα βαρεθούν να τρώνε σφαλιάρες, και οι μεγάλες προοπτικές δεν θα συναντηθούν ποτέ με την πραγματικότητα. Το άλλο πρόβλημα της Χίμκι, είναι η μονίμως εύθραυστη υγεία του παικταρά Πολ Ντέιβις.

Κατά τα λοιπά, ο Τζαμέλ Μακλίν ξανάγινε επιτέλους τεσσάρι και διέσυρε σχεδόν μόνος του όλη την Εφές. Η "φυσική" του θέση είναι αυτή και ας μην έχει σουτ. Η νίκη της Αρμάνι πάντως δεν είχε τίποτε το παράδοξο. Ελειπε ο Τζεντίλε. Το ίδιο ισχύει και για εκείνη του Ολυμπιακού. Ελειπε και από εδώ ο Τζεντίλε και επίσης με τέτοια προσήλωση στην άμυνα, κάποιος μπορεί καταφέρει πραγματικά πολλά.

2 σχόλια:

  1. 1. Δεν είχε κανένα νόημα η τρίπλα.
    2. Δεν την "πάτησε" ο αμυντικός, συνέχισε την άμυνά του κανονικά. Επειδή δεν έκλεψε δεν πάει να πει ότι την πάτησε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. 1. ναι, κανενα νοημα.
      2. Την πατησε. Αφου κοιτα, το βλεμμα του πάει κατω και ο αλλος βρισκει την ευκαιρια να του ξεφυγει όσο χρειάζεται.

      Διαγραφή